Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ρουά Ματ Ντόνοχιου Τζον




Στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς, 1944
Ο αξιωματικός των Ες-Ες Πάουλ Μάισνερ, για να αναπτερώσει το ηθικό των αντρών που υπηρετούν στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, αποφασίζει να στήσει μια σκακιστική λέσχη.
Όταν μαθαίνει ότι και οι κρατούμενοι παίζουν σκάκι μεταξύ τους, του κινεί την περιέργεια η φήμη για έναν εβραίο ωρολογοποιό, τον Εμίλ Κλεμάν, που θεωρείται ανίκητος.
Τον βάζει τότε να αναμετρηθεί με τους καλύτερους σκακιστές των Ες-Ες του στρατοπέδου και ο Εμίλ, για τον οποίο το σκάκι δεν είναι απλώς ένα πνευματικό παιχνίδι, καταλήγει να παίζει για τις ζωές των συγκρατούμενών του, κερδίζοντας σιγά σιγά το σεβασμό του Γερμανού αξιωματικού.

Άμστερνταμ, 1962
Στο πλαίσιο ενός επίσημου τουρνουά σκακιού, ο πρώην κρατούμενος του Άουσβιτς Εμίλ Κλεμάν, που πιστεύει ότι δεν υπάρχουν καλοί Γερμανοί, γνωρίζει τον Βίλχελμ Σβένινγκερ, άλλοτε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος και υπάλληλο του γερμανικού Υπουργείου Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας στο Β? Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά τον πόλεμο, οι δύο άντρες καταλήγουν να θυμούνται και να συζητούν ο καθένας τη δική του πλευρά της ιστορίας και μια απρόσμενη φιλία, μέχρι τότε αδιανόητη, αρχίζει να αναπτύσσεται μεταξύ τους.

Μια ιστορία για τη συμφιλίωση, τη συγχώρεση και τελικά τη λύτρωση.
Ο Εμίλ αναζητάει τα μάτια του φίλου του, σαν να ελπίζει για συγχώρεση.
«Φοβάμαι ότι μολύνθηκα από τη διαφθορά τους. Αν πρόκειται να θυμηθώ αυτή τη μέρα, θα είναι για να πω ότι ήταν μια μέρα που έπαιξα σκάκι. Μου ζητάς πάρα πολλά όταν μου λες να θυμάμαι αυτό εδώ – αυτή τη φρίκη».
Ο Ιβ παίρνει τα χέρια του φίλου του στα δικά του.
«Δεν πρέπει να σκέφτεσαι έτσι. Δεν είναι δική σου η ντροπή, αλλά δική τους. Το κάνουν επειδή δε σημαίνουμε τίποτα γι’ αυτούς. Δεν έχουμε αξία. Δεν είμαστε καν ανθρώπινα όντα πια. Αυτή είναι η αλήθεια εδώ πέρα».
Ο Εμίλ δεν ικανοποιείται.
«Πώς καταντήσαμε τόσο ανάξιοι;»
«Δεν το έχεις καταλάβει, Εμίλ; Είσαι τόσο προσηλωμένος στον εξωπραγματικό, μυστηριώδη κόσμο των πιονιών και των βασιλιάδων που δε βλέπεις ότι ταξιδεύουμε προς την ανυπαρξία;»

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ