Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πέρα δώθε Πουλίδου Χριστίνα


«Θέλω να πω πως η ατοµική και η συλλογική µας περιουσία,
το σπίτι µας και ο τόπος µας, χτίστηκαν µε τον κόπο µας.
Και τον κόπο µας τον πονάµε, Τζάννο µου»
είπε ήρεµα ο Στέφανος Χωρέµης κοιτάζοντας πέρα τη θά­λασσα.

Η οικογένεια Χωρέµη, ξεριζωµένη από τη γενέτειρά της τη Χίο, για να γλιτώσει από τη σφαγή του 1822, ξαναχτίζει µε επιµονή και πίστη στην πρόοδο τη ζωή της στη Σύρο, όπου στη διάρκεια των χρόνων συγκεντρώνονται πρόσφυγες και κατατρεγµένοι από διάφορες περιοχές της Μεσογείου. Οι οικονοµικές δραστηριότητες της οικογένειας συνδέονται µε τη ραγδαία ανάπτυξη της Ερµούπουλης και την ανάδειξή της σε εµπορικό και ακτοπλοϊκό κέντρο στα µέσα του 19ου αιώνα.

Ο καιρός κυλά και τα µέλη της οικογένειας, ο Στέφανος και η Σµαράγδα, ο Άλκης και η Ελένη, ο Ζαννής και ο Αντώνης, ο Χαρίλαος και η Ρορώ ερωτεύονται, παντρεύονται, σπουδάζουν στο εξωτερικό, παραθερίζουν όλοι µαζί στο Πισκοπιό, εξελίσσονται παράλληλα µε τον τόπο. Μια τραγωδία ωστόσο που ρίχνει βαριά τη σκιά της στην οικογένεια Χωρέµη θα σταθεί η αφορµή για να αναδυθούν έριδες και ανταγωνισµοί ανοίγοντας έναν ακόµα κύκλο στο αδιάκοπο πέρα δώθε των µελών της.

Μια πανοραµική αποτύπωση της ανόδου και της πτώσης µιας πόλης και ενός νησιού, που γίνεται χωνευτήρι διαφορετικών εθνοτικών οµάδων. Ένα συναρπαστικό µυθιστόρηµα για το πώς οι µυλόπετρες της ιστορίας διαµορφώνουν την πορεία µιας οικογένειας.

Ξερότοπος ήταν το νησί, τέσσερις χιλιάδες αριθµούσε, όταν η Χίος πριν την καταστροφή της αριθµούσε πάνω από εκατόν είκοσι χιλιάδες. Κι αν οι Χιώτες ήρθαν το ’22, το ’24 ήρθαν οι Ψαριανοί. Γέµισε τότε η παραλία καλύβες, πάνω από χίλιες απλώθηκαν στην αιµασιά. Οι άνθρωποι που κατέφυγαν εκείνα τα χρόνια στη Σύρο ταλαιπωρηµένοι ήταν, φτωχοί και δυστυχισµένοι, ωστόσο ήταν έντιµοι βιοπαλαιστές και δηµιουργικοί. Χωρίς πολλά λόγια, πήραν τη ζωή τους στα χέρια τους. Πρώτα βάφτισαν τον τόπο όπου εγκαταστάθηκαν Ερµούπολη και µετά τον έφτιαξαν πόλη! Σε λιγότερο από δέκα χρόνια φτιάχτηκαν σπίτια, εκκλησίες, νοσοκοµείο, κτίσθηκε και λειτούργησε το Γυµνάσιο Ερµουπόλεως, ιδρύθηκε το πρώτο ταχυδροµικό γραφείο της χώρας, ενώ στα δεκαπέντε χρόνια συντάχθηκε το ρυµοτοµικό σχέδιο της πόλης, µε εκατόν είκοσι δρόµους και πολλές πλατείες! Γκρεµίστηκαν τότε όλες οι καλύβες της παραλίας κι η Ερµούπολη άρχισε να παίρνει τη µορφή µιας όµορφης πόλης, που απλωνόταν απ’ τη θάλασσα ως ψηλά στους δύο λόφους, την Άνω Σύρο και το Δήλι.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ