Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω βιβλίο της Έλενας Χουσνή. Είναι όμως η πρώτη φορά που ένα κείμενο της με έκανε να κλονιστώ. Να κλάψω. Να ταρακουνηθώ και να αφυπνιστώ. Τόσο επίκαιρό. Τόσο τραγικά σύγχρονο. Προηγήθηκε των πρόσφατων γεγονότων και εξελίξεων και αυτό ακόμα το γεγονός το καθιστά τόσο ανατριχιαστικά προφητικό για την στιγμή που γράφτηκε αλλά και τόσο ισχυρά ανατρεπτικό ακόμα και για τον χρόνο που θα κληθεί να διαβαστεί αργότερα από τον κάθε αναγνώστη. Γιατί ποτέ δεν θα πάψει να είναι επίκαιρο ένα τέτοιο βιβλίο. Και πριν δέκα χρόνια ήταν επίκαιρο και μετά από καιρό θα είναι αν δεν αποφασίσουμε είτε να σπάσουμε την σιωπή είτε να πάψουμε να εθελοτυφλούμε απέναντι στην βία. Το να πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά είναι σαν να ρίχνουμε λάδι στην φωτιά. Αλάτι στις πληγές και παγωμένο νερό στους αποδέχτες της ασκούμενης βίας, διαιωνίζοντας μια κατάσταση που αποθεώνει το έγκλημα, την εκδίκηση και την τρέλα.
Το θέμα σκληρό. Παιδική κακοποίηση, σεξουαλική εκμετάλλευση και τα ψυχολογικά κατάλοιπα που δημιουργούνται μέσα από την σιωπή ή την ετεροχρονισμένη αντίδραση που δημιουργεί ενοχές ή ανεξέλεγκτες καταστάσεις εκδίκησης και απονομής μιας άλλης δικαιοσύνης. Η θέση της γυναίκας, αλλά και ο ιδιόμορφος τρόπος δικαιοσύνης που διέπει τους νόμους που καθορίζουν οι άνθρωποι με τις παρεμβάσεις τους -τις ηθικές ή τις ανήθικες - διαμορφώνεται με έναν συμβολικό και μοναδικό τρόπο μέσα από τις δυο πρωταγωνίστριες αυτής της ιστορίας. Την Ισμήνη και την Αντιγόνη που σαν τις ηρωίδες του Σοφοκλή ακολουθούν μια αντίστοιχη πορεία των ιδεών που κουβαλούν στην σύγχρονη εποχή. Με μια διαχρονική παρουσία παίρνουν θέση ονοματίζοντας εικονικά τις δυο ηρωίδες του βιβλίου, που αντιμάχονται ή συγχρονίζονται απέναντι σε γεγονότα και καταστάσεις που παραμένουν ίδιες στο βάθος του χρόνου.
Με μια θρυμματισμένη, αλλά και εναλλασσόμενη αφήγηση των δυο αυτών γυναικών, βιώνουμε όλα τα αντικρουόμενα συναισθήματα μιας κατακρεουργημένης ψυχής που κρύβεται μέσα σε δυο διαφορετικά σώματα. Δυο αδερφές που μοιάζουν εκ διαμέτρου αντίθετες, αλλά τόσο ίδιες μιας και η πορεία της ζωής τους ακολουθεί νομοτελειακά τις κινήσεις τους και καθοδηγεί άλλοτε ενοχικά και άλλοτε καταλυτικά τις πράξεις τους. Δημιουργώντας στην ουσία το δίπολο που διέπει κάθε ανθρώπινη πράξη απέναντι στην Κοινωνία. Που διαφοροποιεί την θετική ή αρνητική μας παρέμβαση απέναντι στο κάθε τι.
Φως-Σκοταδι, Κραυγή-Σιωπή, Νωρίς-Αργά. Άσπρο και μαύρο. Αθωότητα και ενοχή. Δικαιοσύνη και Αδικία. Συγκάλυψη ή αυτοδικία. Ελευθερία και φυλακή. Φυλακή της ψυχής, ή φυλακή του σώματος. Ζωή και θάνατος. Όλα εγκλωβισμένα σε μια κατάσταση που αποσαφηνίζεται μέσα από έναν χείμαρρο θυμού και οργής που ισοπεδώνει κάθε στρεβλό πεπραγμένο ή κάθε αισχρή αδιαφορία απέναντι στην ανάγκη αυτών που έχουν αδικηθεί και ψάχνουν να βρουν μια νόμιμη δικαίωση.
Ανάμεσα στο νωρίς και στο αργά. Ο πόνος της απόγνωσης και του θυμού. Η παγωνιά της αμφισβήτησης, Η ειρωνεία της ατιμωτικής πράξης. Η αλλοτρίωση της ηθικής, Η εκφραστική επιβολή. Το ετσιθελικό άγγιγμα. Σε έναν κόσμο που επικρατεί η στιγμιαία εικόνα που ορίζει και καθορίζει το κάθε συναίσθημα ή την κάθε κρίση. Σε έναν κόσμο που αρνείται να πάρει θέση σε κάθε μορφή βίας. Σε έναν κόσμο που αρνείται ακόμα να ωριμάσει και να αναλάβει τις ευθύνες του. Μέσα από τα μάτια της "Αντιγόνης και της Ισμήνης " αλλά και της επιβλητικής μορφής μιας ανδροκρατούμενης παρουσίας που αιωρείται στο κείμενο (μας παραπέμπει σχετικά στην μορφή του "Κρέοντα" συνειρμικά ) η συγγραφέας μας οδηγεί ιδιότυπα σε δυο αδιόρατα πεδία. Αυτό της σταδιακής πορείας των ηρώων από την παιδικότητα στην ενηλικίωση και στην ωριμότητα. Στην ανάληψη μιας δράσης που κόβει τον γόρδιο δεσμό της βίας με κάθε αντίτιμο. Αλλά και της αντίστοιχης πορείας των αναγνωστών στην ανάληψη της δικιάς τους ευθύνης απέναντι σε κάθε συγκάλυψη και σε κάθε κοινωνικό πρότυπο που έχει πρότερα δημιουργηθεί.
Το παγωμένο νερό είναι από αυτά τα δείγματα γραφής που κραυγάζουν σιωπηλά για όλες αυτές τις αξίες της ζωής μας που έχουμε ξεχάσει. Που χτυπά τον κώδωνα του κινδύνου και της αφύπνισης για όλα τα αδιάφορα βλέμματα απέναντι στο δράμα που ίσως βιώνουν οι άνθρωποι γύρω μας. Και το συγκλονιστικό είναι πως μέσα σε μόλις λίγες σελίδες η Έλενα Χουσνή καταφέρνει να μας περιλούσει με μια ολοκληρωτική ψυχρολουσία των ανθρώπινων ευθυνών μας, απέναντι σε μια κοινωνία που με την συμμετοχή μας υποθάλπει εγκληματίες και φυλακίζει αθώες ψυχές. Με έναν λόγο που στηλιτεύει μοναδικά μέσα από την στοχευμένη επιλογή της κάθε λέξης. Και μέσα από την ελευθερία της λογοτεχνικότητας που δεν περιορίζεται σε κανένα πρότυπο, απελευθερώνονται όλες οι αλήθειες που πρέπει να ειπωθούν με την σκληρότητα που πρέπει να αποτυπωθούν ώστε να αποκαλύψουν το μέγεθος του δράματος που βιώνει ένα θύμα που σφυροκοπάτε αλλεπάλληλα από τον θύτη και τους αμέτοχους θεατές του δράματος του.
Για μένα ένα απο τα πιο περιεκτικά βιβλία αποτύπωσης της κοινωνίας βίας, που είναι τόσο σύγχρονο και ταυτόχρονα τόσο διαχρονικό.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΥΦΑΝΤΑ
Το βίντεο που έφτιαξα για την παρουσίαση του Βιβλίου με την προσθήκη αποσταμάτων από το βιβλίο και την άποψη μου ενσωματώνοντας και το επίσημο βίντεο του βιβλίου.
Κάντε εγγραφή στο κανάλι μου για να βλέπετε αντίστοιχα βίντεο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου