ΒΙΒΛΙΩΝ ΕΡΓΑ / VIVLIONERGA

  "Ο μπαμπάς μ’ έπιασε από τους ώμους κι έγινε κατακόκκινος. ‘‘Μη φορέσεις ποτέ ξανά γυναικεία ρούχα, ακούς τι σου λέω; Ακούς τι σου λέω, Γκίγε;’’ Και είπε: ‘‘Την επόμενη φορά που θα σ’ ακούσω να λες μπροστά στους θείους ότι όταν μεγαλώσεις θέλεις να γίνεις Μαίρη Πόππινς, σου τ’ ορκίζομαι ότι... σου τ’ ορκίζομαι ότι...’’". Ο Γκίγε δίνει την εικόνα ενός παιδιού χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Δείχνει ευτυχισμένος, είναι επιμελής και φρόνιμος μαθητής της Δ΄ δημοτικού και κάνει πολύ στενή παρέα με μια συμμαθήτριά του από το Πακιστάν, τη Ναζία. Η μαμά του Γκίγε εργάζεται στο Ντουμπάι και είναι εντελώς απούσα, ο μπαμπάς του έχει προσφάτως βγει στην ανεργία, και ο μικρός -που δεν μιλάει για τη μητέρα του- έχει ως μοναδικό πρότυπο τη Μαίρη Πόππινς. Η δασκάλα του αρχίζει να διαισθάνεται πως κάτι δεν πάει και τόσο καλά. Πιστεύει πως η εξάρτησή του από την -εξιδανικευμένη στη φαντασία του μικρού- Μαίρη Πόππινς είναι μόνον η ορατή κορυφή ενός παγόβουνου, και ζητά τη βοήθεια της ψυχολόγου το...

  Βαρκελώνη, 31η Δεκεμβρίου, δείπνο για την αλλαγή του χρόνου. Σε δημιουργική υπερένταση, η Αμάλια ετοιμάζει με τη βοήθεια του γιου της το γιορτινό τραπέζι εν αναμονή των υπολοίπων μελών της οικογένειας. Με την αγνή αφέλεια της άπειρης, ημιμαθούς και (φαινομενικά) ελαφρόμυαλης μεσογειακής μητέρας που έχει δει τη ζωή της να ανατρέπεται σε μεγάλη ηλικία, η Αμάλια ονειρεύεται μια νύχτα επανασύνδεσης γεμάτη "καλοσύνη και εμπιστοσύνη". Γύρω από το τραπέζι, οι παρεξηγήσεις, οι εσκεμμένες παρερμηνείες, οι αφόρητες αποκαλύψεις, οι ανατροπές, οι υπεκφυγές και τα υπονοούμενα, οι εκνευριστικές κοινοτοπίες, τα ζορισμένα χαμόγελα, οι δηλητηριώδεις ατάκες, οι στημένες παγίδες, οι αντιπάθειες και οι απορρίψεις πλέκονται μέσω μιας σπονδυλωτής αφήγησης με στιγμές μεγάλης συγκίνησης, ειλικρινών εξομολογήσεων και εκδηλώσεων ειλικρινούς αγάπης και αφοσίωσης μεταξύ ανθρώπων που μοιράζονται βιώματα και DNA.

"Ο μπαμπάς μ’ έπιασε από τους ώμους κι έγινε κατακόκκινος. ‘‘Μη φορέσεις ποτέ ξανά γυναικεία ρούχα, ακούς τι σου λέω; Ακούς τι σου λέω, Γκίγε;’’ Και είπε: ‘‘Την επόμενη φορά που θα σ’ ακούσω να λες μπροστά στους θείους ότι όταν μεγαλώσεις θέλεις να γίνεις Μαίρη Πόππινς, σου τ’ ορκίζομαι ότι... σου τ’ ορκίζομαι ότι...’’". Ο Γκίγε δίνει την εικόνα ενός παιδιού χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Δείχνει ευτυχισμένος, είναι επιμελής και φρόνιμος μαθητής της Δ΄ δημοτικού και κάνει πολύ στενή παρέα με μια συμμαθήτριά του από το Πακιστάν, τη Ναζία. Η μαμά του Γκίγε εργάζεται στο Ντουμπάι και είναι εντελώς απούσα, ο μπαμπάς του έχει προσφάτως βγει στην ανεργία, και ο μικρός -που δεν μιλάει για τη μητέρα του- έχει ως μοναδικό πρότυπο τη Μαίρη Πόππινς. Η δασκάλα του αρχίζει να διαισθάνεται πως κάτι δεν πάει και τόσο καλά. Πιστεύει πως η εξάρτησή του από την -εξιδανικευμένη στη φαντασία του μικρού- Μαίρη Πόππινς είναι μόνον η ορατή κορυφή ενός παγόβουνου, και ζητά τη βοήθεια της ψυχολόγο...

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου    Πάντα μου άρεσε να διαβάζω βιβλία που σε οδηγούν σε μια άλλη αλήθεια από αυτή που σου παρουσίασαν στην αρχή. Μια αλήθεια διαφορετική από αυτή που είχες φανταστεί. Ο Κήπος της αγάπης είναι ένα δυνατό Βιβλίο ανάμεικτης ψευδαίσθησης και πραγματικότητας που σε οδηγεί στην καρδιά της ψυχής του ανθρώπου, αναδεικνύοντας πραγματικές καταστάσεις. Ατόφιες προθέσεις και αληθινά συναισθήματα. Μια πόρνη που προσφέρει απεριόριστα τις υπηρεσίες στους πελάτες της. Ένας τρυφερός, οικογενειάρχης που φροντίζει και αγαπά την οικογένεια του. Χάνει την γη κάτω απο τα πόδια του όταν συναντά έναν παιδικό του φίλο. Ένας έφηβος που τον έχει κερδίσει απροκάλυπτα ένας συμμαθητής του. Προσπαθεί να κάνει το κάθε τι για να τραβήξει την προσοχή του και να γίνει φίλος του. Μια σιωπηλή φοιτήτρια. Σκοτεινή και κρυψίνους. Ένας αποτυχημένος αστυνομικός που λαμβάνει ένα χειρόγραφο με τον τίτλο " Ο Κήπος της Αγάπης " Ένα χειρόγραφο που θα τον κάνει να θυμηθεί, πρόσωπα και κα...

"Αντιμυθιστόρημα", "Xρονικό μιας τρέλας", "Ένα βίαιο τράνταγμα από το γιακά", "Κάτι σαν ατομική βόμβα", "Ένα κάλεσμα προς την αναγκαία αταξία", "Ένα γιγάντιο ευφυολόγημα", "Ένα ψέλλισμα". Αυτά είναι λίγα από τα πάμπολλα που γράφτηκαν για το "Κουτσό", το μυθιστόρημα που ο Χούλιο Κορτάσαρ άρχισε να ονειρεύεται το 1958, που εκδόθηκε το 1963 κι από τότε άλλαξε την ιστορία της λογοτεχνίας και συγκλόνισε τη ζωή χιλιάδων νέων ανά τον κόσμο. Γεμάτο λογοτεχνική φιλοδοξία, σπαρταριστό, με καινοτόμα συγγραφικά εργαλεία, κατεδαφιστικό του κατεστημένου και αναζητητικό της ρίζας της ποίησης, το "Κουτσό", πάνω από μισό αιώνα τώρα, συνεχίζει να διαβάζεται με περιέργεια, με δέος, κατάπληξη, με ενδιαφέρον ή αφοσίωση. "Δεν ήμαστε ερωτευμένοι, κάναμε έρωτα με αποστασιοποιημένη δεξιοτεχνία και κριτικό πνεύμα, αλλά με­τά πέφταμε σε κάτι τρομερές σιωπές, ο αφρός της μπίρας στα ποτήρια έκοβε, η μπίρα ζεσταινότα...

"Τον παρατηρώ τυλιγμένο στο σάβανο της νύχτας, μιας νύχτας τόσο μελανής που μοιάζει μ εκείνη που μας καταπίνει όταν βγαίνουμε στον ωκεανό. Πρέπει να νιώθει το βλέμμα μου γιατί, χωρίς να ξυπνήσει, απλώνει το χέρι του, με τραβάει κοντά του και πλάθω το σώμα μου στο σχήμα του δικού του, τον φιλάω ώσπου να με φιλήσει κι εκείνος, και ξαναμαθαίνω το μάθημα που μ έχει διδάξει κάθε κοινή μας νύχτα: ότι θα βρω στο σώμα του -κι όχι στις λέξεις του- τις απαντήσεις σε όλα μου τα ερωτήματα." "Από τις πολυτάραχες "καραϊβικές" κοινότητες της Φλόριντα και τον Μαϊάμι, ως την Αβάνα της Κούβας και την Καρθαγένη της Κολομβίας, η Πατρίσια Ένχελ συνθέτει μια καθηλωτική παν αμερικανική ιστορία των τσακισμένων ανθρώπων που έχουν έρθει αντιμέτωποι με τις πιο ανελέητες μορφές απώλειας και στέρησης, ανθρώπων που αναζητούν (και καμιά φορά βρίσκουν) τη λύτρωση μέσα στην αγνότητα του φυσικού κόσμου και την (δυσεύρετη) ανθρώπινη συντροφικότητα. "Στις Φλέβες του ωκεανού, η Πατρίσια ...

"Είναι όλα ανακατεμένα, η αλήθεια και το ψέμα. Σε σωστή δοσολογία, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Θα έλεγες ότι αυτό το κάθαρμα φρόντισε να μπλέξει κάποια κομμάτια αλήθειας εδώ κι εκεί, μόνο και μόνο για να πιστέψουμε την ιστορία, για να συνεχίσουμε ν’ ακολουθούμε τα ίχνη που μας χάραξε μέσα σ’ αυτήν την καταραμένη ζούγκλα! Για τα υπόλοιπα, εκτός από αυτές τις ενδείξεις, βγάλτε άκρη μόνοι σας! Ξεκαθαρίστε τα μόνοι σας και θα δείτε!" Μια ευφάνταστη πόρνη που προσφέρεται στους πελάτες της χωρίς περιορισμούς, ένας τρυφερός πατέρας και σύζυγος που πανικοβάλλεται στη θέα ενός χαμένου παιδικού φίλου, ένας έφηβος που παραδίδεται ολοκληρωτικά στη σαγήνη ενός χαρισματικού συμμαθητή, μια σιωπηλή και μυστηριώδης φοιτήτρια που θυμίζει έντονα κοκκινολαίμη, ένας αστυ-νομικός-ναυάγιο της ζωής που παραλαμβάνει ένα ανώνυμο χειρόγραφο με τίτλο: Ο κήπος της αγάπης, είναι μερικά από τα πρόσωπα που συνθέτουν την πλοκή αυτού του παζλ. Ο Μάρκους Μαλτ δημιουργεί ένα δαιμονικής έμπνευσης σενάριο...

"Έχει το χάρισμα. Κάθε καλός αναγνώστης θα εντοπίσει στις σελίδες του αυτό που βρίσκει κανείς μόνο στην υψηλή λογοτεχνία, εκείνη που γράφουν οι πραγματικοί ποιητές. Η λογοτεχνία του 21ου αιώνα θα ανήκει στο Νέουμαν και σε μια χούφτα απ΄τους εξ΄αίματος αδελφούς του." Ρομπέρτο Μπολάνιο "Όταν βλέπω δύο ανθρώπους να φιλιούνται, νοµίζοντας ότι αγαπιούνται, νοµίζοντας ότι η αγάπη τους θα κρατήσει, ψιθυρίζοντας ο ένας στον άλλον εν ονόµατι ενός ενστίκτου στο οποίο δίνουν µεγαλόπρεπα ονόµατα, όταν τους βλέπω να χαϊδεύονται µ' αυτή τη νοσηρή λαχτάρα, µ' αυτή την προσδοκία να συναντήσουν κάτι κρίσιµο στο δέρµα του άλλου, όταν βλέπω τα στόµατά τους να κολλάνε µεταξύ τους, τις γλώσσες τους να µπλέκονται, τα φρεσκολουσµένα µαλλιά τους, τ' άναρχα χέρια τους, τα υφάσµατα που αγγίζονται κι ανασηκώνονται σαν την πιο ρυπαρή αυλαία, το αγχώδες τικ των γονάτων που ξεπηδούν σαν ελατήρια, τα φτηνά κρεβάτια, τα ξενοδοχεία ηµιδιαµονής που αργότερα θα τα θυµούνται σαν παλάτια, ότ...

"Εκείνη τη στιγμή έστρεψε το βλέμμα προς μια εφημερίδα που κάποιος είχε αφήσει επάνω στο διπλανό τραπεζάκι, ανοιχτή στις μεσαίες σελίδες. Άξαφνα, συνοφρυώθηκε παραξενεμένος, άρπαξε απότομα την εφημερίδα κι άρχισε να μασουλάει το νύχι του αντίχειρα, απορροφημένος εντελώς από την ανάγνωση. Βυθίστηκε στο κείμενο της ανοιχτής σελίδας και παράτησε σύξυλο τον συνομιλητή του. Ξεχνώντας την επιστροφή του στην Αθήνα και κάθε στοιχειώδη ευγένεια, σηκώθηκε σιγά σιγά σαν κουρδιστό παιχνίδι. Χωρίς να διακόπτει το διάβασμα, έκανε μερικά βήματα. Ακούμπησε την εφημερίδα σ' ένα ψηλό τραπεζάκι που στηριζόταν σε μια μεταλλική κολόνα, και συνέχισε να διαβάζει όρθιος, όλο και πιο απορροφημένος." "Τρεις διαφορετικοί, απομακρυσμένοι και άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι που συμπεριφέρονται με πανομοιότυπο τρόπο, ένα μυστηριώδες και παντελώς άσημο ίδρυμα που μοιράζει εξωπραγματικά ποσά για ανεξήγητους λόγους, μία συντροφιά ετερόκλητων υπερηλίκων που περιλαμβάνει ακτιβιστές της αριστεράς και...

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου  Μια μοναχική 93χρονη γυναίκα κλειδώνει στο μπάνιο του σπιτιού της έναν 14χρονο νεαρό όταν αυτός επιχειρεί να την κλέψει. Παγιδεύοντας τον λοιπόν στο μπάνιο, του επιβάλει να ακούσει κομμάτια της προσωπικής της ιστορίας στο πέρασμα του χρόνου. Με έναν καταιγιστικό διάλογο που στην ουσία είναι μονόλογος μιας και εμείς ακούμε μόνο την ηλικιωμένη γυναίκα να μιλάει, μαθαίνουμε την απίστευτη ιστορία της μητέρας της και κάποια σημεία της δικής της ζωής. Η υπέργηρη πρωταγωνίστριας μας, αποφασίζει να μιλήσει για την ιστορία της μητέρας της. Πόσο παράξενο είναι αυτό; Γιατί αποφασίζει να μιλήσει για την μητέρα της και δεν μιλάει για την ίδια; Όταν πέθανε η μητέρα της,εκείνη ήταν μόλις δυο χρονών. Τί αναμνήσεις μπορεί να έχει ένα παιδί τόσο μικρό; Μπορούν απλά οι αφηγήσεις να αποδώσουν την αλήθεια των γεγονότων; Ποιό κενό υπάρχει στην ψυχή της και συνδέεται με την υπόλοιπη ζωή της; Η επιλογή της να μιλήσει για την μητέρα της και όχι για την ίδια αποτελεί έναν α...

"Κάτσε στο σκέπασμα της τουαλέτας. Αν θέλεις. Δε σε πιέζω. Αλλά μου φαίνεται πως θα ’σαι πιο άνετα καθισμένος στο σκέπασμα της τουαλέτας. Παίρνω κι εγώ μια καρέκλα και τη βάζω μπροστά στην πόρτα. Θα σου αφηγηθώ κάτι. Μη κλαψουρίζεις. Δε θα σου κάνει καλό, ούτε θα κερδίσεις τίποτα. Άσε που κινδυνεύεις να σου ανέβει η πίεση. Σ’ τ’ ορκίζομαι. Εμένα μου ’χει συμβεί. Θα σου αφηγηθώ κάτι που θέλω πολύ να σ’ το αφηγηθώ. Σε παρακαλώ. Μη μου το χαλάς τώρα. Σταμάτα να μιλάς, ηρέμησε, μη βαράς την πόρτα σαν χαζός κι άκουσέ με ήσυχα ήσυχα - δε θα πάθεις τίποτα αν μ’ ακούσεις. Θα σ’ αρέσει - ξέρω τι σου λέω. Πάντα κάτι μαθαίνεις απ’ τους γέρους. Το ξέρω πως εσείς, κι εννοώ τους νέους, δε συμφωνείτε, λέτε πως τίποτα δεν μπορείτε να μάθετε από μια γριά σαν εμένα. Ενενήντα τριών είμαι. Πάω στα ενενήντα τέσσερα. Πολλά, ε;" Η υπερβολική αυτοπεποίθηση και η εφηβική απρονοησία καταδικάζουν έναν δεκατετράχρονο ληστή σε μια αναπάντεχη κάθειρξη. Η μοναχική υπέργηρη γυναίκα την οποία επιχειρεί ν...

Ένα μυθιστόρημα γραμμένο σαν παραμύθι, που μιλά κατευθείαν στη καρδιά όσων αποζητούν ένα βαθύτερο νόημα στη ζωή τους. μια απάντηση και μια διέξοδος στους φόβους, τις αγωνίες και τη μοναξιά μας.  Μιλώντας για τις "σκουριασμένες πανοπλίες" μας που (νομίζουμε πως) μας προφυλάσσουν από τον πόνο τον οποίο μας προξενούν οι άλλοι, ο Ρ. Φίσερ δημιουργεί μια ταξιδιωτική περιπέτεια που οδηγεί τον αναγνώστη στο "γνώθι σαυτόν".

«Αγαπητέ Θεέ, Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο. Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους.» Το «Αγαπητέ Θεέ» δεν είναι βιβλίο διασκεδαστικό, αντιθέτως, περιέχει οδύνη και θλίψη καθώς πρόκειται για επιστολές που στέλνει ένα άρρωστο παιδί στο Θεό. Είναι, όμως, μεγάλη η συγκίνηση που προσφέρουν αυτά τα γράμματα, κι ακόμα είναι η αίσθηση της συμμετοχής, η συμπάθεια που κατακλύζουν τον αναγνώστη και η γνώση ότι έξω από τον εαυτό μας υπάρχει και ο Αλλος, ο συνάνθρωπος που πονά και απελπίζεται, αλλά δεν δυστροπεί, παρά υπομένει ηρωικά και, γράφοντας στο Θεό, προσπαθεί να δια...