Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Κριτική μου για το " Η Φωνή μέσα μου " Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης



Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

Μια μαρτυρία συγκλονιστική ως το μεδούλι αναλαμβάνει να μας μεταφέρει στο χαρτί ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης. Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει το βιβλίο ξεπήδησε απο την ανάγκη του Φίλιππου του πρωταγωνιστή του βιβλίου να πει την δικιά του ιστορία. Και αυτή η ιστορία δεν έχει καμία σχέση με τις άλλες. Όπως θα διαπιστώσετε όσοι διαβάσετε αυτή την κατάθεση ψυχής, το κείμενο αυτό αποτελεί την απόδειξη της δύναμης του αφηγητή να μιλήσει για την αρρώστια του και για τα όσα βίωσε ευρισκόμενος μέσα στην δίνη της. Η εξομολόγηση του Φίλιππου είναι το υλικό που διοχετεύεται και επεξεργάζεται μαγικά από την πένα του συγγραφέα για να μας προσφέρουν με την εξαιρετική τους χημεία, μια απαράμιλλη ιστορία που καθηλώνει και συγκινεί.

Η πάλη του πρωταγωνιστή με τα τραύματα της ψυχής του, τον οδηγεί σε μια διπολική συμπεριφορά στα όρια της σχιζοφρένειας. Οι αδιευκρίνιστες και άκρατες φωνές που ακούει και τον αποσυντονίζουν. Οι φόβοι του, τα απωθημένα του. Οι ευαισθησίες του και οι εμμονές του. Σε ένα κείμενο που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα περιγράφονται όλα εκείνα τα σημεία που όρισαν την ψυχική νόσο και καθόρισαν την πορεία της μέσα από την σκέψη και τα διαφορετικά στάδια της έτσι όπως τα βίωσε ο ένας και μοναδικός ήρωας μας. Πότε με αφηγηματική ροή και πότε σαν ορμητικός εσωτερικός μονόλογος  Πότε με περιγραφές του χάους της ψυχής του και πότε με καταγραφή της ζωής του για να μάθουμε τα πως και τα γιατί που τον οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Λίγες λέξεις σωστά επιλεγμένες βγάζουν από μέσα τους όλη την οδύνη και το μέγεθος της απελπισίας. Της αγωνίας αλλά και της αποδοχής. Ο ήρωας πότε έχει συνείδηση του προβλήματος και πότε αρνείται πεισματικά την ασθένεια.  Πότε φανερώνεται και πότε κρύβεται. Πότε αποδέχεται και πότε διώχνει μακριά την αλήθεια της προσωπικής του πορείας.

"Στα όνειρα μου δεν ήμουν ποτέ ο Πρωταγωνιστής, ήμουν πάντα ένας απλός κομπάρσος "


Μια ασφυκτική πάλη με τις αυτοκαταστροφικές του τάσεις. Με την απελπισία, με τις κρίσεις πανικού. Με την ανασφάλεια κια τον τρόμο. Μια πάλη δοσμένη με την ένταση που προκαλούν οι λέξεις και οι έντονες σκέψεις του. Αργός Θάνατος, αργή εισπνοή, αργή εκπνοή. Έλλειψη ύπνου. Χαμένος στην απόγνωση ανάμεσα στο εδώ και στο πουθενά. Μια αγωνιώδης αναζήτηση του ίδιου του εαυτού του. Ψάχνοντας διαρκώς για μια ευτυχία που είναι καλά κρυμμένη και παίζει κρυφτό με τους δικούς της όρους. Αναζητώντας την αγάπη την αληθινή και τον έρωτα.

Η Φωνή μέσα του, που αλλοιώνεται και δεν την αναγνωρίζει είναι στην ουσία η δικιά του φωνή που κραυγάζει για λίγη προσοχή, για λίγη αγάπη, για λίγη κατανόηση στα δικά του ιδιαίτερα όνειρα. Στην δικιά του ξεχωριστή ταυτότητα. 

" Ακούω φωνές! Δυνατές φωνές οικείες. Τις μισώ! Και εμένα με μισώ! Θέλω λίγο χρόνο ακόμα, τον αξίζω πιστεύω...."

Μια αφήγηση χειμαρρώδης και ειλικρινής. Μια εξαίσια εναλλαγή ανάμεσα στην χαρά και στην λύπη. Ανάμεσα στο γέλιο και στο δάκρυ. Ένα ασανσέρ πολύπλοκων αλλά ξεκάθαρων συναισθημάτων που αναδεικνύουν με τον πιο ιδανικό τρόπο όλα τα στάδια από την άρνηση ως την αποδοχή. Από την απαισιοδοξία στην αισιοδοξία Από το Ναδίρ στο Ζενίθ . Από την κορυφή, στον πάτο Από το τέλμα στην λύτρωση. 

Σε μια εποχή που οι άνθρωποι είναι πιεσμένοι, όσο ποτέ. Η μοναξιά των ανθρώπων είναι διάχυτη παντού. Η ανάγκη να αναγνωρισθούν οι επιλογές τους. Η ανάγκη να πετύχουν κάπου. Η επιτακτική ανάγκη της επιβίωσης έναντι της οικονομικής κρίσης και της κρίσης των αξιών. Σε μια τέτοια εποχή ο Φίλιππος παλεύει με την Ψυχική Νόσο. Με αυτή την νόσο φανερά ή κρυφά παλεύουν και ένα σωρό άλλοι συνάνθρωποι μας. Ο τρόπος που πάλεψε για να διώξει τα φαντάσματα του είναι ένας μπούσουλας ενδεικτικός για το πως κάποιος πρέπει να παλέψει για να επιβιώσει απο την ψυχική νόσο.



Δεν είναι εύκολο για έναν συγγραφέα να καταφέρει να αποδώσει σε ένα μυθιστόρημα μια ιστορία αληθινή. Τόσο έντονη και τόσο ψυχοφθόρα, χωρίς να πλατειάσει και να τραβήξει σε σκέλος την ιστορία.  Ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης όμως κατάφερε να μας αποδώσει την αληθινή μαρτυρία του Φίλιππου χρησιμοποιώντας λίγες και περιεκτικές προτάσεις. Δυνατές και συνοπτικές λέξεις. Εικόνες που φωτογραφίζουν απόλυτα το συναίσθημα και το ψυχικό φορτίο του ήρωα. Δίνοντας μας έτσι μια άρτια ιστορία που καταφέρνει να μας συγκινήσει και να μας ξυπνήσει. Πάντα θα υπάρχει κάποιος δίπλα μας που θα παλεύει με τα αγκάθια της ψυχής του. Την επόμενη φορά ας μην τον προσπεράσουμε. Ας δούμε βαθιά μέσα στην ψυχή των ανθρώπων την αλήθεια τους. Όπως κατόρθωσε να δει την αλήθεια αυτή ο συγγραφέας μέσα στην ψυχή του δικού του ήρωα.

Ένα βιβλίο που είναι από αυτά που προτείνω ανεπιφύλακτα στους αναγνώστες να το ανακαλύψουν.

Το Βιβλίο κυκλοφορεί απο τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ







Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ