Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Εντιμότατα λαμόγια Δραγούμης Θάνος (Θοδωρής Παπαθεοδώρου)


«Είχε δίκιο ο μεγάλος πατερούλης Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς. Ο θάνατος λύνει όλα τα προβλήματα. Αν δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχουν προβλήματα…»
Θεσσαλονίκη, 1998

Είναι επικίνδυνο να είσαι έντιμος σε μια διεφθαρμένη εποχή. Ο δημοσιογράφος Χρήστος Καρατζάς ξυλοφορτώνεται μέχρι θανάτου κι αιμορραγεί ακατάσχετα από την κομμένη μύτη του για να μην τη χώνει εκεί που δεν πρέπει. Ύστερα τα πράγματα παίρνουν τον συνήθη δρόμο τους: η έρευνα κωλυσιεργεί, η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο.
Αθήνα, 2010

Ο ειδικός εμπειρογνώμονας της Ευρωπαϊκής Ένωσης Παύλος Ηλιάδης εξαφανίζεται από προσώπου γης ύστερα από ένα δείπνο μεταξύ εντιμότατων κυρίων: πολιτικών, δημοσιογράφων, πληρωμένων μπράβων και ρώσων επενδυτών.
Έπεσε θύμα απαγωγής; Δολοφονήθηκε; Ή μήπως η αλήθεια είναι πολύ χειρότερη;
Ο δικηγόρος Μίλτος Μαρνέρης προσπαθεί ν’ ανακαλύψει τα ίχνη του φίλου του μπαίνοντας σ’ έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Απέναντί του, σ’ ένα ανελέητο κυνήγι, ο Κρίστο ο Άγιος κι ο Πρόεδρος, εντιμότατα λαμόγια που κατασπαράζουν τα υπολείμματα μιας χώρας που ψυχορραγεί. Μοναδική του σύμμαχος η χυμώδης τηλεοπτική περσόνα και ερωμένη του υφυπουργού Οικονομικών Έλλη Καμπάνη που αλλάζει στρατόπεδο εν μία νυκτί με ένα και μόνο στόχο: ν’ αποδείξει πως η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται καυτό, σαν την ίδια.

Αστυνομική ιστορία; Πολιτικό θρίλερ ή ένα νουάρ με ξέφρενη δράση στους διαδρόμους της εξουσίας;

Σίγουρα πάντως μια ιστορία που σε πολλά θυμίζει τα σκάνδαλα που έρχονται στο φως τα τελευταία χρόνια, και όπου οι ήρωες -ιερωμένοι, μεγαλοδημοσιογράφοι, υπουργοί - γραμματείς υπουργείων και ρώσικη μαφία- θα μας θυμίσουν πρόσωπα που δεν απέχουν πολύ από τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Γράψτε τα σχόλια σας και την βαθμολογία σας στην αντίστοιχη ανάρτηση του Βιβλίου στην ΟΜΑΔΑ ΜΑΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ