Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αφιερωμένο στον γιο μου John Emmans


Ο Μάρτιν Κάμερον είναι ένας επιτυχημένος συγγραφέας αλλά δεν καταφέρνει να γεφυρώσει την απόσταση με τον γιο του Κένεθ, ο οποίος βουλιάζει κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο στο έρεβος της μοναξιάς.

Τη μέρα που ο Κένεθ εγκαταλείπει το γραφικό Μέινχοουμ, ο Μάρτιν ξεκινά τη συγγραφή του βιβλίου «Αφιερωμένο στον γιο μου» στο οποίο καταθέτει σκέψεις και συναισθήματα που δεν είχαν ειπωθεί. Μετά την ολοκλήρωση του κύκνειου άσματός του ο διάσημος συγγραφέας κλείνει μια για πάντα τα μάτια του αφήνοντας πίσω του έναν ανεξερεύνητο θησαυρό. Είκοσι χρόνια αργότερα ο Κένεθ επιστρέφει στη γενέτειρά του για να συμπαρασταθεί στη μητέρα του Νταϊάν, η οποία του παραδίδει το βιβλίο ξυπνώντας όλα εκείνα τα μορμολύκεια πλάσματα του παρελθόντος που ο ίδιος, όμως, δεν είναι ακόμη έτοιμος να αντιμετωπίσει.

Απογοητευμένος από τη ζωή του ψάχνει τον εαυτό του και γίνεται συνεργός σε ένα περίεργο συναισθηματικό παιχνίδι προσπαθώντας να λύσει γρίφους μέσα από τους ήρωες των βιβλίων του πατέρα του, οι οποίοι τον κατευθύνουν στο φως.

Θα καταφέρει να βρει το κουράγιο να διαβάσει το βιβλίο και να συγχωρήσει τον πατέρα του; Θα αναζωπυρώσει το πάθος για τη γυναίκα που κάποτε αγάπησε και πριν από πολλά χρόνια έσφιγγε στην αγκαλιά του;

Συγγραφέας:

John Emmans
(Εμμανουηλίδης Γιάννης)
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη.Ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα σε νεαρή ηλικία, όταν οι γονείς του τού έκαναν δώρο μια παιδική γραφομηχανή.
Θέλοντας να δώσει μελωδία και ήχο στις ιστορίες του, ξεκίνησε να παίζει πιάνο και σύντομα κατάφερε να συνθέτει ορχηστρική μουσική για να ντύνει τα γραπτά του. Το 2012 ξεκίνησε να αρθρογραφεί για διάφορους ιστότοπους και στο προσωπικό του blog, το οποίο διατηρούσε
έως το 2017. Η αγάπη του για τον άνθρωπο, τη φύση και τη ζωή τον ώθησε να ασχοληθεί με τη φιλοσοφία και την ψυχολογία. Η φράση του αγαπημένου του φιλοσόφου,
Σωκράτη, «ἕν οἶδα ὅτι οὐδέν οἶδα» αποτελεί το κέντρο και το απαύγασμα της κοσμοθεωρίας του.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ