Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τα κορυφαία Βιβλία που διάβασα 2016 " Ξανάγινε Τρεις " Πασχάλης Πράντζιος

Η Κριτική μου για το Βιβλίο:

   Όταν ένα βιβλίο καταφέρνει απο την πρώτη κιόλας στιγμή, απο την πρώτη λέξη απο την πρώτη σειρά να κατευθύνει το μυαλό και να τιθασεύσει την ψυχή. Να οδηγήσει με τους δικούς του όρους την εξέλιξη και την διακύμανση των συναισθημάτων. Να κουμαντάρει την έξαρση και να ξεσηκώσει την κατάλληλη στιγμή τα κύματα της συναισθηματικής πληρότητας αγγίζοντας στο έπακρο τις χορδές της καρδιάς και του μυαλού, τότε αυτό το βιβλίο έχει καταφέρει να σφραγίσει την καρδιά του αναγνώστη με έναν ιδιαίτερο και περίτεχνο τρόπο.
   Ένας ηλικιωμένος άντρας σε ένα καφενείο στήνει στο "μυαλό του" στο τώρα ή στο χθές ένα ιδιότυπο δικαστήριο, το δικαστήριο που στήνει η ίδια η συνείδηση του με σκοπό την εξιλέωση και την αποδοχή μιας ζωής γεμάτη λάθη, άσχημες αποφάσεις και τραγικές πράξεις. Ο χρόνος στήνει το ανελέητο παιχνίδι του και βομβαρδίζει με αναμνήσεις τον ταραγμένο νού που προσπαθεί να ισορροπήσει το βάρος των πράξεων του για να βγάλει την τελεσίδικη απόφαση για τον ίδιο του τον εαυτό. Το δρομολόγιο του στο χθές και στο σήμερα Η αναζήτηση της ίδιας της ψυχής του, η καταγραφή της ίδιας της ζωής του κάτω απο ένα άλλο πρίσμα, απαλλαγμένο απο εγωισμούς και δικαιολογίες θα τον οδηγήσει και εκείνον και εμάς σε ένα μονοπάτι που κανείς δεν περιμένει. Που κανείς δεν έχει φανταστεί. Μπήκαμε στην μηχανή του χρόνου και ζήσαμε όλες τις ψευδαισθήσεις της νιότης, τον χρόνο που αλλάζει μορφή και ιδιότητα καθώς περνάει απο επάνω μας αφήνοντας τα σημάδια του και καθώς αλλοιώνει και αλλάζει τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Αλλά το βασικότερο όλων σαν ο χρόνος περάσει γίνονται ορατά πια και αμετάκλητα ίσως τα λάθη μας που έκαναν κακό στις ζωές των άλλων. Ένα βιβλίο βαθιά φιλοσοφικό βαθιά ερωτικό, βαθιά αληθινό με γερούς και αξέχαστους συμβολισμούς.
   Μια κατάθεση ψυχής σε ένα ανατρεπτικό και άψογα κατευθυνόμενο παιχνίδι με τον χρόνο. Ένα απόσταγμα φιλοσοφίας με αλήθειες που κόβουν σαν λεπίδες. Μια ειλικρινής χειμαρρώδης απολογία απο τον κεντρικό ήρωα που σφυροκοπάει την συνείδηση και στην ουσία φέρνει τον αναγνώστη στημένο χωρίς να το καταλάβει μπροστά στον καθρέπτη της ίδιας του της ψυχής.
   Ο Πασχάλης Πράντζιος για άλλη μια φορά σπάει τα κατεστημένα και τα πολυπαιγμένα σενάρια και μας παρουσιάζει μια ιστορία που αφήνει το μυαλό να σκεφτεί ,να αναλύσει και να κατανοήσει βήμα βήμα τις πράξεις των ηρώων. Ακολουθώντας τα χνάρια που αφήνει ο συγγραφέας παίζοντας με τον χρόνο βιώνουμε ένα ανεπανάληπτο ταξίδι αυτογνωσίας. Δεχόμαστε ένα γερό και αξέχαστο μάθημα ζωής για το πως και πότε πρέπει να αποδεχόμαστε λάθη και συμπεριφορές. Για το πως και γιατί πρέπει να κάνουμε πάντα έναν σωστό αληθινό και έντιμο απολογισμό των σκέψεων και των πράξεων μας. Ο Χρόνος ας γυρίσει πίσω έστω και εικονικά έστω και μεταφυσικά για να προλάβει τα λάθη που είναι ικανά να προκαλέσουν στις ζωές των άλλων μη αναστρέψιμες πληγές.
Αν θέλετε να γνωρίσετε απο την αρχή τον εαυτό σας, διαβάστε αυτό το εξαιρετικό βιβλίο.

Ρετετάκου Γεωργία

Η Κριτική δημοσιεύτηκε και στο Βιβλίο της Παρέας

Πληροφορίες για το Βιβλίο θα βρείτε Εδώ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ