Η δολοφονία ενός άντρα χωρίς ταυτότητα στους δρόμους της Μονμάρτης οδηγεί τις έρευνες της γαλλικής αστυνομίας σε αδιέξοδο. Την ίδια ώρα στο νεκροταφείο κάποιου ελληνικού χωριού ο ντετέκτιβ Κρις Πάπας κρατάει στα χέρια του έναν παλιό χάρτη γεμάτο σημάδια: αλλεπάλληλα ταξίδια, τεθλασμένες γραμμές, παράλληλες πορείες, που οδηγούν στην άκρη της ερήμου Καλαχάρι. Τα τελευταία ίχνη τον παρασύρουν πάνω στις παρισινές στέγες. Εκεί θα καταλάβει ότι οι τίγρεις τρέχουν γρήγορα και δεν ξεχνούν ποτέ.
«Ακούστηκε από μακριά. Τα βήματά του μετέφεραν εκείνη τη χαμένη τονικότητα των κλασικών. Η Ζιστίν Γκαρό στάθηκε στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα και κοίταξε από κάτω. Ποιος περπατούσε έτσι; Εξαιρετικά σπάνιος ρυθμός. Ειδικά για άντρα. Μόλις μια ανάσα μακριά από Σοπέν. Ναι, περπατούσε στην οδό Μπερτ με τον Σοπέν στα πόδια του. Ξαφνικά ξεπήδησε η σκιά. Για κλάσματα του δευτερολέπτου στάθηκαν ακίνητοι ο ένας απέναντι στον άλλο. Τόσο όσο διαρκούν και οι παύσεις του Σοπέν. Μετά ξεκίνησαν να χορεύουν μαζί. Στην αρχή υπήρξε μια αυθεντική αρμονία. Δεν κράτησε βέβαια πολύ. Ποτέ δεν κρατάει. Εκείνος έβαλε τα χέρια στις τσέπες του και σωριάστηκε στον δρόμο. Μα ακόμα και στην πτώση διατήρησε τη χάρη του».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου