Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Κριτική μου για το " Κρουσταλλένια μου " Μαρία Παπαδάκη



Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

   Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι συγγραφείς επιλέγουν να γράψουν ένα βιβλίο βασίζοντας την ιστορία τους σε αληθινά γεγονότα. Κάποιοι λένε πως αυτό οφείλετε στην έλλειψη φαντασίας και δημιουργίας μιας πρωτογενούς ιδέας από τον εκάστοτε συγγραφέα. Εγώ απλά λέω πως καμιά φαντασία και κανένα μυαλό δεν μπορεί να δημιουργήσει αυτό που σχηματίζει η ίδια η ζωή με τις ανατροπές της και της εναλλαγές της. Και όταν ένας καλός και επινοητικός συγγραφέας πάρει στα χέρια του μια τέτοια ιστορία με την γοητευτική γραφή του και την λογοτεχνική μαεστρία του, μπορεί πραγματικά να απογειώσει και την ιστορία αλλά κυρίως να προσφέρει στον αναγνώστη ώρες ώριμες και στιγμές που θα τον απορροφήσουν και θα τον τραβήξουν έξω από κάθε τι άλλο.
   Για μένα λοιπόν αυτό το βιβλίο ήταν στιγμές δύναμης που με παραστατικό και ζωντανό τρόπο με έβαλαν στο κέντρο της ιστορίας. Μιας ιστορίας που πλάθεται με αγάπη και απελευθερώνει συναίσθημα, συγκίνηση και ψυχή. Με καταπληκτική σκιαγράφηση χαρακτήρων. Με έντονη καταγραφή της στάσης του κάθε ήρωα για την κάθε πράξη του. Με σημεία ποτισμένα στην ένταση, στην αγάπη και στην νοσταλγία της Μαρίας Παπαδάκη για αυτό που θέλησε να αναδείξει με την κεντρική ιδέα του συγκεκριμένου βιβλίου της. "Κρουσταλλένια μου" και η καρδιά σπάει σαν κρύσταλλο στην πορεία ζωής ενός κοριτσιού που θέλησε και τόλμησε να σπάσει τα κατεστημένα μιας συντηρητικής κοινωνίας, μιας στάσιμης εποχής.
   Η Αντιγόνη μεγαλώνει σε ένα χωριό της Ευρυτανίας τους Κορυσχάδες. Όνειρο της να σπουδάσει δασκάλα. Ένα όνειρο όμως απαγορευμένο για κορίτσια την δεκαετία του 50, που οι γονείς τους έστηναν την μοίρα τους πριν καν αυτά νιώσουν και κατανοήσουν τον εαυτό τους. Όταν οι γονείς της Αντιγόνης αποφασίζουν να την παντρέψουν εκείνη αρνείται να δεχτεί την μοίρα της χωρίς να δώσει την μάχη της. Το σκάει απο το χωριό ακολουθώντας ένα μπουλούκι ηθοποιών που βρίσκεται τυχαία στον δρόμο της. Και η μάχη για την επιβίωση ξεκινάει με απρόβλεπτα εμπόδια, αλλά και μεγάλες απροσδόκητες εκπλήξεις. Στον δρόμο της θα συναντήσει απρόσμενους φίλους, αλλά και απρόσμενους εχθρούς. Θα βιώσει την φιλία, αλλά και το υποχθόνιο μίσος. Θα πονέσει, θα στερηθεί. Θα πέσει σε παγίδες. Θα βιώσει ότι χειρότερο μπορεί να της συμβεί αλλά ταυτόχρονα μέσα απο όλα αυτά θα αναγεννηθεί το ίδιο το θαύμα της ζωής. Θα κυνηγήσει το όνειρο της και θα ζήσει με τα μυστικά της. Η δύναμη της σπάει απο τους φόβους και τα εμπόδια που θα συναντήσει αλλά πάντα υπερτερεί η δυναμική της καρδιάς της και η δύναμη της ψυχής της. Θα τολμήσει να ερωτευθεί με πάθος και να το ζήσει χωρίς να λογαριάσει το οποιοδήποτε κόστος απο κάποια στιγμή και ύστερα.
   Η συγγραφέας σε όλο το βιβλίο παίζει με δίπολα για να μας αναδείξει τις δύο πλευρές της ζωής την φωτεινή αλλά και την σκοτεινή. Πόσο κοντά είναι η ευτυχία με την δυστυχία; Η παράδοση με την πάλη; Η δύναμη με τον φόβο; Πόσο απέχει η ζωή από τον θάνατο; Η ειλικρίνεια απο το ψέμα; Πόσο μακριά βρίσκεται το σωστό από το λάθος; Δίπλα δίπλα βηματίζουν στην ζωή της Κρουσταλλένιας ένας δυνάστης που της ορίζει θλιβερά την ζωή σε κάθε κίνηση, αλλά και ένας αόρατος φύλακας Άγγελος, ένας από μηχανής Θεός που την προειδοποιεί και την προετοιμάζει για κάθε καλό ή κακό.
   Σε ένα μυθιστόρημα που κινείτε σε λεπτές και εύθραυστες συναισθηματικές ισορροπίες. Σε ξέφρενες εξάρσεις των αισθήσεων θα λατρέψετε μέχρι τα μύχια της ψυχής σας την κάθε εξέλιξη της πολυτάραχης ζωής της Αντιγόνης. Άνθρωποι με τα λάθη και τα πάθη τους. Αλλά και με τα αγνά και καλοπροαίρετα αισθήματα τους. Εποχές στεγνές και συντηρητικές που τις αλλάζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι με τις πράξεις τους και τις αντιδράσεις τους. Η δύναμη της ζωής και η ανάγκη της δυναμικής αλλαγής. Η άρνηση στην οποιαδήποτε υποταγή, αλλά και η αναπόφευκτη υποταγή για χάριν της υπομονής μερικές φορές κλεισμένα σε ένα βιβλίο  που αναδεικνύει μοναδικά την δύναμη και την Αντοχή της ψυχής.




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να καταφ

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ