Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Κριτική μου για το "Είδα τον Εαυτό μου στα Μάτια σου " Μαρία Παναγοπούλου



Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου 

   Μια αληθινή ιστορία με συνεχείς εναλλαγές, πολλές ανατροπές δοσμένη με έναν τρόπο που σε κρατάει δέσμιο των εξελίξεων. Που βγάζει πηγαία πολλούς προβληματισμούς σε σύγχρονα, αλλά και σε διαχρονικά Κοινωνικά ζητήματα. Πότε σκληρό, πότε τρυφερό και πότε αμείλικτο έρχεται να παίξει με τις σκέψεις, τα συναισθήματα μας και τα πιστεύω μας για να δώσει μια πιο ουσιώδη μορφή στην εξέλιξη της ιστορίας και στην πορεία που θέλησαν να ακολουθήσουν οι ήρωες της.
 
    Η Μαρία Παναγοπούλου στην πρώτη της αυτή συγγραφική προσπάθεια με εξέπληξε ευχάριστα. Με την ποιότητα του λόγου της και την εξαιρετική τοποθέτηση των γεγονότων στο κείμενο της, δεν αφήνει ούτε για μια στιγμή την πλοκή να ησυχάσει και την αγωνία του αναγνώστη να ηρεμήσει. Βάζει σε συνεχή διλήμματα την σκέψη και αναθεωρεί διαρκώς τα πως και τα γιατί των πράξεων που μοιάζουν να αλλάζουν χρώμα και υφή κάθε φορά που η γνώση για κάτι καινούργιο έρχεται να δώσει την δικιά της απάντηση στα γεγονότα.

   Μια γυναίκα αρπάζει το παιδί της, και το παιδί της φίλης της και εξαφανίζεται όταν στο χωριό που διαμένει κάνει την εμφάνιση του, ένας φαινομενικά άγνωστος άντρας. Τότε αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι μιας ιστορίας που μόνο η ίδια η ζωή μπορεί να πλέξει. Ένας γάμος που έχει απο καιρό τελειώσει. Μια εξωσυζυγική σχέση που θα φέρει τον έρωτα μιας ολόκληρης ζωής στην ζωή του πρωταγωνιστή. Μια φαινομενικά τέλεια σχέση αλλά και ένα απωθημένο στην ζωή της πρωταγωνίστριας, που θα την κρατήσει δέσμια μιας ολόκληρης ψυχολογικής πάλης. Και θα ορίσει την πορεία ζωής τόσων ανθρώπων. Αρρωστημένο μυαλό ή μήπως το αποτέλεσμα μιας απεγνωσμένης προσπάθειας βίωσης μιας πραγματικότητας που έχει χαθεί χωρίς επιστροφή για πάντα;
 
   Μέσα απο κάθε κομμάτι της εξέλιξης ξεπετάγεται, ένα καινούργιο στοιχείο. Ένα νέο σημείο που συμπληρώνει σιγά σιγά το παζλ των γεγονότων χαρτογραφώντας παράλληλα το ψυχογράφημα της πορείας του κάθε ήρωα. Για να μας κάνει τελικά να αναρωτηθούμε: Είμαστε πάντα απόλυτοι κυρίαρχοι των πράξεων μας; ή μήπως τα πεπραγμένα μας εξαρτώνται απο κάτι άλλο ακαθόριστα προδιαγεγραμμένο που πλάθει είτε η ψυχολογία μας είτε η αλληλουχία ακούσιων και ανεξερευνητων κινήσεων μέσα στον χρόνο;

   Τα συναισθήματα καθώς προχωρά η ιστορία εναλλάσσονται με έναν ιδιότυπο ρυθμό. Καθώς γνωρίζουμε τους ήρωες και εισχωρούμε στα βάθη της ψυχής τους. Στην πορεία της ζωής τους και τα βιώματα τους. Ο θυμός και η οργή των αρχικών μας σκέψεων και αντιδράσεων δίνουν την θέση τους στην κατανόηση και στην συμπόνια. Στην αναγνώριση των βαθύτερων ενστίκτων που οδηγούν τις πράξεις κάποιων ανθρώπων στον λάθος δρόμο και στις άσχημες επιλογές. Γιατί όλα έχουν την εξήγηση τους στα βάθη της καρδιάς και στο άδυτο της Ψυχής.

   Φιλία που δοκιμάζεται, έρωτας που επαναπροσδιορίζεται. Μητρότητα που στερείται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Μητρότητα που διεκδικείται με πολύπλοκα μέσα και οδηγεί σε καταστάσεις απόγνωσης. Μυστικά και ψέματα που έρχονται στο Φως για να αλλοιώσουν και να δεσμεύσουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Λάθη που καθορίζουν και εγκλωβίζουν χωρίς επιστροφή τις πράξεις των ηρώων. Αλλά και ετεροχρονισμένες συγνώμες και απεγνωσμένη ανάγκη για συγχώρεση και εξιλέωση για τα καθοριστικά λάθη.

   Το ¨Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου " είναι ένα καθαρά Κοινωνικό μυθιστόρημα που σε κρατάει μέχρι την τελευταία σελίδα με την αληθοφάνεια των γεγονότων, την κινηματογραφική καταγραφή των εξελίξεων αλλά κυρίως με τις πολλές και διαφορετικές μεταπτώσεις των συναισθημάτων που γεννάνε οι εγωιστικές πράξεις των ανθρώπων. Άλλες μπορούμε να τις δικαιολογήσουμε και άλλες όχι. Και είναι αυτό το σημαντικό κομμάτι που γεννάει αυτό το βιβλίο. Την πάλη με το μυαλό, την συνείδηση και το ένστικτο μας να σταυρώσουμε ή να δικαιολογήσουμε τις πράξεις των ηρώων. Γιατί πολλές φορές είναι εύκολο να δώσουμε απαντήσεις σε πράγματα που δεν έχουμε βιώσει. Υπάρχουν πράγματα όμως στην ζωή που το κάθε μυαλό και η κάθε συνείδηση τα βλέπει διαφορετικά. Ειδικά όταν αυτά τα πράγματα τα έχεις βιώσει έχοντας στερηθεί κάποια απο τα υπέρτατα αγαθά. όπως είναι η μητρότητα για μια γυναίκα. Μπαίνεις λοιπόν συνειδητά σε μια διαδικασία αναγνώρισης του λάθους και του σωστού σε έναν δρόμο που έχει προσδιορίσει η ίδια η ζωή και οι πράξεις των ανθρώπων. Θα δικαιολογήσεις και θα απορρίψεις με πάθος μπαίνοντας θέλοντας και μη στο πετσί του βιβλίου. Και τελικά αυτό είναι το μαγικό κλειδί που κρύβει στα χέρια της και στην πένα της η συγγραφέας. Σε απορροφά με τις λέξεις της και σε κρατά μέχρι το τέλος με τα ερωτηματικά της περιμένοντας την δικιά σου κρίση για κάθε πράξη του ήρωα της που γεννήθηκε μέσα απο την ίδια την πραγματικότητα.

Το βιβλίο θα το βρείτε ΕΔΩ

Βαθμολογία 4/5 


   

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ