Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Κόκκινη Μαρία Κυριάκος Αθανασιάδης



Ένα αγόρι. Ένα κορίτσι που ζωγραφίζει στο χιόνι.
Ένας έρωτας που γεννιέται. Μια κοινωνία που κρύβεται. Ένα μαχαίρι που κόβει. Μια αγάπη πελώρια, που λάμπει.

Οι μαμάδες είναι τα πλάσματα του μεγάλου πυρετού. Γι’ αυτό κουφώσαμε τη γη και μεταφέραμε εκεί τα παιδικά κρεβάτια μας. Γι’ αυτό την είπαμε, συνωμοτικά, «Η Κόκκινη Μαρία».
Ρούλα Γεωργακοπούλου, δημοσιογράφος

Παράξενο, πνευματώδες, εύστοχο, απόλυτα σημερινό: η Κόκκινη Μαρία είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται μονορούφι.
Άρης Δημοκίδης, συγγραφέας, δημοσιογράφος (Lifo)

Πέρα από το αναντίρρητο, απαστράπτον ταλέντο του Κυριάκου Αθανασιάδη, και τη βαθιά αναγνωστική του καλλιέργεια –που του επιτρέπει, από βιβλίο σε βιβλίο, να δοκιμάζει τα όρια του αστικού μυθιστορήματος όπως μας το κληροδότησαν ο Ντίκενς και ο Μπαλζάκ–, αυτό που κάνει τη γραφή του τόσο μαγικά οικεία είναι η αγάπη που τον διαπνέει για κάθε του λογοτεχνικό δημιούργημα. [...] Είναι αυτό το γνώρισμα πάνω απ’ όλα που καθιστά την ανάγνωση της Κόκκινης Μαρίας μια τόσο συγκλονιστική εμπειρία.
Αύγουστος Κορτώ, συγγραφέας

Ένα μικρό όσο και ασύγκριτο θαύμα είναι αυτό το βιβλίο. Φτιαγμένο από παιδικά όνειρα και ενήλικους εφιάλτες. Από αγωνία, περιπέτεια και τρόμο. Από ζωή. Κι από ελπίδα — ολοζώντανη.
Δημήτρης Μαμαλούκας, συγγραφέας

Η μικρή φόρμα φαίνεται εύκολη, αλλά σε ξεγελάει• στην Κόκκινη Μαρία, ο Κυριάκος Αθανασιάδης κατορθώνει να τη δαμάσει αριστοτεχνικά.
Νίκος Σαραντάκος, συγγραφέας

Ο Μπενέξ, ο Σαββόπουλος, ο Σάλιντζερ, κι ένα βιβλίο που φλερτάρει με φεγγάρια στον υπόνομο και σώματα φτιαγμένα από μάχες, δάκρυα και εφιάλτες. […] Ένα παραμύθι για τα Χριστούγεννα, αλλά και για όλες τις ημέρες εκείνες, και τις νύχτες, όπου μια Κόκκινη Μαρία στοργικά φυλάει τα χαμένα παιδιά στο μαγεμένο δάσος.
Στέφανος Τσιτσόπουλος, δημοσιογράφος (Soul magazine, Athens Voice)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ