Το βιβλίο είναι από εκείνα τα βιβλία που σου αφήνουν μια γλύκα. Μια αίσθηση πληρότητας και αγάπης που μόνο τα παραμύθια μπορούν να το πετύχουν. Γιατί ένα παραμύθι είναι και η ζωή και όλοι ακολουθούμε το κουβάρι της αφήγησης της ζωής των άλλων μέσα στην δικιά μας ζωή Με ιστορίες του παρόντος και του παρελθόντος. Με αναμνήσεις που αγγίζουν μοναδικά ειδικά όταν δίδονται και αποδίδονται από έναν αφηγητή που ξέρει να χειρίζεται γλώσσα και συναισθήματα.
Σε μια εποχή που έχουμε χάσει ταυτότητα και αξίες η υπενθύμιση αυτών των αξιών μέσα από ένα μυθιστόρημα αποτελεί βάλσαμο στην ψυχή και στην καρδιά που μας φέρνει μπροστά σε αλήθειες που έχουμε παρακάμψει. Αλήθειες που έχουμε βάλει στην άκρη ακούγοντας και υπακούοντας την υποκριτική εξέλιξη της κοινωνίας που είναι βασισμένη μόνο στα υλικά αγαθά.
Το βιβλίο Κάτω από το βλέμμα του Θεού του Σταύρου Ζουπουλη είναι ένας αφηγηματικός χείμαρρος που μέσα από τις μικρές ιστορίες των καθημερινών ανθρώπων ενός μικρού χωριού μας φέρνει κοντά με μια εποχή όχι τόσο μακρινή που όμως δεν έχει καμμία σχέση με την δικιά μας τη σημερινή.
Ο συγγραφέας δίνει φως και ζωντάνια με τις περιγραφές του στα ήθη,στα έθιμα, στην παράδοση και φέρνει ένα αεράκι νοσταλγίας στους παλαιότερους και μια αύρα αισιοδοξίας και ελπίδας στους νεώτερους. Απεικονίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, με λιτότητα και εύστοχες επισημάνσεις που οδηγούν τον αναγνώστη να φτάσει στην ουσιαστική σημασία που έχει η ειλικρίνεια ο σεβασμός η αγάπη η φιλία.
Συνομιλεί νοερά με αξίες και ιδανικά μιας άλλης εποχής που όμως την κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Σαν ερευνητής και ψυχολόγος φανερώνει μέσα από τους κατοίκους του χωριού και τις ιστορίες τους όλον τον πόνο τον μόχθο και την λαχτάρα τους. Τις αυθεντικές αλήθειες τους και τα γνήσια όνειρα τους. Την απλή και καθημερινή ζωή στον μεγάλο και άγνωστο κύκλο της.
Είναι όμορφη η μέρα σήμερα, στάζει γλύκα κι ένα αεράκι φυσάει δροσερό από το πρωί, περνώντας μέσα από τις γερμενες ιτιές που είναι σκυμμένες μέσα στο ποτάμι και το νερό αντανακλά το είδωλό τους... Μέσα από τα ανθισμένα πρασινοφυλλώματά τους, ακούει τα μυστικά τους, παίζει με τα νερά του και με τις αηδονοφωλιές που κρέμονται στα γυρτά κλωνάρια τους, ακούγοντας τα αηδόνια που μαγεύουν με τη φωνή τους ολόκληρη την πλάση...
Σύννεφα δεν υπάρχουν στον ουρανό σήμερα και μια γριούλα φίλη μου έλεγε πως η μέρα η καθαρή είναι μόνο για τους καλούς ανθρώπους, που η καρδιά τους είναι μυροβόλο περιβόλι. Κοιτάνε τον ουρανό και λένε ευχαριστώ κάνοντας τον σταυρό τους. Οι καλοί άνθρωποι πάντα χαμογελάνε και το γέλιο τους βγαίνει μέσα από την αγνή καρδιά τους. Πολλές φορές, η γριούλα αυτή μας λέει κι έναν μύθο που έμεινε στα μέρη μας και κουβεντιάζεται πολύ. Πρόκειται για ένα ξύλο ξερό που κρατάει πάντα σαν μαγκούρα. Θεωρεί ότι οι άνθρωποι οι ανεπρόκοποι είναι σαν τη μαγκούρα της που δεν βγάζει ποτέ κλωναράκι. Βγάζει ένα ξερό κλωνάρι-μάτι που φουσκώνει, αλλά δεν μπορεί να γίνει δέντρο μετά... «Ποτέ δεν θα μπορέσει να γίνει δέντρο...» μας λέει κι έχει δίκιο...Σοφές κουβέντες μέσα από την ζωή βγαλμένες, τον καημό και τον πόνο ανθρώπων που ήταν και έμειναν αυθεντικοί στην ζωή τους....
Ένα μεγάλο διήγημα που σε κάνει να ονειρεύεσαι κάτω από το βλέμμα του Θεού και να γεμίζεις ευεργετική καλοσύνη και γαλήνη.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κούρος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου