Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου
Πόσες φορές ο εγωισμός η έπαρση και η αλαζονεία μας προσγειώνεται απότομα ύστερα από ένα καταλυτικό και απότομο γεγονός που τα αλλάζει όλα; Που αλλάζει άμεσα και ριζικά όλη την οπτική εικόνα που έχουμε αποκτήσει για όλη μας την ζωή;
Έτσι λοιπόν και στο Βιβλίο του Τόλη Αναγνωστόπουλου Βαθύ ρήγμα συναντάμε μέσα απο την σταδιακή περιγραφή, έναν ήρωα που τα έχει όλα. Είναι πετυχημένος, πλούσιος, αναγνωρισμένος απο φίλους και συναδέρφους. Τα έχει όλα τελικά ή έτσι νομίζει; Θα αναθεωρήσει πολλά όταν θα βρεθεί καταπλακωμένος κάτω από τα μπάζα της πολυκατοικίας στην οποία ζεί, ύστερα από έναν σεισμό. Μέσα στον πανικό και την απομόνωση. Μέσα στην αγωνία και την ασφυκτική ατμόσφαιρα του αβέβαιου θα ανακαλύψει βήμα βήμα τα συναισθηματικά του κενά. Τα μεγάλα του λάθη και τις πραγματικές και αληθινές του ανάγκες. Μόνος αυτός και ο εαυτός του. Αβοήθητος έρχεται αντιμέτωπος με τους μεγαλύτερους του φόβους. Άσχετα αν αρνείται να δει την πραγματικότητα. Οι εικόνες της ζωής του περνάνε κινηματογραφικά μέσα από τα μάτια του συρρικνώνοντας ή μεγεθύνοντας την αξία τους ανάλογα με τον τρόπο που έζησε το κάθε τι. Ένας χειμαρρώδης μονόλογος γεμάτος κυνισμό και εγωκεντρισμό. Γρήγορος, άμεσος, γεμάτος χιούμορ και ένταση. Ένας χειμαρρώδης διάλογος με τον σκιώδη συνομιλητή του, τον κολλητό του φίλο. Αλλά και μια κοπέλα που είναι και αυτή θαμμένη μαζί του στα χαλάσματα. Ψάχνει να δει αν είναι νεκρή ή ζωντανή. Θα διαπιστώσουμε σιγά σιγά τον πραγματικό ανατρεπτικό ρόλο αυτής της κοπέλας.
Ένας ήρωας που γίνεται αντιπαθητικός από την πρώτη στιγμή, αλλά ταυτόχρονα μέσα απο την κάθε λέξη και την κάθε εικόνα, το ρήγμα της ψυχικής έντασης του ήρωα μετατρέπει την αντιπάθεια μας σιγά σιγά σε συμπάθεια. Σε αναγνώριση των πραγμάτων που αφήνουμε και οι ίδιοι στην ζωή μας να κυλήσουν χωρίς να λογαριάσουμε τις συνέπειες που έχουν για τους άλλους οι δικές μας εγωιστικές και εμπαθείς πράξεις.
Με έναν τρόπο εξαιρετικά πρωτότυπο ο συγγραφέας μας βάζει μέσα στο μυαλό και στην καρδιά του ήρωα του. Τον κάνει κομμάτι μας και ενσωματώνει την σκέψη του στις δικές μας μύχιες και κρυφές σκέψεις. Απελευθερώνοντας έτσι κάθε δικό μας κομμάτι υπερβολής που δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά τις πραγματικές αξίες και τις πραγματικές μας ανάγκες. Αναγκάζοντας μας να κεντράρουμε στα σημαντικά και στα όμορφα αυτής της ζωής. Αναγκάζοντας μας να αναζητήσουμε την επαφή και την συναναστροφή διώχνοντας μακριά την μοναξιά και τον αυτοπεριορισμό. Να γίνουμε ενεργοί δημιουργοί της ζωής μας και όχι παθητικοί θεατές της κατρακύλας μας. Να πάρουμε με λίγα λόγια την ζωή στα χέρια μας λειτουργώντας όμως συλλογικά και όχι ατομικά.
Ένας άνθρωπος που κάποτε είχε τα πάντα, τώρα ζητάει απεγνωσμένα να τα ανταλλάξει όλα με ένα ποτήρι νερό. Γιατί τελικά ποια σημασία έχουν όλα τα αποκτήματα μας όταν νιώθουμε ότι χάνουμε σιγά σιγά τις ζωτικές μας λειτουργίες; Όταν στερούμαστε ακόμα και μια γουλιά νερό; Όταν στερούμαστε σιγά σιγά και τον αέρα που αναπνέουμε. Όταν δεν υπάρχει κάποιος δίπλα μας να μοιραστούμε μια λέξη; Μια εικόνα; Μια στιγμή;
Ένα βαθύ ρήγμα που ανοίγει στην γη από τον σεισμό. Ένα Βαθύ ρήγμα που ανοίγει στην ψυχή κάτω απο το ισχυρό σοκ του εγκλωβισμού. Ένα βαθύ ρήγμα που θα αποτυπώσει με την βαθιά ειλικρίνεια και ενοχική μεταμέλεια του ήρωα την σημαντικότητα και την επιρροή των πράξεων του απέναντι στους άλλους και στον εαυτό του. Εκεί μόνος με την συνείδηση του να κάνει έναν ζωτικό και ενδελεχή απολογισμό της ζωής του. Επαναπροσδιορίζοντας τα θέλω και τις προτεραιότητες του. Βγάζει θυμό και οργή. Μαλακώνει, αντιλαμβάνεται νιώθει και αισθάνεται την αλλαγή, το διαφορετικό συναίσθημα.
Φόβος, αγωνία, απόγνωση. Κατάφατσα με τον ενδεχόμενο θάνατο. Με τον χρόνο να διαγράφει μια περίεργη πορεία. Μια πορεία αντιφατική, μια πορεία αντιστρόφως ανάλογη.
Κλειστοφοβικό πνιγηρό και έντονα συναισθηματικό. Σκληρό και απότομο. Να βλέπει απεγνωσμένα ο ήρωας τον Χρόνο να φθίνει και να μην μπορεί να αλλάξει ή να κάνει κάτι. Και να νιώθει πως εφόσον δεν μπορεί να φτιάξει μια Νέα αρχή. Μπορεί κάλλιστα να φτιάξει ένα δικό του ξεχωριστό Νέο τέλος. Να κλείσει την αυλαία με έναν δικό του αλλιώτικο τρόπο.
Νερό, Φως, Αέρας. Όσφρηση, Όραση, Γεύση Αφή. Ζωτικές αξίες και αναγκαίες αισθήσεις δεν υπάρχουν ή φθίνουν σιγά σιγά. Τονίζοντας έτσι την σημαντικότητα τους και την αξία τους. Λέξεις καλά κρυμμένες και εικόνες καλά σκεπασμένες έτοιμες να προβληματίσουν τον αναγνώστη και να τον κάνουν να ψαχτεί. Ο ήρωας παρότι βλέπει πως ο χρόνος κυλά εις βάρος του δεν σταματά να παλεύει να ψάχνει διέξοδο στο αδιέξοδο του. Να ζητά διαφυγή στο δράμα του. Να ψάχνει λύση στα βιώματα του και να αναζητά διέξοδο στο παρελθόν του.
Καυστικό και αλληγορικό περνάει αδιόρατα τα μηνύματα του. Αγγίζει και προκαλεί. Ξεσκεπάζει το προσωρινό, το φθηνό και το ανώφελο. και αναδεικνύει την αξία της κάθε στιγμής. Της αυθόρμητης στιγμής που πηγάζει μέσα από την ανάγκη μας να ζήσουμε κάτι αληθινό και όχι κάτι στημένο. Άραγε ζούμε την ζωή που θέλουμε ή ζούμε την ζωή που πρέπει να ζήσουμε;
Ένα Βιβλίο καθρέπτης της ψυχής μας που αξίζει να διαβάσουμε!!!
"Όταν είσαι για χρόνια συναισθηματικά νεκρός, αντιλαμβάνεσαι τον θάνατο σαν φυσική συνέπεια. "
Το Βιβλίο Κυκλοφορεί απο τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου