Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αγριόκυκνοι Τρεις κόρες της Κίνας Γιούνγκ Τσανγκ


Τι είναι, λοιπόν, αυτό το βιβλίο-έκπληξη, που πρωτοεκδόθηκε στα αγγλικά το 1991, πουλήθηκε σε 5 εκατομμύρια αντίτυπα μεταξύ 1992 και 1994, ανακηρύχθηκε το 1994 "Βιβλίο της Χρονιάς" στη Μεγάλη Βρετανία, με περισσότερα από ένα εκατομμύρια αντίτυπα στη διάρκεια ενός έτους, χάρισε στη συγγραφέα του -πρώην ερυθροφρουρό στην Κίνα του Μάο- τις 25.000 λίρες του NCR Book Award, κατατάχθηκε ενδέκατο στο 100 βιβλία που αγαπήθηκαν στη Βρετανία κατά τον 20ό αιώνα, σε έναν κατάλογο που περιλαμβάνει 13 μόνον γυναίκες ("Times" του Λονδίνου, 20.1.1997) και που τον Σεπτέμβριο του 1995 είχε ήδη μεταφραστεί σε 28 γλώσσες;

Οι "Αγριόκυκνοι" της Γιούνγκ Τσανγκ συνδυάζουν τις προσωπικές αναμνήσεις της συγγραφέως από την Κίνα, όπου έζησε ως τα 26 χρόνια της, με υλικό 60 απομαγνητοφωνημένων ωρών με προφορικές αφηγήσεις της μητέρας της. Η συγγραφέας αποδίδει την οξεία μνήμη της μητέρας της στίς φοβερές ανακρίσεις στις οποίες την υπέβαλαν ως ύποπτη για αντεπαναστατική δράση. Την είχαν ανακρίνει περί τα δεκαπέντε διαφορετικά πρόσωπα που την πίεζαν να θυμηθεί λεπτομερώς οτιδήποτε είχε κάνει ή πει. Το αυτοβιογραφικό αυτό βιβλίο καταγράφει λοιπόν τη ζωή τριών γενεών Κινέζων γυναικών πρίν και μετά την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο, διατρέχοντας έτσι εκατό χρόνια από την πρόσφατη ιστορία της Κίνας. Καθώς η ήρεμη και μετρημένη πρόζα της Γιούνγκ Τσανγκ μας ξεναγεί στον τρόμο και στα βάσανα στα οποία υποβάλλεται η οικογένειά της, παίρνουμε μια γεύση από τον τρόμο και τα βάσανα στα οποία υποβλήθηκαν εκατομμύρια ζωές. Εδώ αποδόθηκε η πρωτοφανής επιτυχία του κειμένου-μαρτυρία: στο ότι εγείρει έντονα τα συναισθήματα του αναγνώστη -οίκτο και φόβο και συμπάθεια- με αφορμή μια οικογενειακή ιστορία που είναι ταυτόχρονα η σύγχρονη ιστορία μιας τεράστιας χώρας.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ