Σπυριδούλα Κούτρα - Συνέντευξη στην Γεωργία Ρετετάκου με αφορμή το βιβλίο Για κάτι λάθη και κάτι πάθη.

 

Η Σπυριδούλα Κούτρα μας συστήνετε με τον δικό της μοναδικό τρόπο:

- Γεννημένη Μάη του ’82.  Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα! 

- Αγαπάω τόσο τις λέξεις όσο και τους αριθμούς. 

- Επίκτητα λατρεμένη λέξη: Θέλω! 

- Προσφάτως εθισμένη στον αριθμό: 2! 

- Κατάφερα να κάνω το έμφυτο ταλέντο μου και την ανεξάντλητη δημιουργικότητά μου, βασικό επάγγελμα βιοπορισμού. 

 - Εθίζομαι σε μυαλά, βλέμματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους απαραιτήτως ηλεκτρώδη.

- Αν δεν είχα χιούμορ, θα είχα τουλάχιστον ισόβιά κάθειρξη στην πλάτη. 

- Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, εξοντωτικά πολυπράγμων, εφευρετική γλωσσοπλάστης, λάτρης της αλήθειας κι ορκισμένη υπερασπίστρια της αδιαπραγμάτευτης ατομικής ελευθερίας. 

- Μπορώ να δεχτώ ακόμα κι ότι το φεγγάρι είναι… τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. Μπορείς; 

- Συνηθέστερα «ξεστομίζουσα» ερώτηση: Γιατί; 

- Αν η ζωή μου χωρούσε σε μια φράση, αυτή θα ήταν :

- Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ

 «τα παράτησε».

- Κάθε βράδυ,λίγο μετά τις 22:00, συναντιέσαι με τις λέξεις μου στα:

Facebook: Για κάτι λάθη και κάτι πάθη

Instagram: giakatilathikaikatipathi

Τα ήδη ειπωμένα μου

τα βρίσκεις στο Blog Για κάτι λάθη και κάτι πάθη

Οι δικές σου λέξεις

μπορούν να με βρουν στο:

e-mail: GiaKatiLathiKaiKatiPathi@spykou.com

Και αφού η Σπυριδούλα μας συστήθηκε πάμε να μάθουμε και για τις ιδιαιτερότητες του βιβλίου της " Για κάτι Λάθη και κάτι πάθη" που είναι αυτοέκδοση, μέσα από το ερωτηματολόγιο μας που σκοπό έχει να φωτίσει τα δυνατά του σημεία.

1. Για κάτι λάθη και κάτι πάθη. Ένα βιβλίο βιωματικής ψυχολογίας. Ένα βιβλίο αυτογνωσίας. Ένα βιβλίο κατάθεσης της ψυχής σου, θα το χαρακτήριζα εγώ. Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο για την γέννηση αυτού του βιβλίου; Τί σε οδήγησε να καταγράψεις τα κομμάτια του εαυτού σου και να τα μοιραστείς με το αναγνωστικό κοινό;

Χαίρομαι και σε ευχαριστώ που το βλέπεις σαν κατάθεση ψυχής, γιατί στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς είναι #ΤοΒιβλ1ο - υπότιτλος ο οποίος υποδηλώνει με λογοπαίγνιο ότι είναι το πρώτο βιβλίο της σελίδας "Για κάτι λάθη και κάτι πάθη". 

Πριν τέσσερα χρόνια περίπου, έχοντας πρόσφατα τότε νικήσει την κατάθλιψη και μόλις κάνει (άλλη) μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου, ξεκίνησα να γράφω. Στο προσωπικό μου προφίλ στο facebook στην αρχή και λίγο αργότερα δημιούργησα την σελίδα "Για κάτι λάθη και κάτι πάθη". Έγραφα και αναρτούσα κάθε βράδυ, κυρίως για τη δύναμη που έχει ο κάθε ένας από εμάς μέσα του. Αυτή τη δύναμη που άλλοι την έχουν κοιμισμένη, άλλοι νανουρισμένη και άλλοι αφυπνισμένη. 
Αυτό που επεδίωκα ήταν, εκθέτοντας κομμάτια της ζωής μου και των σκέψεών μου, να εμπνεύσω και να κινητοποιήσω τους ανθρώπους που ανήκουν στις δύο πρώτες κατηγορίες δυνάμεων. Και άρχισα να λαμβάνω σχόλια και μηνύματα για το πόσο καλό κάνουν οι λέξεις και τα νοήματά μου. Πόσο κουράγιο τους δίνουν και πόσο αποτελούσα την κινητήριο δύναμή τους να ξεκινήσουν ή μην παρατήσουν τον προσωπικό τους αγώνα. 

Στα τρία και κάτι χρόνια ζωής της σελίδας και έχοντας πια αρκετούς ανθρώπους να διαβάζουν τις χειρόγραφες εικόνες με το μαύρο φόντο, τα λευκά γράμματα και τις κόκκινες γραμμές μου, υπήρξαν αρκετοί που μου ζητούσαν να εκδόσω κάτι σαν συλλογή όσων είχα ήδη γράψει και αναρτήσει. Άλλοι πάλι με παρότρυναν να γράψω ένα βιβλίο που θα είχε ύλη να κρατάνε στα χέρια τους και να διαβάζουν τις λέξεις μου όποτε το χρειάζονταν. 
Από την άλλη, εγώ ήμουν σε μία εξελικτική και προσωπική φάση πολύ καλή και ένιωθα γεμάτη δύναμη και αισιοδοξία. Είχα τόσα πολλά καινούρια και όμορφα να μοιραστώ! Όσο περίεργο και αν φαίνεται, #ΤοΒιβλ1ο γράφτηκε σε μόλις δεκαπέντε μερόνυχτα. Έγραφα μανιασμένα και αδιάκοπα. Σαν πίδακες ξεπηδούσαν αισιοδοξία, δύναμη και αγάπη από μέσα μου. 

Και έτσι γεννήθηκε #ΤοΒιβλ1ο. 

2. Το βιβλίο χωρίζεται σε 4 θεματικές ενότητες. Μίλησε μας συνοπτικά για αυτές και με ποιο κριτήριο έκανες αυτόν τον διαχωρισμό; Θα ήθελες να προσέξει κάποια από αυτές τις ενότητες ιδιαίτερα ο αναγνώστης σου;

Το βιβλίο ανοίγει με την ενότητα #ΤαComμάτιαΜου που μιλάει για κάποια σημαντικά κομμάτια της ζωής μου. Την έβαλα πρώτη γιατί ήθελα να συστηθώ με έναν τρόπο απλό, προσιτό και ανθρώπινο στον αναγνώστη. Ήθελα να γνωρίσει και να καταλάβει ποιά προοριζόμουν να γίνω, το πονεμένο μου παρελθόν και πώς και γιατί επέλεξα να αλλάξω τόσο πολύ κατά τη διάνυση της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου.

Ακολουθεί η ενότητα #ΉλιεΜου στην οποία θα διαβάσει κανείς την ιστορία του μεγάλου έρωτα και της άσβεστης αγάπης. Μέσα σε αυτή, σκιτσάρεται με λέξεις- και κάποιες εικόνες- η πιο τρυφερή και απογυμνωμένη πτυχή του εαυτού μου.

Τρίτη σε σειρά είναι η #ΤαΣημανdικάΜου. Είναι οι δικές μου σημαντικές αλήθειες, όπως αυτές δημιουργήθηκαν  ή διαμορφώθηκαν στον ρου της ζωής μου. Είναι σημαντικές δικές μου σκέψεις που μπορεί να βρήκαν λέξεις την πιο, φαινομενικά, ασήμαντη στιγμή της καθημερινότητας.

#ΤοΒιβλ1ο, στοχευμένα, κλείνει με την ενότητα #ΨυχοΨάχνοντας, που είναι και η τελευταία ενότητα, γεμάτη ερωτήσεις και μόνο. Δεν έχει απαντήσεις. Ερωτήσεις που σκοπό έχουν να προβληματίσουν τον αναγνώστη και να τον ωθήσουν στο να γεννήσει τη δική του μοναδική αλήθεια και να βρει τις δικές του μοναδικά αληθινές απαντήσεις.

Κάθε μία από τις τέσσερις ενότητες που περιέγραψα, περιέχει είκοσι, φαινομενικά, αυτοτελή κείμενα και #ΤοΒιβλ1ο στο σύνολό του συμπεριλαμβάνει και είκοσι σκίτσα μου. Κείμενα και ενότητες τακτοποιήθηκαν με αυτή τη σειρά γιατί ήθελα να δημιουργήσω μια συναισθηματική κλιμάκωση και σύνδεση. Αρχικά να γνωρίσει ο αναγνώστης, το παρελθόν μου που ήταν... ζόρικο και το παρόν μου μαζί με τα όνειρά μου.
Αφού λοιπόν θα του έχω ανοιχτεί και ίσως με έχει εμπιστευτεί λιγάκι, να μιλήσουμε για αυτά που μερικές φορές δεν συζητάμε ούτε με τον εαυτό μας. Τέλος, αφού έχουμε σκεφτεί, να τίθενται ερωτήσεις για να εξελιχθούμε περαιτέρω σε προσωπικό επίπεδο. 

Οι τίτλοι όλων των ενοτήτων, τέλος, είναι γεννήματα λογοπαιγνίων και εννοιών που αποκρυπτογραφούνται στην εισαγωγή του βιβλίου.   

Νομίζω ότι η ενότητα που θα ήθελα να "γράψει" στο μυαλό του αναγνώστη είναι η τέταρτη, η #ΨυχοΨάχνοντας, αυτή με τις ερωτήσεις... Φαίνεται η πιο ευκολοδιάβαστη ενότητα, αλλά αν της δώσεις την πρέπουσα προσοχή και συγκέντρωση θα καταλάβεις ότι είναι η πιο δύσκολη να φέρεις εις πέρας, και όχι απλά να την διαβάσεις.

3. Γράφεις στην εισαγωγή του βιβλίου πως τα τελευταία χρόνια ανακάλυψες μια διαφορετική εκφραστική δύναμη που εξέπληξε ακόμα και εσένα. Ποιο θεωρείς πως ήταν εκείνο το ερέθισμα που ξεμπλόκαρε αυτή την κρυμμένη σου δύναμη; Και γενικότερα υπάρχει τρόπος στο να μπορούν οι άνθρωποι να ξεμπλοκάρουν τα κρυφά τους ταλέντα και να τα αναδεικνύουν με τόλμη;

Άργησα πολύ να το καταλάβω, αλλά αυτό που με απελευθέρωσε ως προσωπικότητα και, κατ επέκταση, εκφραστικά, ήταν η καταστάλαξη της αλήθειας μέσα μου. Αποδόμησα το παρελθόν, το παρατήρησα, το μίσησα, του θύμωσα, το πολέμησα, το πένθησα, το έκλαψα, το αποδέχτηκα και μετά επανατοποθέτησα τα κομμάτια μέσα μου με έναν τρόπο που δεν με πλήγωναν και δεν με πονούσαν πια.  

Το παρελθόν δεν είναι κάτι που μπορείς να αλλάξεις. Μπορείς όμως να αλλάξεις τον τρόπο που διαχειρίζεσαι, στο κάθε παρόν, όσα παρήλθαν. 

Η αλήθεια είναι πάντα μία, αλλά έχεις πολλούς τρόπους να την πιστεύεις και να την λες, χωρίς να την παραποιείς ούτε στο ελάχιστο. 

Έχοντας λοιπόν επιτέλους κάνει ειρήνη με τον παρελθόν μου και όσα συνέβησαν κατά τη διάρκειά του, αλλά κυρίως με τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια του παρελθόντος, αναγνώρισα ποιά είμαι στο σήμερά μου. Και με εμπιστεύτηκα. Και με αγάπησα. Και μου έδωσα ελεύθερο λόγο και αμέτρητες λέξεις να εκφράσω με πυγμή όλα αυτά που -υποκειμενικά- δίκαια, αλλά -αναντίρρητα- αληθινά και ανθρώπινα νιώθω.

"Αποδοχή" είναι η μαγική λέξη για τον προσωπικό απεγκλωβισμό. Αποδέχομαι τον εαυτό μου. Βλέπω τα υπέροχά του κομμάτια, του τα αναγνωρίζω και του λέω "Μπράβο!". Βλέπω και τα μελανά του σημεία, στέκομαι δίπλα του, τον χτυπάω φιλικά στην πλάτη και του ψιθυρίζω τρυφερά "Έι, αυτό καλό θα ήταν να τα αλλάξουμε. Μαζί. Όσο μπορούμε, αλλά μαζί."
"Αποδέχομαι τον εαυτό μου" σημαίνει προχωράω πλάι του και δεν στέκομαι απέναντί του.

Όταν λοιπόν, αποκτήσουμε αντικειμενική αυτοεικόνα και καταλάβουμε ότι είναι εντάξει να μην είμαστε σε όλα τέλειοι, αλώβητοι, αλάνθαστοι, ακούραστοι, παντοδύναμοι, ψύχραιμοι, και όλα αυτά που (μας έπεισαν να) νομίζουμε ότι πρέπει να είμαστε, τότε ξεμπλοκάρουν οι ψυχές και αναδεικνύονται καταπληκτικοί άνθρωποι με ταλέντα και τόλμη. 

4. Στο βιβλίο καταφέρνεις εξαιρετικά να δημιουργείς λέξεις γλωσσοπλάθωντας τες. Να παίζεις με λέξεις και εκφράσεις για να αποδώσεις συνδυαστικά τις εικόνες που θέλεις να παρουσιάσεις και ταυτόχρονα με έξυπνο χιούμορ, αλλά και κυνικότητα να προσδώσεις το ασπρόμαυρο της ζωής. Ποιος είναι ο ιδανικός συνδυασμός για να μπορέσουμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο της ζωής; 

Τα λόγια σου για τον τρόπο γραφής μου είναι απίθανα και χαίρομαι και ευχαριστώ ιδιαίτερα(το λέω ξανά και θα το ξαναπώ όσες φορές το νιώσω!!) που τα εντόπισες και τα αναφέρεις τόσο ξεκάθαρα. 

Η ερώτησή σου για το ασπρόμαυρο της ζωής μου θύμισε γιατί εξ αρχής έγραφα τα χειρόγραφά μου σε μαύρο φόντο με λευκά γράμματα και κόκκινες γραμμές. Είναι, άλλωστε και τα χρώματα αλλά και η αισθητική που χρησιμοποίησα στο εξώφυλλο του βιβλίου - θέλοντας να κρατήσω τον ψηφιακό μου χαρακτήρα και στην έντυπη μετεξέλιξή του. 

  

Είχα γράψει και ένα στιχάκι σχετικά με αυτό και το είχα αναρτήσει κάποιο βράδυ λίγο μετά τις 22:00 που είναι η καθιερωμένη μας καθημερινή συνάντηση σε Facebook και Instagram:

"Στους μαύρους τοίχους της ζωής να γράφεις με ολόλευκα γράμματα για να τους ξασπρίζεις, μα να μην ξεχνάς να τραβάς τις κόκκινες ευκρινείς - σε σένα και στους άλλους- γραμμές._"

 Στην ανάλυση έγραφα ότι λίγη σημασία έχει τί χρώμα είχε πριν ο τοίχος σου, τί χρώμα σου τον παρέδωσαν ή πώς έμοιαζε όταν τον πρωτοαντίκρυσες. Το πινέλο το κρατάς πάντα εσύ! Να γράφεις πάνω του με λευκά γράμματα, να τον εξαγνίζεις, να τον φωτίζεις. Και να μην ξεχνάς να τραβάς κόκκινες ευδιάκριτες γραμμές που θα είναι η δήλωση του μέχρι πού δικαιούνται να "πατήσουν" οι άλλοι, η ευθεία οριζόντια κατακόκκινη θωράκισή σου.

Η απάντηση για μένα λοιπόν είναι μέσα στο παραπάνω στιχάκι: Το άσπρο και το μαύρο της ζωής συνυπάρχουν αρμονικά και εμείς ισορροπούμε όταν ξέρουμε ότι μπορούμε και δικαιούμαστε να του αλλάζουμε χρώμα, αλλά και να βάζουμε κόκκινες γραμμές, αυτά τα πολύτιμα τα όρια!

5. Ένα σημαντικό στοιχείο στο οποίο γίνεται αναφορά είναι τα καταπιεσμένα συναισθήματα, που δεν εκφράζονται όπως πρέπει, δημιουργώντας αθωράκιστους ανθρώπους, ετοιμόρροπους να βυθιστούν στα σκοτάδια τους ανά πάσα στιγμή.  Πόσο εύκολο όμως είναι να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας, να αποκαλύπτουμε και να ξεσπούμε τον θυμό μας;  Να αναγνωρίζουμε όλα εκείνα τα αγκάθια που μελλοντικά θα ασκήσουν πίεση στην ψυχή μας; Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας, μας αφήνει τα περιθώρια να κάνουμε την εσωτερική επανάσταση μας; Μίλησε μας λίγο για αυτό το θέμα.

Αν αναλογιστούμε πόσο εύκολο και αβίαστο είναι σε ένα παιδί να εκφράσει τις ανάγκες του, τα "θέλω" και τα "δεν θέλω" του με αφοπλιστική ειλικρίνεια- που συχνά μας φέρνει σε αμηχανία-τόσο ως ακροατές, όσο και ως συνομιλητές του, θα καταλάβουμε ότι η φύση του ανθρώπου είναι να εκφράζεται, να μιλάει και να επικοινωνεί ειλικρινώς και αυθορμήτως. Απλά διαπαιδαγωγείται να μην το κάνει στον βωμό της ευγένειας. Και αν κάτι σιχαίνομαι είναι η αγένεια, αλλά στην ίδια θέση βάζω και την κάλπικη ευγένεια, πόσο μάλλον αυτή που γίνεται φίμωτρο των αναγκών μας. 

Όντες πια ενήλικες σε μια κοινωνία του φαίνεσθαι δεν είναι εύκολο να είμαστε ειλικρινείς με τους άλλους και με τους εαυτούς μας, αλλά είναι σίγουρα πηγαία αναγκαίο και άκρως ανακουφιστικό όταν επιτυγχάνεται. Άλλωστε, μπορεί κανείς εύκολα να αρνηθεί να κάνει κάτι χωρίς να γίνει αγενής. Έχουμε μάθει να έχουμε ενοχές όταν λέμε "όχι"!

Όταν αποφασίσουμε ότι το "είναι" μας είναι σημαντικότερο από το φαίνεσθαί μας, μπορούμε να εκφράσουμε συναισθήματα, να αποκαλύψουμε και να ξεσπάσουμε θυμό εφόσον τον νιώθουμε. Όταν αποδεχτούμε ότι είμαστε άνθρωποι με ευαίσθητα σημεία που δεν εμβαπτίστηκαν στον κοχλάζοντα ζωμό της τελειότητας, άνθρωποι που δικαιούμαστε να πονάμε, να γελάμε, να ζητάμε, να κλαίμε, να κάνουμε λάθη, να υποκύπτουμε σε πάθη, να επενδύουμε, να προδιδόμαστε, να αποσύρουμε, να αποσυρόμαστε, να δεχόμαστε, να απορρίπτουμε, ... να ζούμε, και ότι όλα αυτά θέλουμε να τα επικοινωνούμε στους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει, τότε ναι! Θα τα εκφράσουμε!

Άρα πρώτα γνωρίζουμε, αναγνωρίζουμε και αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, ακολούθως τον εμπιστευόμαστε και τέλος προσαρμόζουμε ή όχι- ανάλογα με την περίπτωση και τον άνθρωπο απέναντί μας- την ορμή των συναισθημάτων και τη στιγμή έκφρασής τους.  

Ωστόσο, δεν μου αρέσει πολύ η λέξη "επανάσταση", προτιμώ το "απελευθέρωση". Ξέρεις, συνειρμικά στο δικό μου μυαλό, η επανάσταση έχει μάχες και θύματα, η απελευθέρωση έχει μόνο σπασμένα κλουβιά και οξυγόνο, όχι;

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής κάνει την προσωπική απελευθέρωση πιο δύσκολη, αλλά πάντα θεωρώ ότι υπάρχει και πρέπει να υπάρχει χρόνος και περιθώρια για επανεξέταση, επαναπροσδιορισμό και απελευθέρωση προσωπική. Είναι θέμα προτεραιοτήτων, στοχοθέτησης και προγραμματισμού!

6. Θα δώσω τρεις λέξεις- έννοιες που είναι μερικά από τα θέματα κλειδιά μέσα στο βιβλίο για να μου αναπτύξεις συνοπτικά τις σκέψεις σου επάνω σε αυτές τις λέξεις. "Αδικία" "Σύγκριση" "Ζήλεια". Πώς αντιμετωπίζονται όλα αυτά ειδικά όταν τα βιώνει ένα μικρό παιδί μέσα στην ίδια του την οικογένεια;

Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να τα αντιμετωπίσω αποτελεσματικά στην πραγματικότητα. Τα προηγούμενα απλά επιβίωνα με αυτές τις ταμπέλες και σκόνταφτα πάνω τους ατσούμπαλα κάνοντας μελανιές και καρούμπαλα. 
Ζήλεια δεν ένιωσα ποτέ. Ποτέ για κανέναν και τίποτα. Είχα πάντα ξεκάθαρο μέσα μου, από παιδί τελικά, ότι αν κάποιος έχει ή είναι κάτι καλύτερο από εμένα είτε ξεκίνησε την προσπάθεια κατάκτισής αυτού από ένα σκαλί πιο πάνω, είτε ότι προσπάθησε περισσότερο ή επαρκέστερα. 

Όσον αφορά στη σύγκριση και την αδικία... ακριβώς επειδή προέρχονταν από το στενότατο οικογενειακό περιβάλλον το θεώρησα εκ προδιαγραφής αντικειμενικό και δίκαιο! Με έπεισαν ή έπεισα τον εαυτό μου (τί σημασία έχει πια;)  ότι είμαι ανεπαρκής και προβληματική. Έγινα ενοχική. Βαθιά ενοχική. Για πολλά χρόνια. Και ακόμα πολλές φορές υποτροπιάζω στην ενοχικότητα. Έτσι έγραψε πάνω μου ο διαχωρισμός αυτός. 
Αλλά δεν λειτουργούν έτσι όλοι οι άνθρωποι. Άλλοι που μεγαλώνουν υπό το ίδιο καθεστώς γίνονται ζηλόφθονες, σχεδόν αιμοδιψείς. Θεωρώ ότι είναι και θέμα χαρακτήρα με τον οποίο γεννιέται κάποιος και το πρίσμα μέσα από το οποίο κοιτώντας τους άλλους και τις συμπεριφορές τους, επιβιώνει ο ίδιος πιο ανώδυνα και βολικά για τον ίδιο. 

7. Μυαλό και Ψυχή μπερδεύονται πάντα στον φρενήρη ρυθμό της ζωής. Ποια είναι εκείνη η λεπτή διαχωριστική γραμμή που μπορεί να ισορροπήσει τα συναισθήματα ώστε να μην υπάρξει ποτέ στην ζωή μας η κατηφορική πορεία προς την κατάθλιψη;

Είναι πράγματι λεπτή η διαχωριστική γραμμή που ισορροπεί τα συναισθήματα και ανακόπτει την κατηφόρα προς την κατάθλιψη. Εξαιρετικά λεπτή, σχεδόν αόρατη! 
Βιωματικά μπορώ να σου πω τί οδηγεί στην κατάθλιψη, οπότε και αποφεύγοντας τί, θα κλείσει ο δρόμος προς αυτή.
Το μυστικό έχει τρία βηματάκια:

Πρώτα οφείλουμε να ακούμε τον εαυτό μας, τις ανάγκες μας. Να τον αφουγκραζόμαστε. Να τον ακροαζόμαστε. Να μην του θυμώνουμε. Να μην τον πολεμάμε. Να περπατάμε πλάι του, ακόμα και όταν κάνει λάθη. Να τον συγχωρούμε. Να τον αγαπάμε. Να μην τον πνίγουμε. Να τον σεβόμαστε. Να του φερόμαστε όπως θα θέλαμε να μας φέρεται ο άνθρωπός μας.
Ποιός άραγε είναι πιο ολόδικός μας -με την έννοια της εγγύτητας αλλά και της ιδιοκτησίας για αυτή τη μία και μοναδική περίπτωση- άνθρωπος από τον εαυτό μας; 

Ακολούθως, είναι προσωπικό χρέος μας απέναντι στον εαυτό μας να αλληλεπιδράμε δίκαια με τις συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω μας! Να επικοινωνούμε το συναίσθημά μας. Αν μας ενοχλεί κάτι, να το προφέρουμε. Αν μας πληγώνει. Αν κάτι μας μειώσει. Αν μας ευχαριστεί. Αν μας κάνει ευτυχισμένους. Έχω γράψει πολλά βράδια τις φράσεις/νοήματα "να είσαι δίκαιος" και "μίλα!". Είναι αμφίπλευρα δίκαιο το να μιλάμε! Εμείς εκφράζουμε το συναίσθημά μας και τα αλλότρια αυτιά γίνονται μονάδες εισαγωγής δεδομένων προς το μυαλό και την ψυχή του αλληλεπιδρόντα. Άρα είμαστε τίμιοι, στον εαυτό μας και στους άλλους.

Και τελευταίο, αν η αλληλεπίδρασή μας δεν πιάνει τόπο, τότε να αντιδράμε! Αν δηλαδή εγώ σου έχω επικοινωνήσει και καταστήσει σαφές ότι εμένα αυτό που κάνεις με πληγώνει, αλλά εσύ συνεχίσεις να το κάνεις, τότε πρέπει να αντιδράσω στην αδιαφορία σου και όχι να την υπομένω αγόγγυστα. 

Πρακτικά, ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να σου ανοίξει την μαύρη, βαριά, σκαλιστή, με σκόνη στα σκαλίσματα πόρτα της κατάθλιψης είναι ο εαυτός σου. Και οι ανάγκες που δεν έλαβες υπόψιν, δεν επικοινώνησες και δεν υπερασπίστηκες να σου δώσουν μια ατσούμπαλη εκδικητική σπρωξιά και να σε χώσουν μέσα κλείνοντας την πόρτα πίσω σου. 
Η κατάθλιψη είναι αυτοτιμωρία!

8. Έχεις βιώσει και εσύ η ίδια την κατάθλιψη και τις συνέπειες της. Κατάφερες να ξεφύγεις και την εμπειρία σου να την κάνεις μάθημα ζωής. Και να ζεις πια στο φως των επιλογών σου χωρίς ενοχές και φόβο. Θα ήθελες να μας περιγράψεις μια μέρα απο τον καταθλιπτικό εαυτό σου. Και μία μέρα από τον νέο καταπληκτικό εαυτό σου;

Σε ένα από τα πιο δυνατά μου κείμενα, στο ιστολόγιό μου www.giakatilathikaikatipathi.gr περιγράφω αναλυτικά πώς είναι να υπάρχεις άρρωστος από την κατάθλιψη. Από τον τίτλο του και μόνο καταλαβαίνεις περίπου τί θα διαβάσεις, αν πατήσεις τον σύνδεσμο Κατάθλιψη. Τα μαύρα χρόνια._ 

Στα υπόλοιπα κείμενά μου, αλλά κυρίως στο βιβλίο μου μπορεί κανείς να καταλάβει διαβάζοντάς το πώς είναι η ζωή αφού έχεις θεραπευτεί. Είναι τεράστιες και αγεφύρωτες οι διαφορές...

Αν έχω να σου πω μια κατακλείδα πρόταση για τους δύο αυτούς εαυτούς, θα σου πω: 

Ο παλιός καταθλιπτικός μου εαυτός σερνόταν από τη ζωή σαν έρμαιό της, όντας ανύμπορος να αντιδράσει, ενώ ο νέος καταπληκτικός μου εαυτός πρωταγωνιστεί στη ζωή του και την ορίζει με επίγνωση και αποφασιστικότητα.

9. Μια φράση ή μια στιγμή που ξεχώρισες περισσότερο μέσα από το βιβλίο σου;

Είναι τόσες οι στιγμές! Κάθε φράση είναι και μια μικρή στιγμή για μένα. Ακόμα θυμάμαι την μουσική που άκουγα όταν έγραφα, το μισοσκόταδο, την απόλυτη ησυχία της πόλης εκείνα τα βράδια αλλά και την εκστατική γαλήνη που ένιωθα! 

Από φράσεις-τίτλους ξεχωρίζω "Στη ζωή μας, στ΄ορκίζομαι, θα πάρουμε 20' στα 20". Είναι αισιόδοξο ως δήλωση, αρχικά. Αυτό το "20' στα 20" είναι, επίσης, γέννημα λογοπαιγνίου καθώς #ΤοΒιβλ1ο γράφτηκε και εκδόθηκε το 2020. Τέλος, φαίνεται ένα ερωτικό γράμμα - και αγκαλιάζεται από την ενότητα #ΉλιεΜου, αλλά αν το ξαναδιαβάσει κανείς με προσοχή θα καταλάβει ότι είναι και ένα γράμμα αυταγάπης παραλληλα. 

10. Λάθη και Πάθη. Πως αυτά θα πρέπει να ορίζουν και να καθορίζουν την ζωή μας;

Αν υπάρχει μία λέξη που έχω απορρίψει τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αυτή είναι το "πρέπει". Δεν υπάρχει κανένα "πρέπει" στη ζωή όταν μιλάμε για το πώς θα την ορίσουμε εμείς, τη δική μας ζωή. Υπάρχει μόνο "θέλω". 

Και τώρα θα σου ανατρέψω λίγο αυτό που φαντάζομαι ότι περίμενες να απαντήσω και θα σου πω ότι... δεν πιστεύω στην έννοια του λάθους. Ό,τι επιλέγουμε να κάνουμε στη ζωή μας την εκάστοτε στιγμή που κληθήκαμε να πάρουμε την απόφαση, ήταν το πιο σωστό να κάνουμε. Με βάση τον τότε εαυτό μας, την ωριμότητά του, τη διάυγειά του και τα ζητούμενά του. 

Το μόνο που μπορώ να αποδεχτώ ως λάθος είναι μόνο να μην μαθαίνουμε από τα ατοπήματά μας και να μένουμε για πάντα με τον ίδιο στάσιμο εαυτό, ανεξέλικτο και αμετακίνητο. 

Άλλωστε, αν δεν είχαμε κάνει αυτές τις κακές εκτιμήσεις της πραγματικότητας, πώς θα είχαμε γίνει αυτό που είμαστε τώρα; 

Και κάπου εδώ θα μου πεις, "μα έχεις ονομάσει ένα ιστολόγιο και τα προφίλ σου στα social media χρησιμοποιώντας μια λέξη στην οποία δεν πιστεύεις ως έννοια;" και θα έχεις απόλυτο δίκιο! 

Το "για κάτι λάθη και κάτι πάθη" γεννήθηκε ως τίτλος μετά από ένα σύντομο tennis ερωταπαντήσεων που είχε ως εξής: 

- Και αν το λάθος είχε πάθος, θα το έκανες;

- Με χίλια και χείλια!

Τα πάθη, από την άλλη, είναι λίγο διφορούμενα ως έννοια για μένα. Δύνανται να είναι κινητήριος δύναμη, όταν κάτι μας έχει παθιάσει και θέλουμε να το κατακτήσουμε, αλλά μπορούν να γίνουν και σιδερένιες μπάλες φυλακισμένου στα πόδια μας, όταν μιλάμε για καταχρήσεις και κακομεταχείριση του εαυτού μας. 

Συμπερασματικά, εμείς επιλέγουμε τί θέλουμε να θεωρήσουμε "λάθος", ποιό πάθος θα αφήσουμε να μας παρασύρει και πώς θα αναπροσαρμοστούμε ως προσωπικότητες για να γίνουμε καλύτεροι εαυτοί! Η ζωή είναι ένα τεράστιο αέναο "θέλω" και γεμάτη επιλογές, υγιείς και μη. Εμείς πώς θέλουμε να ορίζουν και να καθορίζουν αυτά τη ζήση μας;

11. Γράφεις " Το Μπράβο που τόσο περίμενα". Πόσο σημαντική θεωρείς την επιβράβευση στην ζωή ενός ανθρώπου; 

Μπράβο σημαίνει επιβράβευση. Επιβράβευση σημαίνει αναγνώριση. Αναγνώριση σημαίνει επευφημία. 

Μια άλλη λέξη για το "μπράβο" είναι το "συγχαρητήρια" που σημαίνει ότι χαίρομαι μαζί σου για την επιτυχία σου.
Ποιός άνθρωπος μπορεί να μην θέλει κάτι από αυτά;

Θεωρώ εξαιρετικά σημαντική όποια λέξη που πίσω της κρύβει αλήθεια και μπορεί να σε κάνει να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα πιστεύοντας στον εαυτό σου όλο και περισσότερο...

12. Ποιο θεωρείς πως είναι το μεγαλύτερο προτέρημα σου και ποιο το μεγαλύτερο ελάττωμα σου;

Είμαι πολύ φιλομαθής και πολυπράγμων. Ανήσυχο πνεύμα. Θέλω να μαθαίνω και να καταπιάνομαι συνεχώς με καινούργια πράγματα ώστε να λαμβάνω ερεθίσματα. 

Από την άλλη, δεν με καλύπτουν τα μέτρια. Είμαι τελειομανής με τεράστιες απαιτήσεις από τον εαυτό μου και σε έναν κόσμο ρηχό, αυτό είναι βασανιστικό!

13. Λες πως η ζήλεια είναι ένα συναίσθημα που δεν σε άγγιξε ποτέ, με όλα αυτά όμως που περιγράφεις στο βιβλίο. Τα καταπιεσμένα σου συναισθήματα, τον παραγκωνισμό, τον διαχωρισμό μέσα στην οικογένεια. Θα έλεγε κανείς πως η ζήλεια μέσα σου θα έπρεπε να είναι ένα κυρίαρχο συναίσθημα. Πως μπόρεσες αλήθεια να τιθασεύσεις ένα τόσο δυνατό συναίσθημα που λογικά θα έπρεπε να σε πλημμυρίζει;

Αχαρτογράφητη περιοχή! Ούτε καν η ψυχοθεραπεύτριά μου, όταν  στις συναντήσεις μας προσπαθούσα να θεραπευτώ από την κατάθλιψη, δεν μπόρεσε να το εξηγήσει αυτό! 

Δεν ξέρω να σου πω με σιγουριά, αλλά πραγματικά, δεν ένιωσα ζήλεια ποτέ για την αδερφή μου, με την οποία πάντα συγκρινόμουν και χαρακτηριζόμουν υποδεέστερη. 

Η αδερφή μου λέει -και γελάμε- ότι μία αδυναμία έχω και αυτή διάλεξα να είναι αυτή του να μην ζηλέψω τους άλλους.

Εγώ πάλι νομίζω απλά ότι είχα την προεγκατεστημένη διάυγεια να καταλάβω ότι δεν φταίει ο συγκρινόμενος , ούτε ίσως καν ο "συγκριτής", αλλά το γεγονός ότι συγκρίνονται δύο εκ των πραγμάτων διαφορετικοί άνθρωποι.

Ξέρεις, είναι ανώφελο να μπαίνεις στη διαδικασία να συγκρίνεις δύο μπουκάλια, ας πούμε. Και τα δύο είναι μπουκάλια μεν, και μπορεί το ένα να είναι διάφανο και γυαλιστερό και να σου αρέσει περισσότερο αλλά το καθένα φτιάχτηκε για να εξυπηρετήσει τον δικό του σκοπό. Και αυτό θα κάνει! Θα γεμίσει με το δικό του υποκειμενικά κατάλληλο γέμισμα ώστε να μην ξεχειλίζει, αλλά να μην είναι και άδειο. Να μην σπάσει αλλά να μην μείνει και σε αχρηστία. 
Αυτός δεν είναι ο σκοπός τους; Δεν τον εκπληρώνουν και τα δύο; Γιατί να τα συγκρίνω εγώ και ως τί τα συγκρίνω; Με ποιά ιδιότητα; 

14. Οικογένεια-Έρωτας-Φιλία. Ποια είναι η θέση τους στην ζωή σου τώρα πιά;

Πολύ σημαντική η θέση και των τριών! Θα σου απαντήσω με μια εικόνα, κάτι που έχοντας εσύ διαβάσει #ΤοΒιβλ1ο ξέρεις πόσο μου αρέσει να κάνω: 

Η οικογένεια είναι οι ρίζες μου, εγώ είμαι ο ψηλός κορμός, οι φίλοι μου είναι τα κλαδιά μου και ο έρωτας... ο έρωτας είναι τα φύλλα και τα λουλούδια μου. 

15. Ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής σου αποτελεί το διαδίκτυο  και τα social media. Σε αυτά πρωτοπαρουσίασες τις σκέψεις σου, τα βιώματα σου, τις αξίες σου. Στείλε μας τις σκέψεις σου επάνω σε αυτά τα εργαλεία που ενώ μπορούν να χρησιμοποιηθούν τόσο θετικά στην ζωή μας, κρύβουν παράλληλα και τόσους κινδύνους.

Θα απαντήσω αλληγορικά για μια ακόμα φορά. 
Ο άνθρωπος ανακάλυψε το αυτοκίνητο για να μετακινείται και να κάνει τη ζωή του πιο εύκολη. Αν εγώ πάρω ένα αυτοκίνητο και οδηγώ με ανεξέλεγκτη ταχύτητα βάζοντας τόσο εμένα, όσο και τους γύρω μου σε κίνδυνο, φταίει αυτός που το ανακάλυψε, το αυτοκίνητο που μπορεί να επιταχύνει ή εγώ που είμαι ο χειριστής του και επιλέγω να το χρησιμοποιώ αλόγιστα;

Γενικά κάτι που αγαπώ είναι η ορθή, λογική και σεβάσμια χρήση των προσφερθέντων αγαθών, υλικών και άυλων. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι στο χέρι μας το πώς θα χρησιμοποιήσουμε τα social media, αν θα είναι προς όφελός μας ή κατά του εαυτού μας τελικά.

16. Έχεις σκεφτεί κάποια στιγμή να γράψεις κάτι διαφορετικό από το είδος του πρώτου σου βιβλίου;

Φυσικά! Ήδη γράφω στο μυαλό μου το επόμενο βιβλίο μου και θα είναι πολύ διαφορετικά δομημένο, κρατώντας την ουσία σταθερή: την βαθιά σκέψη, τις απλές λέξεις, τις μεγάλες αλήθειες και το ατέλειωτο συναίσθημα. 

17. Ποιο όνειρο σου θα ήθελες να πραγματοποιηθεί στο κοντινό μέλλον;

Ο επόμενός μου στόχος είναι να σπουδάσω Ψυχολογία και να ασχοληθώ και με αυτή. Νιώθω ότι είναι η επιστήμη που γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στα Μαθηματικά και την Λογοτεχνία. 
Και εγώ αγαπώ το ίδιο τους αριθμούς, τον άνθρωπο και τις λέξεις. 

Η Ψυχολογία θα είναι το τρίτο και τελευταίο μου -ελπίζω!- πτυχίο. Θεωρώ ότι θα είναι η ολοκλήρωσή μου σε γνωστικό και επαγγελματικό επίπεδο, καθώς μεταξύ άλλων που ανέκαθεν με ενδιέφεραν είναι -προς το παρόν- το μόνο που δεν σπούδασα ακόμα.

18. Στείλε ένα μήνυμα στους αναγνώστες μας, βγαλμένο μέσα από το βιβλίο σου. 

"Ο κόσμος πάει μπροστά από αυτούς που έχουν φουρτούνα στο μυαλό και ένα χάρτινο καραβάκι στην τσέπη για να σώσουν τα όνειρά τους._"

Να έχεις ανήσυχο μυαλό, ήρεμη ψυχή, σταθερά ψύχραιμο βηματισμό και τα όνειρά σου πάντα φυλαχτό μέσα στην τσέπη σου για να τα σώζεις μαζί με τον εαυτό σου, ό,τι και αν γίνει...

19. Το βιβλίο σου που αλήθεια μπορούμε να το βρούμε; Ποια είναι τα σημεία πώλησης του;

Προς το παρόν και λόγω της κατάστασης, #ΤοΒιβλ1ο μπορεί να το παραγγείλει κανείς στα προφίλ μου σε Facebook και Instagram με ένα μήνυμα, ή ηλεκτρονικά στο https://giakatilathikaikatipathi.gr/product/to-bibl1o/ . 

Και μιας και κοντεύει ήδη να εξαντληθεί η πρώτη έκδοση σε μόλις οκτώ μήνες, για να το γιορτάσουμε, πωλείται με έκπτωση, έτσι σαν ένα τεράστιο "ευχαριστώ" για την αγκαλιά που άνοιξε για εκείνο αυτούς τους τόσο διαφορετικούς, από όσους ζήσαμε πριν, μήνες!

20. Το βιβλίο κρύβει πολλά μηνύματα, πολλά νοήματα και πολλές αξίες βγαλμένες μέσα από την ζωή σου. Είναι ένας οδηγός ευτυχίας. Τι είναι ευτυχία για σένα τελικά; 

Ευτυχία είναι η εσωτερική γαλήνη. Η ειρήνη με το παρελθόν σου και ό,τι σε πλήγωσε. 

Ευτυχία είναι να κοιτάς το πρωί τον εαυτό σου στον καθρεφτη και να του ψιθυρίζεις με σιγουριά και αγάπη: "Ξέρω ότι και σήμερα θα κάνουμε το καλύτερο για μας. Πάμε μαζί!"

Η ευτυχία είναι το δικό μας γέννημα, το οποίο επιθυμούμε να καθρεφτίζεται σε ένα ζευγάρι ερωτευμένα μάτια που θα λάμπουν και αυτά από ευτυχία, η οποία θα είναι και εκείνη δικό τους γέννημα.

Η Σπυριδούλα Κούτρα μας υπενθυμίζει:

- Κάθε βράδυ,λίγο μετά τις 22:00, συναντιέσαι με τις λέξεις μου στα:

Facebook: Για κάτι λάθη και κάτι πάθη

Instagram: giakatilathikaikatipathi

Τα ήδη ειπωμένα μου

τα βρίσκεις στο Blog Για κάτι λάθη και κάτι πάθη

Οι δικές σου λέξεις

μπορούν να με βρουν στο:

e-mail: GiaKatiLathiKaiKatiPathi@spykou.com

Η Γεωργία Ρετετάκου γράφει σαν καταστάλαγμα αυτής της υπέροχης συνέντευξης:

Συνήθως δεν αφήνω σχόλια στις συνεντεύξεις ,αλλά σε αυτή θα κάνω μια εξαίρεση. Από την πρώτη στιγμή που έπιασα το βιβλίο. Από τα ερωτήματα που μου γέννησε και τα συναισθήματα που με γέμισε. Από τα διλλήματα που μου έθεσε και από τις απαντήσεις γεμάτες ζωή και ελπίδα που μου έδωσε. Μέχρι αυτή την επιλογή των ερωτήσεων και την βαθύτερη ανάλυση που θα έρθει σε λίγες ημέρες. Ένιωσα πως αυτό το βιβλίο της ιδιαίτερης κατηγορίας της βιωματικής ψυχολογίας. Που στις ημέρες μας είναι τόσο επίκαιρη και τόσο χρήσιμη μπορεί να αλλάξει διαθέσεις και να μας γεμίσει χαρά, ελπίδα, προσμονή και αγάπη. Και κυρίως αναμονή για αυτά που δεν έχουν έρθει ακόμα. Τα καλά, τα χρήσιμα  και τα άξια της ζωής μας. 

ΑπάντησηΑπάντηση σε όλουςΠροώθηση