Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η πατρίδα της αφής Σκαραγκάς, Γιάννης



"Μόνο το κορμί λατρεύεται. Μόνο η σάρκα μπορεί να αρρωστήσει από την έλλειψη. Η ψυχή είναι απλώς ένας επικήδειος των επιθυμιών που στέγνωσαν, το σκονισμένο φάντασμα κάποιας ανάγκης που δεν τόλμησε ποτέ. Πώς να αφοσιωθείς σε κάτι που στο τέλος θα αρνηθεί τη φύση του, εκλιπαρώντας για τη συγχώρεση των Ουρανών; Χρειάζεσαι την αχαριστία του δέρματος για να κλέψεις από το χρόνο. Την αλαζονεία του αγγίγματος για να αισθανθείς την ευλάβεια στο αμετάκλητο".
11 Μαΐου 1809: Η Βιέννη καταλαμβάνεται ξανά από τους Γάλλους. Κατόπιν εντολής, η πινακοθήκη του Μπελβεντέρε αδειάζει και τα έργα αποστέλλονται στη Γαλλία. Ένα από τα έπιπλα που συμπεριλήφθηκαν κατά λάθος στην αποστολή κρύβει την εξομολόγηση ενός ανθρώπου που ονειρεύτηκε μια διαφορετική πατρίδα.
Μασσαλία, σήμερα: Η Στελλίνα, κόρη ενός Έλληνα μετανάστη, ζει απομονωμένη από τον κόσμο, σπουδάζοντας την τέχνη του επίπλου. Συναισθηματικά ανάπηρη, κάποια στιγμή γνωρίζει ένα μανιώδη έμπορο έργων τέχνης, ο οποίος της ζητάει να του κάνει μια εκτίμηση για ορισμένες αντίκες που έχει παραλάβει. Η Στελλίνα τον επισκέπτεται και ανακαλύπτει στη συλλογή του ένα χειρόγραφο των αρχών του 19ου αιώνα.
Μέσα απ’ αυτό γνωρίζει την ιστορία του Αβέλιο, ενός φημισμένου επιπλοποιού που κατάφερε να απαλλαγεί από τη μοίρα του με αντάλλαγμα να μην μπορεί να αγγίζει το δέρμα. Οτιδήποτε δεν μπορεί να κάνει στο σώμα όσων επιθυμεί το μεταφέρει στο ξύλο. Σύντομα ο Αβέλιο θα γίνει βασικό μέλος μιας προεπαναστατικής οργάνωσης των Ελλήνων. Όλα θα αρχίσουν όμως να μπλέκονται όταν θα χρειαστεί πίσω τη μοίρα του.
Είναι όμως η μοίρα του Αβέλιο που κρύβεται πίσω από το χειρόγραφο; Ποια είναι η προσωπική αποκάλυψη που θα αλλάξει τη ζωή της Στελλίνας; Δύο διαφορετικές εποχές μπλέκονται ασφυκτικά μέσα από την τέχνη του επίπλου, σε μια ποιητική και σκοτεινή ιστορία αναπάντεχων ανατροπών. Επειδή δύο άνθρωποι πίστεψαν ότι το ξύλο που μεταμορφώνεται είναι η μοίρα που αλλάζει. Αν το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης είναι να επαναστατεί στη μοίρα της, τότε πόσο μεγαλύτερη τιμωρία υπάρχει από το να πρέπει να την αντικαταστήσει με κάτι άλλο;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ