Το Παρελθόν που δεν λησμόνησα Λάππα Κοντού Δέσποινα

Δεκαετία του 1920, σε μια Ελλάδα που αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια της, δυο νέοι άνθρωποι, ο Χρήστος και η Νέλλη, προσπαθούν να χτίσουν μια καινούρια ζωή. Χρόνια δύσκολα, πονεμένα... Μοναδικό τους στήριγμα η αγάπη. Απατηλή τους ελπίδα ένα παιδί. Ένα παιδί που δεν ερχόταν... Ώσπου ο θεός στέλνει στον διάβα τους την κυρα-Λένη και το ορφανό εγγόνι της, τον Στέφανο. Και τότε η ζωή τους αλλάζει. Στα μάτια του φτωχού αγοριού βλέπουν το παιδί που πάντα ήθελαν και του χαρίζουν τον κόσμο όλο.
Όμως, οι στενοί συγγενείς δεν μπορούν να επιτρέψουν στο "ξένο αίμα" να κυριαρχήσει στον κόσμο τους... Και η οδύσσεια του Στέφανου ξεκινά... Κατηγορούμενος αποφασίζει να φύγει μακριά, αλλάζει το όνομά του και χάνεται στην αλμύρα της θάλασσας για να πνίξει τον πόνο της προδοσίας και του ψέματος. Ξαναγεννιέται μέσα από τα συντρίμμια της ψυχής του και χτίζει μια νέα ζωή, μετέωρη... Μα δεν μπορεί να ξεχάσει.
Εξήντα χρόνια μετά, και ο χρόνος κυλάει αντίστροφα. Ένας απαγορευμένος έρωτας γεννιέται. Ποιος είναι ο Χάρης και ποια η Μελισσάνθη; Ποια αποκάλυψη θα συνταράξει τη ζωή της Νέλλης; Τα επτασφράγιστα μυστικά βγαίνουν στην επιφάνεια. Τα ψέματα γκρεμίζονται από την αλήθεια της ζωής και το παρελθόν που δεν ξεχάστηκε ποτέ, γίνεται το αναπότρεπτο παρόν τους...
Η συγκλονιστική ιστορία μιας οικογένειας που προσπαθεί να επιβιώσει παράλληλα με τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα. Τρεις γενιές που πορεύονται άλλοτε δημιουργώντας άρρηκτους δεσμούς και άλλοτε γκρεμίζοντας γέφυρες στην προσπάθειά τους να ξεχάσουν. Βιώματα τραυματικά... ριζωμένα βαθιά στο μυαλό και στην καρδιά. Σκηνές από τον πόνο των ανθρώπων εκείνης της εποχής που άθελά τους θα πληγώσουν και θα πληγωθούν.

Το Παρελθόν που δεν λησμόνησα Λάππα Κοντού Δέσποινα ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΗ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται. Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους. Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ

ΒΙΒΛΙΩΝ ΕΡΓΑ / VIVLIONERGA

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου