Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Κριτική μου " Το σπίτι με τις κλειδαριές " Γιάννης Φιλιππίδης - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου


 

Άλλο ένα κοινωνικό μυθιστόρημα του συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη, που αγγίζει, προβληματίζει και αφυπνίζει. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που τολμά να ασχοληθεί και να διεισδύσει σε ευαίσθητα θέματα όπως ο παιδικός εκφοβισμός, τα στίγματα και οι παρωχημένες προκαταλήψεις της επαρχίας, αλλά ταυτόχρονα και οι άτεγκτοι και απαράβατοι κανόνες της υψηλής κοινωνίας.  Οι Κοινωνικοί αποκλεισμοί και οι δακτυλοδεικτούμενες ανθρώπινες συμπεριφορές αυτές που δεν συνάδουν με τα πρότυπα που κάποιοι έχουν φτιάξει αυθαίρετα στο μυαλό τους.

Πρωταγωνιστές δυο νεαρά παιδιά η Κατερίνα και ο Παύλος σε διαδικασία ωρίμανσης μέσα από τα ίδια τα προβλήματα που τους δημιουργούν οι καταστάσεις και οι ανώριμες στάσεις εκείνων που τους καθοδηγεί ο φόβος, η ατολμία και η διατήρηση της καλής εικόνας σε έναν κοινωνικό κύκλο που βρίθει από υποκρισία.

Η Κατερίνα ζει τον αποκλεισμό και την απόρριψη μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Από τα μέλη της οικογένειας της και τον περίγυρο της μέσα στην κλειστή κοινωνία της επαρχιακής πόλης που γεννιέται και μεγαλώνει, Ο Παύλος ένα παιδί με ιδιαιτερότητες και προβλήματα ψυχικής υγείας ζει τους αποκλεισμούς και τους περιορισμούς όχι μόνο αυτούς που επιβάλει η αρρώστια του, αλλά και εκείνους που του επιβάλλουν οι κανόνες του πλούτου και της καταγωγής της οικογένειας του. Μια ζωή σε κλοιό και σε ασφυκτικό περιβάλλον που απομονώνει κάθε πρωτοβουλία και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για όνειρα και για ελπίδα. Όταν η Κατερίνα συναντήσει τον Παύλο, οι δυο τους θα δημιουργήσουν τον δικό τους κόσμο και τους δικούς τους κανόνες. Αυτούς που θα σπάσουν τις χοντρές αλυσίδες της απομόνωσης τους. Που θα ανοίξουν κάθε μικρή ή μεγάλη κλειδαριά της ψυχής τους και θα αφήσουν να εισχωρήσει μέσα σε αυτή επιτέλους το φως και η κατανόηση. Η ελπίδα και η αποδοχή. Η αφθονία των συναισθημάτων και η πληρότητα των αγγιγμάτων. Η ουσία της ύπαρξης και της συμμετοχής σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ζωής εντός και εκτός των ορίων που είχαν μάθει να ζουν.

Μέσα από τις αντιθέσεις της πρότερης ζωής τους και τον τρόπο που προσεγγίζονται οι δυο νέοι, αλλά και ακουμπούν επάνω στα θέματα που τους απασχολούν, φαίνεται και μεγεθύνεται ακόμα περισσότερο, το βαρύ φορτίο που έχουν κουβαλήσει. Τα σημάδια που έχουν μείνει μέσα τους και έχουν επηρεάσει κάθε σημείο της ψυχοσύνθεσης τους. Ενώ διαβάζεις, βλέπεις νιώθεις, φαντάζεσαι. Τα βλέμματα της θλίψης. Την ανάγκη για κατανόηση, την ελπίδα για διαφυγή. Ταυτόχρονα ενώ παρακολουθείς και τις ζωές των άλλων, αυτών που καθόρισαν, περιόρισαν και στιγμάτισαν τις εύθραυστες ψυχές των δυο παιδιών βλέπεις την πλήξη, την εμμονή, τον φόβο για την εικόνα τους ή την θέση τους στην Κοινωνία. Και εκεί ακριβώς είναι που βλέπεις πως και στην φτωχή και κλειστή επαρχία, αλλά και στην πλούσια γεμάτη χλιδή και υποθετικά πιο ελεύθερη πρωτεύουσα  βρίσκεις τα ίδια αγκάθια. Τις ίδιες προκαταλήψεις και τις ίδιες αγκυλώσεις. Οικογένειες με διαφορετικές καταβολές, οικονομική επιφάνεια και τόπο διαμονής και όμως τόσο ίδιες στον βάλτο των εμμονών τους. 

Με μαεστρία ο συγγραφέας αποκαθηλώνει ψεύτικες και υποκριτικές συμπεριφορές. Παραπλανητικά συναισθήματα και παραμορφωμένες μεγαλοαστικές αντιλήψεις. Σε μια εποχή που γίνονται τεράστιες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που συμβαδίζουν αρμονικά με την πλοκή της ιστορίας και τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών. 

Ο Διπολισμός σαν ψυχική ασθένεια και η τρομερά ενημερωμένη και προσεγμένη προσέγγιση της. Δεν είναι μόνο η περιγραφή του χαρακτήρα που την βιώνει, αλλά το σύνολο του φάσματος το οποίο καλύπτει και επηρεάζει η συγκεκριμένη ασθένεια. Αλλά και του τρόπου που μπορεί να αλλάξει και να μεταστραφεί η εξέλιξη της δια μέσου της συμπεριφοράς του περίγυρου. Με μέσο την ανθρώπινη επαφή και την αναγκαία ευαισθησία στην ιδιομορφία της κάθε περίπτωσης, αλλά και της ανάγκης αυτοί οι άνθρωποι να ζήσουν φυσιολογικά συμβαδίζοντας με την ιδιαιτερότητα τους. 

Το βιβλίο αυτό έχει μια εξαιρετική πρακτική και μια στοχευμένη προοπτική.  Να ανατρέψει μέσα από την ζωή τον φόβο και την περιθωριοποίηση. Να δώσει τροφή για σκέψη. Να αιφνιδιάσει την λογική και να την γεμίσει με μια άλλη εικόνα αυτή της προσδοκίας σε κάτι που μοιάζει ανέφικτο, αλλά που μπορεί με την τρυφερή και ειδική προσέγγιση της να αλλάξει την εικόνα των πάντων. Οι ήρωες βρίσκοντας σε ένα τεχνητό λήθαργο και μέσα από την αλληλεπίδραση τους και την οριοθέτηση σιγά σιγά της περίεργης επανάστασης τους απέναντι σε ότι τους πνίγει και τους ενοχλεί, θα βρουν την διέξοδο και θα απαιτήσουν το αυτονόητο. Το δικαίωμα τους να απολαύσουν μια ζωή χωρίς ταμπέλες, χωρίς ρετσινιές χωρίς Κοινωνικούς και Πνευματικούς περιορισμούς. Μια ζωή στην οποία δεν χωράνε μόνο όχι και πρέπει. Αλλά μόνο μικρά διστακτικά βήματα στην αρχή και χειμαρρώδη άλματα στην πορεία. Όλα προς την αποδοχή, την ελεύθερη βούληση και την μίξη μιας κοινωνίας που μπορεί να συμβιώσει στα πάντα.  

Σε αντίσταση και αντίδραση των όσων βιώνουν οι ήρωες από συγκεκριμένες πράξεις και παράλογες αντιδράσεις, ο συγγραφέας δεν φυλακίζει, αλλά απελευθερώνει. Δεν περιορίζει, αλλά  επεκτείνει. Δεν μασάει τα λόγια του αλλά στηλιτεύει όλες τις παράλογες συμπεριφορές και τις νοθευμένες σκέψεις. Οι ανατροπές και η δικαίωση ή η τιμωρία έρχονται μέσα από τον ίδιο τον ακραίο παραλογισμό ή από τις υπερφίαλες αντιδράσεις. Αλλά και τις τολμηρές αντιδράσεις.  Αυτές τις αντιδράσεις που φέρνουν κοντά τα δυο θύματα και απωθούν μακριά όλα τα σκοτάδια του παρελθόντος μέσα από μια μαγική ένωση. Ένωση προσώπων αλλά και ενοχών. Ένωση κοινωνικών αντιλήψεων και αδιάλλακτων στερεοτύπων. Ένωση ανάμεικτων θετικών και αρνητικών συναισθημάτων. Όλα αυτά μέσα από την διαδικασία της σκέψης και της πράξης των ηρώων. Μέσα από τους διαλόγους, τις περιγραφές και το ύφος της εξέλιξης, ο αναγνώστης αναγκάζεται να πετάξει το βρώμικο και το λανθασμένο κατάλοιπο και να κρατήσει το καθαρό και το πολύτιμο απόσταγμα της ίδιας της ζωής.


Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που διάβασα φέτος το Καλοκαίρι και σας προτείνω να το διαβάσετε και εσείς. Έχει και πολλά να σας πει και πολλά να σας δώσει. 

Το βιβλίο κυκλοφορεί από την ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ