Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Κριτική μου για το " Αυτοί που έμειναν πίσω " Anna Hope


Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου


Μετά την Αίθουσα χορού της Anna Ηope που το λάτρεψα και το αγάπησα. Θέλησα να διαβάσω και το άλλο της Βιβλίο. "Αυτοί που έμειναν πίσω". Και πραγματικά θα ήθελα να πω, πως τελικά η συγγραφέας με κέρδισε σε μέγιστο βαθμό ώστε από δω και πέρα να ακολουθώ όλα τα συγγραφικά της βήματα.

Το ¨Αυτοί που έμειναν πίσω " Είναι ένα βιβλίο που αποδίδει σε απόλυτο βαθμό την τραγικότητα και τον ψυχολογικό εγκλωβισμό των ανθρώπων που βίωσαν τον όλεθρο του Πολέμου και γνώρισαν σε προσωπικό επίπεδο τον χαμό του δικού τους ανθρώπου.  Αλλά και αυτών που γύρισαν από τον πόλεμο, ψυχικά ράκη και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις τύψεις τους και τους προσωπικούς και ετεροχρονισμένους εφιάλτες τους.

Τρεις γυναίκες οι βασικές πρωταγωνίστριες του βιβλίου. Η Έιντα που έχει χάσει τον γιο της στον πόλεμο, αλλά εκείνη ελπίζει σθεναρά πως αυτός κάποια στιγμή θα γυρίσει. Η εμμονή της αυτή περιγράφεται με ζωντανό και σθεναρό τρόπο αποτυπώνοντας την ψυχική οδύνη της και την άρνηση της να αποδεχτεί  το θλιβερό γεγονός.
Η Έβελιν ζει ρημαγμένη από τον χαμό του αγαπημένου της συντρόφου. Τα μικρά, αλλά σταθερά βήματα της προς την ζωή και το φως γίνονται με εμφατικά και προσεγμένα πατήματα ώστε να αποδώσουν το μέγεθος της σκοτοδίνης που υπάρχει στην ζωή της.
Η Χέτι που ζει με τον ψυχολογικά διαταραγμένο αδερφό της, είναι αναγκασμένη να κάνει μια δουλειά που δεν της αρέσει καθόλου. Εγκλωβισμένη και παγωμένη απο τις πληγές που κουβαλάει ο αδερφός της από το μέτωπο, μπλέκει σε μια περιπέτεια που θα την βγάλει σε άγνωστα και αχαρτογράφητα μονοπάτια.
Οι τρεις γυναίκες αποτελούν τα ζωντανά θύματα του πολέμου που έρχονται με τις ιστορίες τους να ενώσουν τον πόνο, την οργή και την κραυγή τους. Και να αποδώσουν φόρο τιμής σε όλους αυτούς που λαβώθηκαν συναισθηματικά στον πόλεμο και κουβάλησαν τις πληγές τους μαζί τους για μια ολόκληρη ζωή.

Παράλληλα ένας άγνωστος νεκρός Πολεμιστής ξεκινάει το ταξίδι του επαναπατρισμού του και θα γεμίζει με ένταση, αλληγορία και και στοχευμένα μηνύματα το κείμενο. Ενώ ο άγνωστος πολεμιστής ξεκινάει το ταξίδι της επιστροφής του στην πατρίδα. Γίνεται το σύμβολο του κάθε πεσόντα στην καρδιά και στο μυαλό αυτών που ψάχνουν να δώσουν ταυτότητα στον δικό τους νεκρό. Ένα σύμβολο τιμής, αλλά και ένα αντίτιμο ειρήνης σε κάθε ανόσιο πόλεμο.
1920, επέτειος της Ημέρας Ανακωχής η μοίρα των τριών γυναικών θα ενωθεί δυνατά, συνειρμικά και απόλυτα δίνοντας μια ώθηση ελπίδας στο μέλλον. Αφού πάλεψαν με συντριβή το παρελθόν. Αφού βούτηξαν στα θολά νερά της απουσίας, θα σταθούν περήφανα πια αντικρίζοντας την συνέχεια μιας ζωής που ακολουθεί την ροή της πραγματικότητας.

Δυνατά συναισθήματα και εικόνες που μπλοκάρουν τον νου στην στοχευμένη αλήθεια της πραγματικότητας που προσπαθεί να μας εμφυσήσει η συγγραφέας. Μας μεταφέρει με έναν δυνατό και περιεκτικό λόγο την ένταση και την πληγωμένη ψυχολογία εκείνων των γυναικών που έμειναν πίσω. Να θρηνούν τα θύματα ενός πολέμου. Και να προσπαθούν να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες του ολέθρου. Φόβος, απόγνωση, θλίψη, θυμός, μελαγχολία. Συναισθήματα που κεντράρουν σε εκείνους που δεν αντέχουν το βάρος του θανάτου και του βίαιου αποχωρισμού. Σε εκείνους που λυγίζουν μπροστά στο φόντο της οριστικής απώλειας αγαπημένων προσώπων.

Ρεαλιστική και συγκλονιστική παρουσίαση των συναισθημάτων των γυναικών που στερήθηκαν τους αγαπημένους τους και έμειναν πίσω έχοντας πια μόνο συνδετικό κρίκο με τους ανθρώπους τους, τις τρυφερές και νοσταλγικές αναμνήσεις τους. Ειρωνεύεται με τις λέξεις τον πόλεμο. Καυτηριάζει και διακωμωδεί τις συνθήκες μιας μεταπολεμικής Ευρώπης που στήνετε επάνω σε πολιτικά κόλπα με την προοπτική να φτιάξει μια κοινωνία από ήρωες.

Με ωραία εκφραστικά μέσα, με ωραίο στήσιμο των σκηνών στην εναλλαγή ανάμεσα στην κάθε ηρωίδα. Με δυνατή και μεστή αφήγηση μας οδηγεί τελικά στο ξεδίπλωμα ενός μεγάλου και ισχυρού αντιπολεμικού μηνύματος.

Ένας αγωνιώδης εσωτερικός πόλεμος των ηρώων που θέτει απο την αρχή ως το τέλους όρους σύγκρισης. Μέτρα και αντίμετρα ανάμεσα στην πρότερη ευτυχία και στην σημερινή δυστυχία Αντίβαρο στον ηρωισμό, την αυτοθυσία και το καθήκον η απώλεια, η θλίψη η ντροπή. Αυτοί που έφυγαν για πάντα και και αυτοί που έμειναν πίσω ζυγιάζουν την δύναμη τους στον παραλογισμό του κάθε πολέμου.

Λύγισα στον πόνο και την απόγνωση των ηρώων γιατί όλο το συναίσθημα δόθηκε καθαρά και απόλυτα χωρίς υπερβολές και περίσσια δράματα.  Λάτρεψα την άλλοτε καθαρόαιμη και άλλοτε υποδόρια ειρωνεία των λέξεων και των προτάσεων που οδηγούσαν στην καρδιά των συναισθηματικών καταλοίπων και του πραγματικού αντίκτυπου που άφησε πίσω του ο πόλεμος.

Διαβάστε το οπωσδήποτε εστιάζοντας στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων. Τον τόσο παραστατικά δοσμένο. Στον τόσο ξεκάθαρα και απόλυτα τοποθετημένο σε μια νέα ζωή που αρνούνται να την δουν ξεκάθαρα εάν δεν έρθουν πρώτα αντιμέτωποι με το οδυνηρό παρελθόν τους.

Το Βιβλίο κυκλοφορεί από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ