Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Κριτική μου για το " Μυρωδιά απο σανίδι " Κώστας Κρομμύδας




   Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

Μια δυνατή ιστορία αγάπης, έρωτα και εγωισμού που πότε κρύβεται στα παρασκήνια του Θεάτρου και πότε φανερώνεται εκρηκτικά στα φώτα της δημοσιότητας. Μια ιστορία που θα σας φέρει από την θέση του θεατή στην θέση της δράσης και της δημιουργίας των ηθοποιών επάνω στην σκηνή αλλά κυρίως πίσω απο την σκηνή. Στα παρασκήνια και στην αθέατη πλευρά της ζωής των ανθρώπων εκείνων που έδωσαν την ψυχή τους επάνω στο Θεατρικό σανίδι. 

Όταν η Μάρω Κούρτη Δημοσιογράφος συναντήσει τον παλαίμαχο ηθοποιό Νικόλα Δούκα, για μια αποκλειστική συνέντευξη, θα ανοίξει η αυλαία για μια εκ βαθέων εκμυστήρευση από τον ηθοποιό για τα σημεία που καθόρισαν την πορεία του στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Για τον μεγάλο έρωτα της ζωή του. Την παθιασμένη και γεμάτη σκαμπανεβάσματα σχέση του με την ηθοποιό Λυδία Ρανιέρη. 

Με έντονες περιγραφές και διεισδυτικές προσεγγίσεις κτίζεται η εμπιστοσύνη που αποκτά στο πρόσωπο της νεαρής δημοσιογράφου ο ηθοποιός ώστε να της εμπιστευτεί στην ουσία την Βιογραφία του και όσα έχουν μείνει στην αφάνεια του προσωπικού του βίου. Στην ουσία η Μάρω Κούρτη είναι για τον Νικόλα Δούκα το κλειδί που θα ξεκλειδώσει τις αναμνήσεις του. Αλλά και για την νεαρή δημοσιογράφο ο ηθοποιός θα αποτελέσει τον καταλύτη της αλλαγής στην ίδια της την προσωπική ζωή.  

Μέσα από μια βαθιά και ειλικρινή εξομολόγηση, που γίνεται σε μια έντονη και συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα. Μαθαίνουμε για έναν απόλυτο έρωτα που γεννήθηκε από μια απρόσμενη συνάντηση. Άνθισε και θέριεψε επάνω στο θεατρικό σανίδι. Κινδύνεψε να χαθεί από εγωισμούς και από μεγάλες απώλειες. Έναν έρωτα που πληγώθηκε από παρεξηγημένες εικόνες που όμως άντεξε και δεν χάθηκε μέσα στις ψυχές των δυο ηρώων του Νικόλα και της Λυδίας. Ακόμα και αν η απόσταση και ο θυμός έθεσε τα δικά του σύνορα ανάμεσα τους. Ο χρόνος που πέρασε δεν κατάφερε με τίποτα να σβήσει τις ισχυρές αναμνήσεις του. Και αυτές έγιναν το εφαλτήριο για τον ίδιο τον απολογισμό της ζωής του Νικόλα Δούκα.

Αυτός που είχε μάθει να υποκρίνεται και στην ζωή και την σκηνή αποφασίζει να εκθέσει την ζωή του. Βγάζοντας απο μέσα του τις πραγματικές αλήθειες της ψυχής του και χρωματίζοντας τες με όλο το μέγεθος των συναισθημάτων του.  Με παραστάσεις που οξύνουν την φαντασία βρισκόμαστε στο κέντρο μιας ερωτικής ιστορίας που ξεκινά με κόντρα, Που κρύβεται κάτω από μια ισχυρογνωμοσύνη. Που συνεχίζει με πείσμα, αλλά και κρυφές παραδοχές. Ξέρουν και οι δυο τους να κρύβουν καλά την αλήθεια των συναισθημάτων τους. Επάνω στην σκηνή όμως όλα αλλάζουν. Το πάθος το καλά κρυμμένο εκρήγνυται επάνω στο Θεατρικό σανίδι. Δίνει φως στο σκοτάδι των παρασκηνίων. Βρίσκει διέξοδο στους διαλόγους των Θεατρικών κειμένων.

Η Ιστορία κινείται σε δυο πλάνα. Στο πρώτο πλάνο έχουμε την εποχή που παίρνει την συνέντευξη η Μάρω Κούρτη απο τον Νικόλα. Και στο δεύτερο πλάνο την εξέλιξη της ιστορίας του Νικόλα απο την γνωριμία του με την Λυδία στην Κατοχή μέχρι την ολοκλήρωση της αφήγησης του, που κορυφώνεται ορμητικά και δραματικά στις τελευταίες σελίδες. Μέχρι να πέσει η αυλαία με τον πλέον ταιριαστό τρόπο σε μια τόσο δυνατή ιστορία. Η Κορύφωση του δράματος διαφορετική, συγκλονιστική φέρνει την κάθαρση και την λύτρωση με τρόπο που καθορίζει και σφραγίζει μοναδικά την ιστορία.

Πέρα από την δυνατή πλοκή. Την ωραία σχεδιασμένη εξέλιξη των γεγονότων, μου άρεσε πάρα πολύ η επιλογή του συγγραφέα να εστιάσει στον ρόλο και την δράση των ηθοποιών στην περίοδο της Κατοχής. Στον ευεργετικό ρόλο των Θεατρικών έργων στο ηθικό του λαού. Την αυτοθυσία ή ακόμα και την θυσία κάποιων ηθοποιών στην δύσκολη εκείνη εποχή. Μου άρεσε επίσης η εμφανής πρόθεση για άλλη μια φορά του συγγραφέα να τονίσει την αξία των αρχαιολογικών χώρων και ειδικά όσων έχουν σχέση με το Θέατρο.  Εξαιρετική η επιλογή του να τοποθετήσει μέσα στο κείμενο του- εμβόλιμα- αποσπάσματα απο γνωστά και κλασσικά έργα του Παγκόσμιου Θεάτρου. Παραχωρώντας με αυτόν τον τρόπο στον αναγνώστη το δικαίωμα να βρεθεί έστω και νοερά επάνω στην σκηνή και να νιώσει την μαγεία και το πάθος των ηθοποιών καθώς ένας ρόλος κτίζεται με ψυχή, λαχτάρα και όραμα. 

Μια μυθιστορηματική εκδοχή ενός από τους μεγαλύτερους έρωτες που γεννήθηκαν επάνω στο Θεατρικό σανίδι! Μεστό παθιασμένα ερωτικό. Με ένα σύμπλεγμα πλοκής που ξεσηκώνει τον αναγνώστη. Με μια συγγραφική σύνθεση πιο ώριμη από ποτέ ο Κώστας Κρομμύδας αποτίει φόρο τιμής με έναν συγκλονιστικό τρόπο σε όλους αυτούς που έδωσαν την ψυχή τους στο Ελληνικό Θέατρο. Μυρωδιά από σανίδι λοιπόν. Αποτυπώματα από τα χνάρια εκείνων που μας έδειξαν τον πολιτισμό. Εκείνων που έδωσαν υπόσταση και πνοή στα μεγαλύτερα έργα της Παγκόσμιας Δραματουργίας.

Έχοντας διαβάσει όλα τα βιβλία του Κώστα Κρομμύδα το Μυρωδιά απο Σανίδι θεωρώ πως είναι το πιο μεστό βιβλίο του. Που βγάζει πάθος και ωριμότητα. Που αποπνέει την αγάπη του για την τέχνη και τον πολιτισμό. 



                                                                                                                                                              

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ