Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Κριτική μου "Αντιγραφή δολοφονίας" Margaret P. Dalkour - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 

Έχοντας διαβάσει τα βιβλία της Margaret Dalkour Η μήτρα του κακού και το δεύτερο μέρος με τον υπότιτλο Το συννεφόδεντρο. Βιβλία και τα δυο εξαιρετικά που ανήκουν στο είδος του φανταστικού. Και διαβάζοντας τώρα και αυτό το βιβλίο για το οποίο θα σας μιλήσω σήμερα "Αντιγραφή δολοφονίας" δηλώνω για άλλη μια φορά ενθουσιασμένη. 

Η αντιγραφή δολοφονίας είναι ένα διεισδυτικό αστυνομικό θρίλερ, με μπόλικο μυστήριο και εξαιρετική ατμόσφαιρα αγωνίας και δράσης που τολμά να αγγίξει και ένα ιδιαίτερο θέμα που απασχολεί έντονα την εποχή μας, όπως το θέμα της παραβίασης των πνευματικών δικαιωμάτων. Και να επεκταθεί εξαιρετικά σε όλο το φάσμα του κοινωνικού αλλά και ψυχολογικού αντίχτυπου και αυτού που βιώνει την λογοκλοπή, αλλά και αυτού που μπαίνει στην διαδικασία να κλέψει. Με μια διαδικασία βέβαια που βαδίζει σε εκ διαμέτρου εντελώς αντίθετα μονοπάτια με συναισθήματα που διχάζονται, ανταγωνίζονται και συγκρούονται. Ανάμεσα στην προσωπική σφραγίδα και τον προσωπικό κόπο από την μία πλευρά και την εύκολη και ανέξοδη αρπαγή ιδεών και τον σφετερισμό τους από την άλλη.  Αλλά και το τρίτο πλοκάμι που ανοίγει εκπληκτικά και αποτελεί στην ουσία τον αποδέκτη της εξαπάτησης και συνθέτει ουσιαστικά και τον αόρατο καταλύτη της υπόθεσης που εύστοχα δίνει πάσα για το δεύτερο σκέλος της υπόθεσης που φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο τον συγγραφέα με τον ίδιο τον Πρωταγωνιστή του. Γιατί ο εμπνευστής και δημιουργός ενός έργου γνωρίζει ποιο έργο έχει φτιάξει. Αλλά δεν μπορεί να αποδείξει την πατρότητα. Είναι το άμεσο θύμα. Ο κλέφτης του έργου ξεγελάει και οικειοποιείται αυτά που δεν του ανήκουν αλλά υπερηφανεύεται και για την επιτυχία και για την πατρότητα του έργου. Κερδίζει και τις ηθικές και τις οικονομικές απολαβές. Γνωρίζει όμως πολύ καλά την κλοπή του. Αυτός που δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα και είναι το έμμεσο θύμα στην ουσία είναι ο αποδέκτης του έργου εν προκειμένω το αναγνωστικό κοινό. Η Πνευματική ιδιοκτησία και η κλοπή της έχει πολλά παρακλάδια και είναι πολύ σημαντικό που η συγγραφέας βρήκε την ευκαιρία να το εκφράσει μέσα από ένα πρωτότυπο αστυνομικό μυθιστόρημα. 

Με κεντρικό άξονα το έγκλημα και την απονομή δικαιοσύνης η συγγραφέας μας παρασύρει στις δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος για να παρακολουθήσουμε μια μάχη που δίδεται ανάμεσα στα συναισθήματα του θύτη και των θυμάτων του, αλλά και στον αγώνα δρόμου που κάνει η αστυνομία ώστε να φτάσει στο σημείο να εξιχνιάσει τους φαινομενικά φυσιολογικούς θανάτους. 

Η υπόθεση ξεκινά με μία τόσο ρεαλιστικά δοσμένη κινηματογραφική σκηνή, που μας αποκαλύπτει το περίεργο αίτημα του νεαρού που εισβάλει σε ένα σπίτι και ζητά από τον ιδιοκτήτη του να διαβάσει ένα πολυσέλιδο δαχτυλογραφημένο κείμενο. Πως θα δέσει αυτή η αρχική σκηνή με την υπόθεση που ξεδιπλώνεται όταν ένας Εκδότης θα βρεθεί νεκρός και παράλληλα ο θάνατος του θα συνδεθεί με τον θάνατο ενός άλλου εκδότη έναν χρόνο πριν; Υπάρχει τελικά το τέλειο έγκλημα και ποιος μπορεί να αποδώσει καλύτερα το ίδιο σκηνικό. Ο συγγραφέας ή η ίδια η ζωή;

Περιεκτικότητα λόγου, αλλά και αποτύπωση της δράσης με στοχευμένες εικόνες και σκηνές που προωθούν άμεσα την πλοκή και την εξέλιξη της υπόθεσης. Εναλλαγή προσώπων και γρήγορη εμφάνιση των στοιχείων τοποθετημένα όμως στην σωστή στιγμή και με την σωστή σειρά τους. σε μια διάσταση που αλλάζει μέγεθος μέσα στον χρόνο για να κορυφώσει την αγωνία, τις ανατροπές και τις πραγματικές προθέσεις.

Με ένα εσωτερικό αδιόρατο κρεσέντο συναισθημάτων που ξεχύνονται όταν αποκαλύπτεται το μέγεθος της απάτης και της αδικίας. Ευρηματικές εναλλαγές στο ύφος της γραφής που μοιάζει σταθερό, αλλά κάποιες λέξεις και κάποιες εικόνες κινούνται στο παρασκήνιο ευέλικτα, σκοτεινά και εμφατικά ώστε να αποδώσουν το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να φτάσει στο έγκλημα για να αποδώσει πραγματική δικαιοσύνη. Έγκλημα και απονομή δικαιοσύνης είπαμε πως πολλές φορές είναι οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Όπως και η αυτοδικία με την επιλογή να ακολουθήσει κάποιος την νόμιμη οδό και να περιμένει να δικαιωθεί μάταια. Διλλήματα έτοιμα να απαντηθούν από τον σκοτεινό και μυστηριώδη δολοφόνο, αλλά και από τον ίδιο τον αναγνώστη που καλείται να μπει στον ρόλο του θύτη και των θυμάτων, καθώς ακολουθεί τις εξελίξεις και την συλλογή των στοιχείων από την αστυνομία στον δρόμο προς την ανακάλυψη της αλήθειας. Αυτής της αλήθειας που είναι ικανή να αντιγράψει μόνο η ίδια η ζωή.  

Απλά και μεθοδικά, με χειρουργική ακρίβεια φτάνει στα μύχια της ψυχής των ηρώων της για να αναδείξει τον ψυχισμό τους, τα δυνατά και τα τρωτά τους σημεία. Τα όρια τους και τις αντοχές τους από την μία και το θράσος και το μέγεθος της εξαπάτησης και της εκμετάλλευσης από την άλλη. 

Το ότι η συγγραφέας κατάφερε να αποδώσει την ιστορία της σε ένα πλήρες κείμενο, χωρίς άσκοπες περιγραφές και διαλόγους. Αλλά σε μια εντελώς γεμάτη εξιστόρηση που εξελίχθηκε ακριβώς στις σελίδες που χρειάζονταν, δείχνει το απόλυτο ταλέντο της, αυτό του μέτρου και της σωστής τοποθέτησης των γεγονότων που όταν είναι δοσμένα με τον ξεχωριστό αυτό τρόπο, δεν χρειάζεται επιπλέον φλυαρία, όπως έχουν πολλά αντίστοιχα βιβλία της Αστυνομικής Λογοτεχνίας. Συμπέρασμα για μένα η συγγραφέας είχε τον πλήρη έλεγχο της ιστορίας που ήθελε να αποτυπώσει και δεν ξέφυγε σε καμία στιγμή από τον αυτοέλεγχο της εκτροχιάζοντας με υπερβολές τα όσα είχε σχεδιάσει από την αρχή να γράψει. Πειθαρχημένη από την αρχή ως το τέλος μας δίνει ένα υπέροχο αστυνομικό μυθιστόρημα με τα χαρακτηριστικά εκείνα που θέλει να έχει το κάθε βιβλίο του είδους, ο κάθε αναγνώστης. 


Ένα Αστυνομικό μυθιστόρημα που σε κρατάει σε μια ομιχλώδη ένταση που κορυφώνεται σταδιακά, μοναδικά και πανέξυπνα καθώς διακλαδώνει τα σημαντικά φανερά, αλλά και υπόγεια διλήμματα αλλά και μηνύματα του. Καθώς ενώνει τα νήματα της ιστορίας του με το παρόν και το παρελθόν των ηρώων και τις κουκίδες  των πράξεων τους που κινούν τα νήματα του μυαλού και της ψυχής τους μέσα σε μια ισορροπία που διαταράσσεται σε κάθε επόμενο βήμα. 

Ένα βιβλίο που πιστεύω πως πρέπει να διαβαστεί από όλους τους λάτρεις του είδους γιατί έχει πολλά να πει. Το αγάπησα. 


Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ