Μια συλλογή διηγημάτων που ακολουθεί μια δικιά της συνεκτική πορεία που ενώνει εποχές, ζωές, συναισθήματα, αξίες, προβληματισμούς, όνειρα και προσδοκίες. Και είναι καταπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο ενώνονται οι καταστάσεις σαν μια αλυσίδα που μένει αδιάσπαστη και αναλλοίωτη στο βάθος του χρόνου. Αποδεικνύοντας πως σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες οι άνθρωποι αποζητούν τα ίδια πράγματα για να γεμίσουν τις ζωές τους και να νιώσουν ευτυχισμένοι. Και παράλληλα νιώθουμε πως όσα χρόνια και αν περάσουν τα πράγματα που μας ενοχλούν, μας πονούν και μας διχάζουν ανακυκλώνονται διαρκώς προκαλώντας τα ίδια συναισθήματα και τις ίδιες αντιδράσεις τότε, τώρα και πάντα.
Η Χρυσούλα Διπλάρη καταγράφει ιστορίες καθημερινές ή ιστορίες γνωστές και τις παραλλάσει με έναν μοναδικό τρόπο. Παραλληλίζει εκδοχές και ταυτίζει καταστάσεις. Ενώνει τις κουκίδες της ζωής μέσα από τις ανθρώπινες αδυναμίες και τις διαφορετικές επακολουθίες της ανθρώπινης σκέψης επάνω σε συγκεκριμένες περιστάσεις.
Η Πηνελόπη και ο Οδυσσέας. Η τιμωρία της απιστίας και η εκδίκηση. Η αποδόμηση του πολέμου. Ενδοοικογενειακή βία. Φτωχοποίηση, ανεργία και κακοπληρωμένη εργασία. Σκληρά αλλά ουσιώδη θέματα που σκοτεινιάζουν την καθημερινότητα μας και φωτίζονται με το πείσμα, την δύναμη και την αντοχή μας. Που ξεσκεπάζουν έναν Κοινωνικό Αυτισμό και μια Κοινωνική απομόνωση των πάντων.
"Σκέφτονται, σκέφτονται, υπολογίζουν, λογαριάζουν, προβληματίζονται, μπρος πίσω, μπρος πίσω με το κούνημα του τρένου. Συντονίζονται με τον ρυθμό. Υπνωτίζονται, αποχαυνώνονται. Βλέπουν αλλά δεν κατανοούν σωστά. Ακούν αλλά δεν κατανοούν σωστά αυτό που ακούν. Αισθάνονται αλλά δεν επικοινωνούν."
Νυφοπάζαρα της σημερινής εποχής. Άνθρωποι που δεν έχουν ξεφύγει από τον σκοταδισμό και την περιχαράκωση των εθίμων τους. Γυναίκες εργαλεία που αγοράζονται και πωλούνται ακολουθώντας μια απαράλλακτη πορεία αιώνων στην σημερινή όμως εποχή.
"Εγώ δεν ήθελα να κλέβω, ούτε να παντρευτώ ήθελα. Ήθελα να γυρίσω πίσω. Να πάω ξανά σχολείο...."
Τα ιδανικά της ελευθερίας. Η αγάπη για την πατρίδα. Ο ασυμβίβαστος νους που δεν λυγίζει και δεν ξεστρατίζει. Η βιοπάλη και η αντίσταση απέναντι στις προκαταλήψεις. Τα εκπληρωμένα ή ανεκπλήρωτα όνειρα που χάνονται στον βωμό της ανωριμότητας και του πρόωρου ενθουσιασμού απέναντι σε έναν έρωτα.
Άνθρωποι χωρίς πρόσωπα, άνθρωποι χωρίς υπόσταση χαμένοι μέσα στην κρίση που τους ετοίμαζαν από καιρό. Εταιρείες που καταπίνουν ανθρώπους και αξίες. Ένας λαβύρινθος που καταβροχθίζει ψυχές. Η μοναξιά, ο χωρισμός. Μια οδύσσεια ανθρώπων που τους ενώνουν και τους χωρίζουν τα ίδια σύνορα. Οι ίδιες ανάγκες και οι όμοιες ελπίδες,
Η κάθε μια από τις 14 ιστορίες αγκαλιάζει αρμονικά, υπεύθυνα και διεισδυτικά τους ανθρώπινους προβληματισμούς του σήμερα και τις αξίες που έχουμε λησμονήσει ή θάψει βαθιά μέσα μας, φέρνοντας τες στην επιφάνεια αβίαστα και με ροή που πηγάζει μέσα από τα ίδια τα γεγονότα ή τις ανθρώπινες πράξεις. Όπως:
Αυτοί που νικάνε τους φόβους τους, αναζητώντας την ελευθερία, την γνώση και την αλλαγή. Που παράλληλα μπορούν να γίνονται έρμαια του θυμού τους. Και της μοίρας τους, που τους στρέφει προς τα εκεί που ο πραγματικός ενδόμυχος φόβος τους γίνεται εφιάλτης θανάτου. Μέσα σε γεγονότα που ταυτόχρονα αφαιρούν ζωές αλλά και χαρίζουν λύτρωση. Η αντίφαση, η σύμπτωση, η ταύτιση. Στιγμές που δημιουργούν μια αίσθηση ανεξήγητου δούναι και λαβείν που πότε δίνει ζωή και πότε μοιράζει θάνατο.
Η μητρική καταπίεση. Ο εγκλωβισμός σε κάτι ξένο. Η απομόνωση στα χαλάσματα μιας στείρας ζωής. Στους στενούς τοίχους μιας εμμονικής επιβολής. Μπάρκα φυγής από την σκληρή πραγματικότητα, τον πόνο και την επιβλητική επιρροή που δεν δέχεται τίποτα το διαφορετικό.
Το Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα δεν είναι απλώς μια σειρά διηγημάτων. Είναι ένα κείμενο χειμαρρώδες με πολλαπλά μηνύματα και πολλούς επιμέρους δυνατούς συμβολισμούς. Ένα κείμενο που βάζει τον αναγνώστη όχι μόνο στον σκοπό της ανάγνωσης, αλλά και στην πλευρά της ευθυκρισίας και της ευθύνης απέναντι στην κάθε ορατή και αόρατη πράξη που συμβαίνει γύρω μας. Οι ιστορίες ενώνουν τους πρωταγωνιστές και τους φέρνουν αδιόρατα αρχικά και απροκάλυπτα στην συνέχεια, τον έναν δίπλα στον άλλον επάνω στην σκηνή της ίδιας ζωής όπου η μια πράξη είναι σαν αποτελεί μέρος ή συνέχεια της άλλης. Γιατί μέσα στις ιστορίες αυτές δεν κρύβονται μόνο θύματα που προσπαθούν να ξεφύγουν από την προδιαγεγραμμένη πορεία της ζωής τους. Να γιατρέψουν τις πληγές τους και να λυτρωθούν. Αλλά συνυπάρχουν και όλοι αυτοί που με την σιωπή και την αδιαφορία ή την απραξία οδήγησαν κάποιον στο να βιώσει άσχημες στιγμές στην ζωή του. Όλοι μας με τα άμεσα βιώματα μας, αλλά και με την έμμεση παραίτηση μας προκαλούμε τις δράσεις και τις αντιδράσεις των πάντων γύρω μας.
Η συγγραφέας με λόγο ώριμο, περιεκτικό και άμεσο καταφέρνει να μας προσφέρει με λίγες λέξεις, με ελάχιστες φράσεις και με γεμάτες εικόνες μέσα από τις τόσο στοχευμένες και κεντραρισμένες περιγραφές της, ένα βιβλίο εξαιρετικό. Που μέσα από την κάθε σκοτεινή ή άσχημη κατάσταση ξεπηδά το φως και η ελπίδα που γίνεται ο φάρος μας απέναντι σε κάθε επόμενο σκόπελο της ζωής.
Τα διηγήματα είναι ένα παρεξηγημένο είδος λογοτεχνίας για την εποχή μας. Ένα είδος που το αποφεύγουν οι σημερινοί αναγνώστες που θέλουν απλά να διαβάζουν ογκώδη και χορταστικά μυθιστορήματα. Διαβάζοντας το Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα με έκανε να σκεφτώ και να αναρωτηθώ; Τι ψάχνουμε στην Λογοτεχνία το πολύ, το λίγο, το αρκετό ή το περιεκτικό; Ένα βιβλίο απλά για να περάσουμε τον χρόνο μας ή ένα βιβλίο που θα κεντράρει με λίγα και γεμάτα λόγια σε αυτά που μας απασχολούν;
Τα διηγήματα με τίτλο "Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα" κυκλοφορούν από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου