Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Κριτική μου "Πικρό Γάλα" Μένιος Σακελλαρόπουλος - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου


Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

Οι αληθινές ιστορίες πάντα συναρπάζουν, πάντα προκαλούν και πάντα διεγείρουν τα πιο ισχυρά και δυνατά συναισθήματα γιατί πατάνε σε πραγματικές στιγμές και χειροπιαστούς ήρωες που βαδίζουν στα όρια της αλήθειας που τους διαγράφει η ίδια η ζωή και οι ίδιες οι πράξεις τους.

Σε μια αληθινή ιστορία είναι βασισμένο το μυθιστόρημα του Μένιου Σακελλαρόπουλου "Πικρό Γάλα " που συναρπάζει και καθηλώνει μοναδικά τον αναγνώστη στο πέρασμα της κάθε λέξης, της κάθε φράσης και της κάθε σελίδας του.

Ο Φώτης ψάχνοντας τα ίχνη του παιδικού του φίλου Διονύση, με τον οποίο μεγάλωσαν μαζί στο ορφανοτροφείο του Ζηρού Φιλιππιάδος δίνει το έναυσμα για την καταιγιστική εξιστόρηση γεγονότων που έγιναν σε ένα παρελθόν σκληρό, βάναυσο χωρίς πολλά περιθώρια αντίδρασης. Σε μια εποχή που η πατρίδα μας βίωσε τις σκληρότερες στιγμές της ιστορίας της. Σε φτώχεια, σε ανθρώπινες απώλειες και σε αμφιλεγόμενες και αμφιταλαντευόμενες ιδέες. Σε έναν ατελείωτο αγώνα διχασμού περιθωριοποίησης και στιγματοποίησης ακόμα και της σκέψης. Σε αυτή την εποχή με αυτά τα στενά περιθώρια η μητέρα και η γιαγιά του Φώτη και του Σπύρου αναγκάζονται να πάρουν αποφάσεις σκληρές που δοκιμάζουν τα όρια από την μια της μητρότητας και από την άλλη της παιδικής ψυχής. Και τα δυο συναισθήματα καθοριστικά για την ψυχολογία των ηρώων, για την πορεία της ζωής τους και τα σημάδια της ψυχής τους που χαράζονται βαθιά μόνιμα και ανεξίτηλα. Από την μια η απόφαση της οικογένειας μητέρας και γιαγιάς να στείλουν σαν λύση ανάγκης τα παιδιά τους σε ορφανοτροφείο. Και από την άλλη η αναγκαστική αποδοχή των παιδιών που αντιστοιχεί σε ξεριζωμό και απόρριψη. Σε μια μόνιμη ελπίδα επανασύνδεσης με την οικογένεια. Σε μια μόνιμη κόντρα με αντικρουόμενα συναισθήματα.

Τα ορφανοτροφεία που καταλήγουν τα δυο αδέρφια είναι ορφανοτροφεία-παιδουπόλεις, που είχε δημιουργήσει η Φρειδερίκη σε όλη την Ελλάδα. 30.000 περίπου παιδιά διαβάζω συγκλονισμένη ψάχνοντας πληροφορίες περισσότερες σε άρθρα φιλοξενήθηκαν στα 53 αντίστοιχα ιδρύματα των οργανωμένων παιδουπόλεων. Σημειώνω λοιπόν ανάμεσα στα πολλά που με συγκίνησαν σε αυτό το βιβλίο αυτό το ιστορικό γεγονός που σημάδεψε δισήμαντα την πατρίδα μας και δεν έχει αναφερθεί εκτενώς στην Λογοτεχνία. Οι παιδουπόλεις της Φρειδερίκης σημάδεψαν άλλους θετικά και άλλους αρνητικά είτε πολιτικά είτε ηθικά είτε συναισθηματικά. Είτε ευρύτερα αποδεκτά είτε πεισματικά αντιδραστικά όπως τον βασικό ήρωα της ιστορίας μας. Τον Φώτη. Το αγρίμι της Ηπείρου, που ελάχιστα άλλαξε, ελάχιστα προσαρμόστηκε και ελάχιστα φυλακίστηκε. Ζώντας στο περιθώριο των εντολών και των συμβιβασμών χαράζει τον δικό του μοναδικό δρόμο, κόντρα στις συνθήκες και κόντρα στην συνέπεια των άλλων παρά μόνο συμβαδίζοντας με τις δικές του αξίες και αρχές.

Παρακολουθήστε και δείτε την συνέπεια της ζωής του και της αξιοπρέπειας του. Θαυμάστε την δύναμη της τραυματισμένης ψυχής του καθώς μεγαλώνει, ωριμάζει και συνειδητοποιεί τις αλήθειες και τα ψέματα του βίου του.

Το βιβλίο είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη ελευθερία. Στην ελευθερία της ψυχής και του πνεύματος. Στην δύναμη της Ψυχής της επιμονής και της υπομονής, Στον ασυμβίβαστο χαρακτήρα απέναντι στην αδικία. Στην ρετσινιά και στις ταμπέλες του απροσάρμοστου. Στο παράπονο και στον κρυφό καημό. Ο κεντρικός ήρωας είναι ρημαγμένος αλλά περήφανος. Φτωχός στην τσέπη αλλά πλούσιος σε συναισθήματα και αξίες. Σκληρός αληθινός και πεισματάρης. Ένα ακατέργαστο διαμάντι που εξυψώνει την αξία της φιλίας στον υπέρτατο βαθμό. Το ανίκητο πνεύμα του. η σταθερότητα και η εντιμότητα του μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον των ιδρυμάτων. Η ανυπότακτη σκέψη του, η αυθόρμητη και γενναία στάση του στο κάθε τι. Ένα σύνολο πράξεων που αναγκάζει τον αναγνώστη να σκύψει ευλαβικά στο μεγαλείο της δύναμης μιας ισχυρής προσωπικότητας. Ο Φώτης παλεύει με τους εφιάλτες του. Πολεμάει το συναίσθημα της απόρριψης του. Παλεύει για την επιβίωση του, πατώντας στους δικούς του ασυμβίβαστους κανόνες, φτιάχνοντας έναν δικό του ξεχωριστό κόσμο που δεν χωράει σε κανένα καλούπι. Πέφτει αλλά σηκώνεται. Ξαναπέφτει, αλλά και πάλι την κάθε δυσάρεστη συγκυρία του την μετατρέπει σε ένα βήμα προς ένα μέλλον που θα το φτιάξει ο ίδιος με τους δικούς του κανόνες.

Ο Συγγραφέας κάνει καταπληκτική διαχείριση της ψυχοσύνθεσης όλων των ηρώων. Εστιάζοντας περισσότερο όμως στον Φώτη και στην μητέρα του. Σε αυτά τα δυο πρόσωπα που ταυτόχρονα τα ενώνει η μεγάλη αγάπη αλλά και ένα μεγάλο κενό. Η απόσταση που δημιουργεί αναπόφευκτα η απόφαση του εγκλεισμού στο ορφανοτροφείο. Η μητέρα μοιάζει αποστασιοποιημένη και ανίκανη να αλλάξει την μοίρα των παιδιών της. Η Θλίψη της, η απελπισία της και το αδιέξοδο της φανερώνεται με έναν έντονο τρόπο που δίνει ένα εξαιρετικό φως στην δραματική απόφαση αλλά και στην μετέπειτα πορεία των συναισθημάτων που δημιουργείται στην αναγκαστικά χωρισμένη οικογένεια. Ο Φώτης από την άλλη σε μια ηλικία που δεν τον βοηθά να αποδεκτεί συνειδητά την απόφαση του εγκλεισμού του, διαμορφώνει έναν χαρακτήρα ατίθασο και αντιδραστικό. Έναν χαρακτήρα που τον δυναμώνει αλλά και τον πληγώνει ταυτόχρονα. Και εδώ είναι η δύναμη του συγγραφέα που διαχειρίζεται υπέροχα όλο αυτό το συναισθηματικό φορτίο του Φώτη. Τονίζοντας όλα τα σημεία της ψυχολογίας του. Όλες τις εικόνες και τους κρυφούς συλλογισμούς του, που περιέχουν όλο το βάρος της εγκατάλειψης, της έλλειψης της οικογενειακής θαλπωρής. Της μητρικής αγάπης που την αμφισβητεί, την αναιρεί και την επαναπροσδιορίζει συνέχεια μέσα στο μυαλό και στην καρδιά του. 

Θα λατρέψετε το παιδάκι με τα κοντά παντελόνια. Το αγόρι των ορφανοτροφείων. Εκείνον τον πονεμένο πιτσιρικά που πάντα έψαχνε να το σκάσει. 

Η Χαμένη παιδικότητα. Ο καταπιεσμένος αυθορμητισμός μέσα σε λέξεις τυπικές δήθεν ευγενικές και δήθεν καθώς πρέπει. Μπορείς να βάλεις όρια στην παιδική φαντασία και στην παιδική ανεμελιά; Μπορείς να θέσεις κανόνες στην παιδική ευαισθησία; Πόσο επηρεάζει συνολικά ο τρόπος της μεθόδευσης και του περιορισμού της παιδικής αθωότητας;  Περιγραφές γεμάτες συναίσθημα, Φράσεις ωμές που αποτυπώνουν το κλίμα της ανισότητας, της φτώχειας, της αδικίας. Η Ρετσινιά κολλημένη στο πετσί. Τα αγκάθια που τρυπάνε σώμα και ψυχή. Η επιβίωση που γίνεται η μοναδική σκέψη και επιλογή. Ορατά και σκληρά διλήμματα που ουσιαστικά είναι μονόδρομος. Ο αναγνώστης βλέπει τον χρόνο να κυλά μέσα από την λιτή αναφορά σημαντικών ιστορικών γεγονότων που σημάδεψαν και άλλαξαν την χώρα. Μαζί με την ιστορία αλλάζει και η ζωή και η ψυχολογία των ηρώων φτάνοντας στο απόγειο της εξέλιξης τους.



Η ανθρώπινη διάσταση ισορροπεί περίτεχνα στο Κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της εποχής, κρατώντας δίκαιες αποστάσεις και αντικειμενικά όρια μπροστά στην αμφιλεγόμενη αλήθεια ορισμένων ιστορικών γεγονότων. Σε μια Κοινωνία που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο και τον εμφύλιο, που έφερε οικονομικές και ηθικές αλλαγές. Διχασμό και πολιτικές διώξεις. Ξεκλήρισμα οικογενειών. Νικητές και ηττημένους μέσα στην ίδια πατρίδα. Σε μια τέτοια λεπτή γραμμή ο συγγραφέας καταφέρνει να ενώσει σαν μια δύναμη την ουσία της κάθε πράξης και του κάθε θεσμού. Για μένα συγκλονιστικός ο τρόπος που ενώνει και διαχωρίζει την θέση του στον βασικό σχεδιασμό και σκοπό των παιδουπόλεων. Σχέδιο βοήθειας ή σχέδιο αποκοπής των παιδιών από τις οικογένειες τους; Ένα σχέδιο ανθρωπιάς ή ένα σχέδιο πολιτικής καθοδήγησης; Παιδομάζωμα ή διάσωση; Ένα διαρκές δίλημμα που αναγκάζει τον αναγνώστη να βιώσει την εύθραυστη ισορροπία της εποχής που βράζει πολιτικά και ηθικά.  

Με σωστές και μετρημένες λέξεις, Με μονολεκτικές φράσεις και με ουσιώδης εικόνες μετακινεί τα γεγονότα στα συναισθήματα που γεννάει το κάθε αναπότρεπτο γεγονός στην ψυχή των ηρώων.  Στην απελπισία του Φώτη. Στην οδύνη της μητέρας του. Στην βουβή αποδοχή του Σπύρου και στην κρυμμένη ενοχή της γιαγιάς τους που δένει τις στιγμές των μεγάλων αποφάσεων.

Μια αληθινή ιστορία δοσμένη με τόσο πάθος και ρεαλισμό που μετατρέπει την κάθε εικόνα σε συναίσθημα. Και το κάθε συναίσθημα σε εικόνα. Αποχωρισμός,  εγκατάλειψη, προδοσία. Ανάγκη, ενοχή, τιμωρία. Θυμός, επιφυλακτικότητα, απώλεια κάθε εμπιστοσύνης. Αλλά συνάμα το δέσιμο μιας ισχυρής φιλίας που ζει, αναπνέει, χάνεται. Αλλα χρόνια μετά είναι έτοιμη να ενώσει ξανά τα κομμάτια και τα σημάδια τα ξεχασμένα και αλησμόνητα μιας ολόκληρης ζωής. 

Ένα συγκλονιστικό βιβλίο. Ένα καταπληκτικό ταξίδι στην καρδιά και στην ψυχή ενός ήρωα αληθινού και όχι χάρτινου που αξίζει πραγματικά να ακουμπήσουμε για να αισθανθούμε τα σημάδια και να αισθανθούμε την σημαντικότητα του να είναι κανείς αυθεντικός.

Το Βιβλίο Κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Απαντήστε εάν θέλετε στο εξειδικευμένο ερωτηματολόγιο μας για το ΠΙΚΡΟ ΓΑΛΑ 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ