Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο JENS LAPIDUS ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ


Γνωρίστε τον σουηδό συγγραφέα που ξεχωρίζει ανάμεσα στους ευρωπαίους συγγραφείς θρίλερ και σίγουρα έχει πολλά να μας δώσει στο μέλλον.



Ο Σουηδός συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας Jens Lapidus επισκέπτεται την Ελλάδα, καλεσμένος του Σουηδικού Ινστιτούτου Αθηνών και των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, για μια βραδιά γνωριμίας με το ελληνικό κοινό, τη Δευτέρα, 8 Μαΐου 2017, στις 8:30 το βράδυ, στο βιβλιοπωλείο IANOS (Σταδίου 24, Αθήνα). Ο συγγραφέας θα συνομιλήσει με τον δημοσιογράφο Νίκο Σερβετά.

Ο Jens Lapidus έχει σίγουρα ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους ομότεχνούς του. Ως ένας από τους πιο περιζήτητους δικηγόρους στη χώρα του, έχει κατά καιρούς εκπροσωπήσει μερικούς από τους πιο σκληρούς εγκληματίες της χώρας του, και η εμπειρία του αυτή τον βοήθησε να κατανοήσει τους κανόνες ενός άλλου κόσμου που οι περισσότεροι αγνοούν. Ένας συγγραφέας που γράφει για τη ζωή στους δρόμους και αποκαλύπτει τα κρυφά σημεία της σουηδικής κοινωνίας. Το έργο του φτάνει σε βάθος και εκείνο που τον απασχολεί είναι όχι μόνο γιατί οι κακοί άνθρωποι κάνουν κακές πράξεις αλλά και πώς.

Σουηδό Τζέιμς Ελρόι αποκαλούν τον Lapidus οι κριτικοί. Ο ίδιος ο Ελρόι αναφέρει χαρακτηριστικά για το έργο του: «Επιτέλους! Ένας ευρωπαίος συγγραφέας που γράφει επικά θρίλερ τα οποία συναγωνίζονται τα βιβλία του Στιγκ Λάρσον. Ένας ολοκαίνουργιος κόσμος εγκλήματος, εξαιρετικά δοσμένος».
Στα βιβλία του που δεν λείπει το αμείωτο σασπένς κατορθώνει να παντρέψει εξαιρετικά φόρμα και περιεχόμενο. Με γλώσσα δουλεμένη, άψογη πλοκή και ρυθμό στακάτο, ο Lapidus δημιουργεί έντονα θρίλερ και αποδεικνύεται ένας προικισμένος συγγραφέας που ξεφεύγει από τα στερεότυπα και τα κλισέ του είδους.

Η γλώσσα του Lapidus χαρακτηρίζεται από πολλές ιδιαίτερες εκφράσεις, ήτοι σουηδικά που μπερδεύονται με λέξεις από γλώσσες μεταναστών ή ακόμα και από αγγλικές βρισιές που ενσωματώνονται μορφολογικά στη σουηδική γλώσσα. Έμπνευση αντλεί επίσης από σουηδούς ράπερ, όπως οι Latin Kings, και από τους κύκλους των πλούσιων τσογλανιών (brats), όπως αποκαλούν τους κομψευόμενους νεαρούς των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων.
Στο έργο του είναι συναρπαστικές και εξαιρετικά πετυχημένες οι αναλύσεις της κοινωνίας, των κοινωνικών στρωμάτων, των τάξεων και των διαφορών τους. Αναγνωρίσιμο μοτίβο του είναι η ζωή των κακοποιών της Σουηδίας (Σέρβοι, Σύριοι κ.λπ.), προσεγγίζοντας πολλαπλά, δύσκολα θέματα που προκύπτουν όταν μπλέκονται πλούσιοι και φτωχοί, κακοποιοί και πρόθυμοι αγοραστές, καλοί και κακοί. Ο Lapidus δεν συνηθίζει να επιμένει ιδιαίτερα στα ψυχολογικά προφίλ των δευτερευόντων προσώπων, όμως το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται αυτοί οι χαρακτήρες αναλύεται διεξοδικότατα. Ωστόσο, όταν θέλει να εστιάσει σε κάποιον χαρακτήρα, πέραν των πρωταγωνιστών, το κάνει με απόλυτη δεξιοτεχνία. Ο Lapidus κατανοεί τους ήρωές του και έτσι οι πράξεις τους εντάσσονται σωστά και σε απόλυτη αρμονία με τα όρια του χαρακτήρα τους.

Από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ κυκλοφορούν τα δύο πρώτα βιβλία της νέας του τριλογίας, ένα έργο κοινωνικού ρεαλισμού υψηλής ποιότητας: Αίθουσα VIP (2016) και ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ (το οποίο κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες) σε μετάφραση από τα σουηδικά του Γρηγόρη Κονδύλη, με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων, ενός αποφυλακισμένου πρώην γκάνγκστερ και μιας ανερχόμενης και πολλά υποσχόμενης δικηγόρου οικονομικών υποθέσεων. Είναι αρκετά πρωτότυπο το γεγονός ότι στα βιβλία του Lapidus δεν έχουμε πρωταγωνιστές αστυνομικούς, αλλά δύο άτομα των οποίων οι σχέσεις με τον νόμο είναι διαμετρικά αντίθετες, ή έτσι είναι τουλάχιστον στο ξεκίνημα. Οι πρωταγωνιστές, όπως σε όλες τις καλές ιστορίες έτσι κι εδώ, είναι αμφιλεγόμενοι: ο πρώην «κακός» Τέντι παλεύει με το παρελθόν του, η «καλή» Έμελι υπάρχει μόνο για να δουλεύει. Όπως μας λέει ο Lapidus, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ