ΒΙΒΛΙΩΝ ΕΡΓΑ / VIVLIONERGA

  «Στο σημείο τούτο, δίχως να νοιάζεται για τις αντιφάσεις που αραδιάζονταν στο γράμμα του, θέλησε να το κλείσει. Έκανε ν' αφήσει την πέννα, όμως μια σκέψη καινούργια σταμάτησε το χέρι του. Γύρισε το κεφάλι, κοίταξε τ' ανοιχτό παράθυρο που τώρα, με το φως, είχε γίνει ολότελα μαύρο. Σαν να συμβουλεύτηκε μια στιγμή το σκοτάδι. Ύστερα έσκυψε στο γράμμα και πρόσθεσε: ''Προαισθάνομαι, όχι: είμαι βέβαιος πως κάτι εξαιρετικό θα μου τύχει εδώ που ήρθα''». Το βιβλίο «Ταξίδι με τον Έσπερο» κατέχει ιδιάζουσα θέση στην πεζογραφική παραγωγή του Άγγελου Τερζάκη. Μυθιστόρημα της εφηβείας, συνδυάζει την τρυφερότητα με την αφηγηματική χάρη, το λυρισμό με τη λιτή και υπαινικτική γραφή -τα στοιχεία εκείνα που κατέταξαν τον Τερζάκη στους μεγάλους έλληνες συγγραφείς του 20ού αιώνα. Αν θέλετε να συμπληρώσετε την άποψη σας μπείτε στην κουβέντα μας στην ομάδα  ΒΙΒΛΙΩΝ ΕΡΓΑ

Το Δίχως Θεό του Αγγελου Τερζάκη , που η κριτική το χαρακτήρισε από τα λαμπρότερα δείγματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας, αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου σκεπτόμενου, επαναστάτη κάποτε, που επιφορτίζεται με την ανατροφή δύο ορφανών ανιψιών του. Ο Παραδείσης θα αγωνιστεί να τα μεγαλώσει με τις πλατιές αντιλήψεις του, που δεν χωρούν σε δογματισμούς. Τα δύο παιδιά θ' ακολουθήσουν δρόμο περίεργο, αυτόν που ονομάζαμε άλλοτε κακό... Διαβάστε και ένα απόσπασμα:  ― Είμαι ένας δειλός, είπε. Μη με διακόπτεις, έχω ανάγκη από την ειλικρίνεια εκείνη που δεν ξέρει από αισθηματολογίες, τύπους. Τη γοργή και ψυχρή ειλικρίνεια. Παράτησα τη Νίνα (εδώ, στ’ όνομα που είχε να το προφέρει τόσα χρόνια, η φωνή του βράχνιασε) από καθαρή δειλία, μιαν επαίσχυντη λιποταξία απέναντι στη ζωή. Θαρρώ πως την παράτησα γιατί την αγαπούσα. Το καταλαβαίνεις αυτό; Όχι, φυσικά. Είναι από κείνα που δοκιμάζει κανείς μα που δεν τα καταλαβαίνει. Ήθελα να την κάνω ευτυχισμένη, αυτό είναι, ένιωθα την πυρωμένη α...

«Η φόνισσα» (1903) κατέχει, κατά γενική ομολογία, ξεχωριστή θέση στο έργο του Παπαδιαμάντη (1851-1911). Ξεχωριστή και με τις δύο σημασίες της λέξης: ιδιαίτερη και εξέχουσα. Αν δεν υπήρχε «Η φόνισσα», το έργο αυτό θα έμενε λειψό, όσο τουλάχιστον αφορά το πρόβλημα του κακού, πρόβλημα που δεσπόζει στο παπαδιαμαντικό corpus. Το παπαδιαμαντικό κακό είναι, κατά κανόνα, το καθημερινό, το τρέχον κακό, πνιγηρά μίζερο συχνά, είναι το κακό του καθημερινού κανονικού ανθρώπου. Το κακό του Παπαδιαμάντη δεν είναι το έγκλημα, δεν είναι η ακραία παράβαση που θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της κοινότητας, δεν είναι εξαιρετικό· είναι κοινότοπο. Εξαίρεση «Η φόνισσα», και μάλιστα διόλου αμελητέα, αφού πρόκειται για κορυφαίο κείμενο όχι μόνο του συγγραφέα του αλλά και όλης της νεοελληνικής πεζογραφίας. Χωρίς τη «Φόνισσα» το παπαδιαμαντικό έργο θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Το κακό που διαπράττει η γραία Χαδούλα δεν είναι το καθημερινό κακό, το συνηθισμένο, το κοινωνικό, αλλά το μέγα κακό, το ριζικ...