Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το [σχεδόν] ημερολόγιο μιας 82χρονης Ζουμπουλάκη Μανίνα

Γιατί σηκώνομαι από το κρεβάτι μου κάθε πρωί; Πώς περνάω τον χρόνο μου; Μη βιαστείτε να πείτε "πολύ που με νοιάζει" γιατί πριν να το καταλάβετε καλά καλά θα ψάχνετε για τιπς, μια και εκεί που είστε ήμουνα κι εδώ που είμαι θα έρθετε. Με λίγη τύχη.

Είμαι ογδόντα δύο χρονών (άσχετα που κρύβω χρόνια, και μπερδεύω τι έχω πει σε ποιον, όσον αφορά την ηλικία μου). Με λένε Μελίνα Μπίλια και δεν είμαι μια συνηθισμένη γιαγιά - παρόλο που έχω πόνους και παθήσεις που πάνε σύννεφο, όπως όλες οι γιαγιάδες του κόσμου. Διαφέρω επειδή έχω κέφι, και ενθουσιασμό και διάθεση να "κάνω πράγματα"- αρκεί αυτά τα πράγματα να είναι πάνω στη γη, άντε και στη θάλασσα. Δεν είμαι δηλαδή από τις γιαγιάδες που πετάνε με ελικόπτερα και πηδάνε με αλεξίπτωτα και τέτοια.

Είμαι από τις γιαγιάδες που έμαθαν το ίντερνετ χάρη στις εγγονές τους. Επίσης, ο κολλητός μου καλλιεργεί παράνομα φυτά στο μπαλκόνι του και ένεκα η Κρίση, και που έσπασε τη λεκάνη του ο κολλητός μου χωρίς να πηδήξει από ελικόπτερο, τα φυτά του τώρα τα πουλάμε παρέα. Τα φυτά δεν είναι ραδίκια, εκτός κι αν καπνίζονται τα ραδίκια. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, έχω δουλέψει από γραμματέας μέχρι "πόρτα" σε μαγαζιά της νύχτας, οπότε δεν με τρομάζει το γιαπί, το πιλοφόρι, το μυστρί.

Διαβάζοντας έναν χρόνο από τη ζωή μου θα ακολουθήσετε τις περιπέτειές μου: πούλησα όχι-ραδίκια, γνώρισα έναν ενδιαφέροντα παππού, ασχολήθηκα με το αιρ-μπι-εν-μπι, ανακατεύτηκα στην ερωτική ζωή της εγγονής μου, γενικά είχα έναν σωρό περιπέτειες μέσα σε αυτόν τον χρόνο. Διαβάζοντας το ημερολόγιό μου θα καταλάβετε επιτέλους ότι ΝΑΙ έχετε λόγους να σηκώνεστε κάθε πρωί από το κρεβάτι σας, και μάλιστα με κέφι, με ενθουσιασμό, όπως εγώ... ή ότι δεν χρειάζεστε καν λόγους.

Θα μάθετε επίσης πώς πραγματικά είναι να είσαι ογδόντα δύο χρονών (άσχετα αν λες ότι είσαι εβδομήντα πέντε...)

Μελίνα Μπίλια

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ