Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου
Το Βιβλίο Άμυ του Μάριου Καρακατσάνη το διάβασα για πρώτη φορά στην πρώτη του έκδοση απο τις Εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία. Το βιβλίο τότε μου άρεσε πάρα πολύ. Η Ελάχιστη όμως έως καθόλου επιμέλεια και τα πολλά ορθογραφικά λάθη με είχαν κουράσει. Έτσι όταν είδα πως το βιβλίο επανεκδόθηκε από τις Εκδόσεις Λιβάνη θέλησα να το ξαναδιαβάσω, γιατί ήμουν σχεδόν σίγουρη πως με μια σωστή και προσεγμένη έκδοση, το κείμενο θα έπαιρνε άλλη αξία στο μυαλό και στην σκέψη μου. Και όντως ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο μπόρεσα να συλλέξω και να εντοπίσω πράγματα που δεν τα είχα δει όταν το είχα πρωτοδιαβάσει. Πραγματικά το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί και κυρίως μπορεί να διαβαστεί απο όλους ανεξαιρέτως τους αναγνώστες. Γιατί είναι γραμμένο σε απλή γλώσσα, χωρίς περίτεχνα στοιχεία που μπορεί να μπερδέψουν. Αλλά ταυτόχρονα δεν στερείτε συναισθημάτων εικόνων και μηνυμάτων. Για όσους θέλετε να κάνετε μια βουτιά στα άδυτα της ψυχής και στα αδιευκρίνιστα όρια του μυαλού ,σας καλώ να το αναζητήσετε και να το ανακαλύψετε. Θα συναντήσετε ένα ιδιαίτερο βιβλίο που είναι όμως προσιτό σε μεγάλη μερίδα αναγνωστών. Κατορθώνει να περικλείσει στις σελίδες του. Την φαντασία, αλλά και την πραγματικότητα. Τον τρόμο αλλά όχι τον τρόμο που θα σε οδηγήσει να αφήσεις το βιβλίο, αλλά τον τρόμο που θα νιώσεις αντιλαμβανόμενος στο πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να μετατρέψει το κακό σε καλό και το καλό σε κακό. Μια διαρκής ακροβασία ανάμεσα στην λογική και στην τρέλα. Στο φώς και στο σκοτάδι.. Στην συμπάθεια και στον αποτροπιασμό θα έλεγα εγώ. Πάμε να γνωρίσουμε απο κοντά την Άμυ...
Το βιβλίο θα το χαρακτήριζα ένα ψυχολογικό θρίλερ που εστιάζει στην καταγραφή χαρακτήρων και χαρακτηριστικών της ψυχοσύνθεσης τους, με σκοπό να δικαιολογήσει ή να ρίξει φως στην διαδικασία των πράξεων τους. Γιατί πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν. Γιατί τις περισσότερες φορές αυτό που νομίζουμε ότι διαβάζουμε εύκολα μέσα στα μάτια του άλλου είναι απλά η έντονη επιθυμία του να μας κρύψει την αλήθεια της ψυχής του. Για να μην εκτεθεί και για να μην πληγωθεί.
Δυο αδερφές Η Μελίνα και η Αμαρυλλίς, μεγαλωμένες στο ίδιο οικογενειακό περιβάλλον. Απο δυο εξαιρετικούς γονείς που αποπνέουν αγάπη και φροντίδα για τα δυο κορίτσια τους. Και όμως οι δυο προσωπικότητες των δυο αδερφών κτίζονται γεμάτες αντιθέσεις, και έντονα διαφορετικά στοιχεία.΄
Η Μελίνα υπάκουη, καλοπροαίρετη, γεμάτη κατανόηση. Μια ήρεμη και γαλήνια ψυχή.
Η Αμαρυλλίς ακριβώς το αντίθετο. Σκληρή, απρόσιτη, επιφυλακτική, εκδικητική. Μια ανταριασμένη ψυχή που έχει μάθει να διεκδικεί και να ξεχωρίζει.
Εκεί όπου η Μελίνα συγχωρούσε η Αμαρυλλίς εκδικούνταν. Δυο άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μα συνάμα τόσο μοναδικοί. Αγαπημένες και δεμένες μεταξύ τους με τις αντιθέσεις να τονίζουν την διαφορετικότητα τους, αλλά την αγάπη τους να υπερισχύει σε κάθε βήμα και πράξη τους για να τις κρατάει με ένα δέσιμο ξεχωριστό.
Και καθώς μαθαίνουμε για το πώς μεγάλωσαν τα δυο κορίτσια. Καθώς εστιάζουμε σε κάποια βιώματα τους, παρατηρούμε τις συμπεριφορές να αλλάζουν, να μεταστρέφονται με τρόπο που καθιστά την ανάγνωση ελκυστική και προσπαθούμε να κατανοήσουμε τους λόγους αυτής της αλλαγής που πολλές φορές παίρνει δραματικές διαστάσεις. Το μυαλό μας ταξιδεύει μαζί με τους ήρωες σε ένα περίεργο συνονθύλευμα αναμνήσεων και ψάχνουμε να βρούμε τις ρίζες όλων των συναισθημάτων που κτίζουν μια προσωπικότητα και που έχουν αρχή και βάση στα παιδικά βιώματα του καθένα. Ο συγγραφέας Μάριος Καρακατσάνης με τρόπο προσιτό και άμεσο, με λόγο βατό και εύστοχο αγγίζει τις χαραμάδες του νου και σκιαγραφεί την εξέλιξη της αντίληψης που μπορεί να έχει ένα μυαλό όταν μεταφράζει τα ερεθίσματα που δέχεται με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Με έναν τρόπο που έχει αλλοιωθεί απο τα έντονα συναισθήματα.
Και τότε εισέβαλε μέσα της η οργή. Ένιωσε μια γλυκιά ζεστασιά να την τυλίγει. Σχεδόν κυριεύτηκε απο μια φλόγα που έκανε στάχτη τον ψυχικό της πόνο και σαν να ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα, σχεδόν την άκουγε να της λέει " Εγώ είμαι εδώ...μην σε νοιάζει τίποτα."
Τα γεγονότα που παρακολουθούμε μέσα απο την ζωή των δύο κοριτσιών, οδηγούνται απο ανεξέλεγκτες καθοδηγούμενες πράξεις. Οι σκέψεις ελέγχονται απο τα βιώματα που έχουν ριζώσει βαθιά και έχουν αποδώσει διαφορετικές εκδοχές μέσα σε ένα μυαλό που πλέον το ορίζει ο παραλογισμός και μια άλλη σκοτεινή αίσθηση.
Παίζοντας με την ψυχολογία του αναγνώστη, ανοίγοντας ρήγματα στο μυαλό και στην σκέψη του, για να τον οδηγήσει σιγά σιγά σε μια αλήθεια που ανατρέπει τα πάντα. Σκέψεις, ουσία, πραγματικότητα. Και εκεί που έχεις αγαπήσει τους ήρωες, που έχεις δεθεί με την ιστορία τους ξάφνου η εικόνα αλλάζει μορφή, αλλάζει κατεύθυνση και φανερώνει κάτι εντελώς άλλο κάτι το διαφορετικό. Το συναίσθημα αμφιταλαντεύεται. Η οργή αυξομειώνεται, η λύπη και ένα αιωρούμενο γιατί αλλάζει ρυθμό κάθε φορά που ένα στοιχείο της ψυχοσύνθεσης του κεντρικού ήρωα φανερώνεται.
Ένα τεράστιο πλεονέκτημα του βιβλίου είναι οτι κατορθώνει αβίαστα να βγάλει από μέσα μας κρυμμένες επιθυμίες. Να βγάλει απο μέσα μας ένα αίσθημα δικαιοσύνης που είναι πέρα και πάνω από τον νόμο. Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι άμεσα μπαίνεις σε ένα δίλημμα που στην αρχή το θεωρείς εύκολο, γρήγορα όμως διαπιστώνεις πως η αλήθεια δεν έχει πάντα το χρώμα που εσύ ορίζεις. Υπάρχουν και άλλες συντεταγμένες που χαράζουν την πραγματικότητα ενός άλλου ανθρώπου. Και αυτό δεν είναι άλλο από τον ξεχωριστό και διαφορετικό ψυχισμό που κουβαλάει ο καθένας μας. Χωρίς να κάνει ερωτήσεις ο συγγραφέας ,κατορθώνει μέσα απο την εξέλιξη της ιστορίας του ,να θέτει ερωτήματα. Ερωτήματα που θα κληθεί να απαντήσει ο αναγνώστης για να μπορέσει να κατανοήσει συμπεριφορές και εξέλιξη καταστάσεων. Σιγά σιγά γίνεται αντιληπτή η μεθοδικότητα με την οποία αποκαλύπτεται η ρίζα του κακού, που δεν έγινε ορατή όταν έπρεπε. Που αγνοήθηκε όταν υπήρχε ο χρόνος να θεραπευτεί.
Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η οικογένεια όταν δεν αγαπάει απλά. Όταν βλέπει το πρόβλημα στα μάτια και δεν το ξορκίζει ή το τοποθετεί στην άκρη. Αλλά απαιτεί άμεση λύση. Μια λύση που δεν δόθηκε ποτέ στις σελίδες του βιβλίου. Γιατί μητρική και πατρική αγάπη δεν είναι μόνο η φροντίδα και το δέσιμο. Αλλά και να παραδεχτεί ο γονιός πως το παιδί του ίσως έχει πρόβλημα όταν δεί τα σημάδια και να προσπαθήσει να αποτανθεί σε κάποιον ειδικό χωρίς να ντραπεί ή να σκεπάσει το πρόβλημα. Γιατί στα εξειδικευμένα προβλήματα χρειάζονται εξειδικευμένες και άμεσες λύσεις που θα σταματήσουν το κακό και δεν θα το διαιωνίσουν και διογκώσουν.
Ένα βιβλίο με πολλές κοινωνικές προεκτάσεις. Με πολλές ευαισθησίες και πολλές ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Με ένα τέλος ανατρεπτικό που για μένα άφησε μια αίσθηση πως θα μπορούσε να έχει και συνέχεια. Θα ήθελα για την ακρίβεια να έχει συνέχεια. Για να μπορέσω να βιώσω ξανά ,αλλιώς αυτή την φορά τον σκοτεινό χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας που θα έχει αναγεννηθεί μέσα απο την κατανόηση των ίδιων των πράξεων της.
Θα τονίσω για άλλη μια φορά πως η συγκεκριμένη έκδοση είναι άψογη. Απο ορθογραφικό και συντακτικό έλεγχο. Με ένα υπέροχο εξώφυλλο στο χρώμα του πάγου, που υποδηλώνει την παγωμένη ψυχή, αλλά και τον χρόνο που έχει παγώσει απο τις πράξεις του κεντρικού ήρωα. Και με την επιλογή μιας υπέροχης γραμματοσειράς στα έντονα σημεία του βιβλίου, θα σας κάνει να βιώσετε μια αξέχαστη αναγνωστική και διδακτική εμπειρία.
Δύο αδελφές τόσο ίδιες όσο οι δύο πόλοι της γης... Η μία καλοκάγαθη και μόνιμο θύμα, η άλλη σκοτεινή προσωπικότητα μα με προστατευτικά ένστικτα. Η Μελίνα αδύναμη κι υποχωρητική. Η Άμυ δικαστής και τιμωρός σε έναν δικό της κόσμο, στον οποίο ο Θεός έδειχνε πάντα το πιο σκληρό του πρόσωπο.
Τι διαχωρίζει την τρέλα από τη λογική; Τον Θεό από τον Διάβολο; Το καλό από το κακό; Τα ερωτήματα αυτά σταμάτησαν να απασχολούν την Άμυ, όταν ένιωσε ότι βαθιά μέσα στην ψυχή της υπήρχε χώρος για όλα. Και όταν πια η σιωπή σπάει και το μυστικό αποκαλύπτεται, τότε η θυσία είναι μονόδρομος...
Και τότε εισέβαλε μέσα της για πρώτη φορά η οργή. Ένιωσε μια γλυκιά ζεστασιά να την τυλίγει, σχεδόν κυριεύτηκε από μια φλόγα που έκανε στάχτη τον ψυχικό πόνο της και σαν να ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα σχεδόν την άκουγε να της λέει: «Εγώ είμαι εδώ, μη σε νοιάζει τίποτα...»
Αποδεχόμενη εκείνη τη στιγμή τον νέο της «φίλο», τον αγκάλιασε, του παραχώρησε ολοκληρωτικά τον έλεγχο του εαυτού της, παραδομένη άνευ όρων, ψυχή τε και σώματι, σε ένα συναίσθημα που δεν ήξερε μέχρι τότε ότι υπήρχε μέσα της, αλλά της πρόσφερε ουσιαστικά την προστασία που εκείνη την ώρα είχε τόσο πολύ ανάγκη. Αγνοούσε όμως ότι αυτό θα την ακολουθούσε για πάντα...
Δείτε το Βίντεο του Βιβλίου ΕΔΩ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου