Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Κριτική μου για το "Κίτρινο Δάνειο" Νίκη Μπλούτη Καράτζαλη


Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου


Τα διηγήματα μου άρεσαν πάντα γιατί είναι μικρές ιστορίες που μπορούν να καταφέρουν να κλείσουν μέσα τους πολλά και δυνατά μηνύματα. Μέσα σε λίγες σελίδες και με λίγες αλλά σωστά επιλεγμένες λέξεις και προτάσεις να δώσουν όλο το νόημα των όσων θέλει να πει ο συγγραφέας, με δύναμη, ένταση και ενδόμυχη συγκίνηση, Αυτό ακριβώς βίωσα σε όλο το σύνολο των διηγημάτων αυτής της συλλογής. Είναι πραγματικά ένα κείμενο που μου άφησε το δικό του μοναδικό και ξεχωριστό αποτύπωμα.

Η συγγραφέας Νίκη Μπλούτη Καράτζαλη στην συλλογή διηγημάτων της " Το κίτρινο δάνειο " καταπιάνεται με την σημερινή Ελλάδα. Τα προβλήματα που διέπουν την σύγχρονη κοινωνία μας και το πως όλα αυτά έχουν επηρεάσει την ψυχολογία και τον τρόπο ζωής μας. Η Οικονομική κρίση, η ανεργία, τα Κόκκινα δάνεια. Οι Κοινωνικοί δεσμοί. Η ψυχολογική και συναισθηματική πίεση που δεχόμαστε. Όλα τα συναισθήματα που φανερώνουμε αλλά και όλα αυτά που κρατάμε καλά κρυμμένα μέσα μας. Η μετανάστευση, το προσφυγικό, ο ρατσισμός και οι Κοινωνικοί και φυλετικοί αποκλεισμοί. Η κατάθλιψη και η συσσωρευμένη οργή. Τα σκοτάδια της ψυχής μας. Το επισφαλές μέλλον μας.

Με έναν τρόπο διεισδυτικό μέσα από τα στιγμιότυπα της ίδιας της ζωής φανερώνει ταυτόχρονα το Ελληνικό φιλότιμο. Την Ελληνική νοοτροπία. Την αλληλεγγύη και την δοτικότητα. Με έναν λόγο πηγαίο, καθημερινό και προσιτό αγγίζει την σύγχρονη εποχή με χειρουργική ακρίβεια. Εκφράζει το άγχος της καθημερινότητας. Τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μιας κοινωνίας που συντρίβεται στις συνέπειες των μνημονιακών δεσμεύσεων. Που καταπιέζεται από την οικονομική κρίση και ταλανίζεται μέσα στην ανασφάλεια για το άγνωστο σκοτεινό και ζοφερό μέλλον.

Με διαλόγους ουσιαστικούς και ρεαλιστικούς, γεμάτους ένταση, φανερώνονται οι σκληρές διαπιστώσεις, Με καυστικό χιούμορ από αγχωμένους ενήλικες ή με χιούμορ αυθόρμητο που βγαίνει μέσα απο την παιδική αθωότητα. Αμφιταλαντευόμενα συναισθήματα μέσα σε άγνωστες προκλήσεις. Μέσα σε εικόνες που σπάνε τραγικά την ύπνωση εντός της οποίας ζει ακόμα ένα κομμάτι της κοινωνίας μας. Μετέωρα και ασταθή βήματα μπροστά στο αδιέξοδο της διαβίωσης. Ο φόβος και η απόγνωση στα πρόσωπα των παιδιών που γίνονται αποδέκτες αυτής της σύγχρονης πραγματικότητας. Αυτής της σκληρής αβεβαιότητας.

Αγγίζει γιατί είναι αληθινό και σύγχρονο. Κεντράρει στα αληθινά και πραγματικά προβλήματα και τα προσεγγίζει στο πραγματικό τους μέγεθος. Αυτό που καμία φορά μέσα μας ή μεγεθύνεται παράλογα ή συρρικνώνεται αστόχαστα. Σοκάρει γιατί λέει και δείχνει κάποια πράγματα με την σωστή τους οπτική, παρουσιάζοντας τα έτσι όπως ακριβώς είναι. Δίνει όμως και έναν αέρα ελπίδας. Ένα στήριγμα και έναν δρόμο για μια άλλη διαφορετική προσέγγιση των προβλημάτων,  Η δύναμη της οικογένειας. Οι δεσμοί αυτοί οι προαιώνιοι που στις μέρες μας έχουν διαρραγεί επικίνδυνα. Συγκλονιστικό το σημείο της σύγκρισης από τον πρόσφατα άνεργο γιο, που αποτελεί περίσσευμα πλέον στην εργασία του. Και τον πόνο στα μάτια της ηλικιωμένης μητέρας του, που αποτέλεσε το περίσσευμα στην δικιά της οικογένεια. Η αξία και ο συμβολισμός της πατρίδας που φαίνεται η δύναμη της μέσα από τους Έλληνες που φεύγουν στο εξωτερικό για μια καλύτερη τύχη, Η νοσταλγία και οι παράφορες αναμνήσεις, Μια πατρίδα που αποκτά αληθινή υπόσταση μέσα από τους πρόσφυγες που την έχασαν. Μέσα από την αγωνία εκείνων που θαλασσοδέρνονται για να βρουν διέξοδο από τον αληθινό πόλεμο. Μέσα από εκείνους τους συμπατριώτες μας που φοβούνται πως θα έρθει και πάλι η δικιά μας σειρά. Γιατί οι Έλληνες την έχουν ζήσει την προσφυγιά. Η αγωνιώδης απορία του παιδιού στην γιαγιά του:

"Είμαστε πρόσφυγες εμείς γιαγιά; "

"Να μην δώσει ποτέ ο Θεός να γίνουμε πρόσφυγες παιδί μου."



Καυτηριάζει τα κακώς κείμενα της Ελληνικής κοινωνίας που χάνει τον πολιτισμό της και τις πραγματικές της αξίες αναλώνοντας τον χρόνο της σε τηλεοπτικά σκουπίδια και ψεύτικα είδωλα. Ερωτήματα προβληματισμοί και πικρές διαπιστώσεις οδηγούν τον αναγνώστη στην πραγματική ρίζα του κακού. Κάποιο άλλο θέμα που απασχολεί ένα από τα διηγήματα είναι ο φόβος των νέων να αποκτήσουν παιδί σε αυτή την εποχή της κρίσης. Η πιο ευχάριστη και σημαντική στιγμή ενός ανθρώπου στην ζωή του. Να συνεχίσει την γενιά του γίνεται τροχοπέδη στα διογκωμένα οικονομικά προβλήματα και στο αβέβαιο μέλλον, Ευχάριστες στιγμές που γίνονται μέγγενη στα χρόνια του σήμερα. Τα δάκρυα χαράς που γίνονται δάκρυα απόγνωσης. Αλλά και οικογενειακοί δεσμοί που ενώνουν το χάσμα του φόβου. Φέρνοντας ελπίδα στο νέο και το αληθινό. 

Γιατί το αντίδοτο του φόβου είναι η ελπίδα και η ελπίδα γεννιέται μόνο μέσα από την ίδια την ζωή και την διαιώνιση της. Η ίδια η ζωή αντιστέκεται σε κάθε εμπόδιο και σε κάθε οικονομική ή συναισθηματική φθορά. Γιατί η ζωή που διαιωνίζεται σε πείσμα των καιρών στην ουσία αποτελεί την μεγαλύτερη αντίσταση στο κατεστημένο που επιβάλει την στασιμότητα, Η ζωή συνεχίζεται μέσα από εμάς. Σε πείσμα όλων αυτών που παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις από τις μεγάλες καρέκλες τους.

Η κάθε ιστορία έχει κάτι να μας πει και κάτι να μας δείξει από αυτά τα σημεία των καιρών που όλους λίγο ή πολύ μας έχουν ακουμπήσει. Άνθρωποι απλοί και καθημερινοί καταθέτουν τα προβλήματα τους. Ντρέπονται για την καταπατημένη αξιοπρέπεια τους. Κλαίνε για τα ανέφικτα πια όνειρα τους. Στηλιτεύουν τις ακραίες συμπεριφορές που τραυματίζουν παιδικές ψυχές. Χάνονται μέσα στην κατάθλιψη και στις ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Αλλά ελπίζουν σε πείσμα όλων πως όσο υπάρχει ζωή και δύναμη μέσα μας υπάρχει ταυτόχρονα και η ελπίδα για κάτι καλύτερο και αισιόδοξο.



Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω πως το "Κίτρινο Δάνειο" είναι μια σειρά διηγημάτων που όμως έχουν μια εξαιρετικά αδιακήρυκτη συνοχή. Μια αλυσίδα από ιστορίες ανθρώπων μιας σύγχρονης εποχής που παραπαίει στην οικονομική και συναισθηματική κρίση. Αλήθειες ειπωμένες έτσι ακριβώς όπως είναι. Χωρίς φτιασίδια και πολλές λεπτομέρειες. Καυστικά και λιτά. Με χιούμορ ή με τραγική παραδοχή. Συγκλονιστικές οι αλήθειες οι ειπωμένες αυθόρμητα από το στόμα παιδιών ή οι αλήθειες οι πικρές ειπωμένες από το στόμα ηλικιωμένων που έχουν χάσει στον βωμό του συγχρονισμού δεσμούς οικογενειακούς. Παρομοιώσεις και συγκρίσεις σε έναν κόσμο που μαστίζει η αβεβαιότητα και ανασφάλεια.

Εστιάστε στις ιστορίες και θα βρείτε κάτι δικό σας. Δυνατά μηνύματα και μεγάλες αλήθειες ειπωμένες με τον σωστό τρόπο και το ανάλογο μέτρο,  Έτσι ώστε και να προσγειώσει και να ενθαρρύνει σε μια πορεία που  μοιάζει αβέβαιη αλλά μπορεί να γίνει ο φάρος μας για μια πολύ καλύτερη και ποιοτικότερη ζωή στο μέλλον.



Το Βιβλίο κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Λέγε με Ισμαήλ" Τέσυ Μπαϊλα Εκδόσεις Ψυχογιός - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

  Η Τέσυ Μπάϊλα είναι μια συγγραφέας που ακολουθώ από την πρώτη στιγμή που διάβασα δικό της βιβλίο. Έχει έναν δικό της προσωπικό στίγμα στην λογοτεχνία και ένα ιδιαίτερο τρόπο να σε κάνει να κατανοείς και τα ανθρώπινα συναισθήματα, αλλά κυρίως τις ανθρώπινες πράξεις φτάνοντας κατευθείαν στις αιτίες οι οποίες και τις κατευθύνουν, αλλά και μπορούν να τις αλλάξουν. Το μυθιστόρημα κινείται χρονικά ανάμεσα στα γεγονότα του 1955 στα Σεπτεμβριανά και στην απέλαση την Ελλήνων υπηκόων το 1964. Η Κωνσταντινούπολη γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει και ανακατεύει αρμονικά συναισθήματα, βιώματα και συνήθειες και παράλληλα γίνεται το μήλο της έριδας για μίση, για αντιπαλότητες και διεκδικήσεις που γεννά η ανθρώπινη απληστία, και τα πολιτικά συμφέροντα.  Τόπος εξέλιξης της ιστορίας μια γειτονιά στο Πέρα, που κινούνται και πρωταγωνιστούν χαρακτήρες που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένοι στο μυαλό του αναγνώστη γιατί ο καθένας από αυτούς κουβαλά την δικιά του ξεχωριστή ιστορία. Ο Ισμαήλ ο Tούρκος καφετζή