Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Κριτική μου για το "ΟΙ Νύμφες της Εροιβιάς" Βασιλική Τσούνη


 Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 
Τρεις γυναίκες. Λενιώ, Θεοδώρα, Δάφνη. Η μια συνέχεια της άλλης εγκλωβισμένες στις επιπτώσεις ενός απαγορευμένου και ανέφικτου έρωτα στα χρόνια του Πολέμου. Θα βιώσουν τις καταστάσεις μιας ανεξέλεγκτης μοίρας που την κατευθύνουν όμως με δικό τους τρόπο οι ίδιες οι ανθρώπινες πράξεις. Άλλοτε υποκεινούμενες απο τυφλή και άδικη εμπάθεια,. Άλλοτε απο συμφέρον, άλλοτε απο μια μονόδρομη αναγκαία απόφαση. Θύτες και θύματα μιας ταραγμένης εποχής θα κουβαλήσουν στους ώμους τους μια συνέχεια που θα καθορίσει, θα στιγματίσει και θα προδιαγράψει την ζωή όλων.
   Με φόντο τα Ιωάννινα απο το 1943 μέχρι το 2014 εκτυλίσσεται μια δυνατή, πικρή και μελαγχολική ιστορία που ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής των τριών γυναικών. Η ιστορία κρύβει πολύ θυμό, αλλά ταυτόχρονα βγάζει μια ισχυρή και πεισματάρικη δύναμη που καθοδηγεί τον αναγνώστη με τρόπο μαγικό στα βήματα των ηρώων αναζητώντας την λύτρωση και την αποκατάσταση μιας πραγματικότητας που έχει θαφτεί σε μυστικά, σε λάθη, σε συγκυρίες και σε πολλές αναπόφευκτες καταστάσεις.
   Λίγες λέξεις που τρυπούν σαν καρφιά. Σωστά επιλεγμένες με μέτρο και περιεκτικότητα αποτυπώνουν εμφατικά την κάθε εικόνα το κάθε συναίσθημα, αντικατοπτρίζοντας εξαιρετικά την ψυχολογική διακύμανση του κάθε ήρωα. Την συναισθηματική έξαρση της κάθε στιγμής.  Ένα βιβλίο σκληρό που βγάζει τρυφεράδα. Ένα βιβλίο αληθινό γραμμένο με ψυχή και έντονα φορτισμένο συναίσθημα. Ένα βιβλίο που καταφέρνει να συγκινήσει και να δυναμώσει μέσα μας το πιο δυνατό και αληθινό συναίσθημα. Την αγάπη που μέσα της κλείνει την αυταπάρνηση και την συγχώρεση. Οι νύμφες της Εροιβιάς θα σας καθηλώσουν. Θα σας πονέσουν, αλλά στο τέλος νομοτελιακά θα σας λυτρώσουν.
 
 Πληροφορίες για το Βιβλίο θα βρείτε ΕΔΩ



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Κριτική μου για το " Όλο το Φως που δεν μπορούμε να δούμε " Άντονυ Ντορ

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Με δυο παράλληλες ιστορίες αυτή της Μαρί Λορ Λεμπλάν, ενός τυφλού κοριτσιού από την Γαλλία. Και αυτή του Βέρνερ Πφέννιχ ενός ορφανού αγοριού από την Γερμανία μαθαίνουμε με έναν εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο το φως και το σκοτάδι του πολέμου. Το φως και το σκοτάδι της Ψυχής των ανθρώπων. Η Μαρί Λορ έχει μάθει να ζεί στο σκοτάδι απο πολύ μικρή ηλικία, ζει με τον πατέρα της ο οποίος είναι κλειθροποιός στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Μαθαίνει να ζει και να κινείται μέσα στην γειτονία που κατοικεί απομνημονεύοντας την διαδρομή που βασίζεται σε μια μακέτα που έχει κατασκευάσει ο πατέρας της και αποτελεί πανομοιότυπη απομίμηση και της παραμικρής λεπτομέρειας της γειτονίας. Ψηλαφώντας και απομνημονεύοντας τις λεπτομέρειες μπορεί να βαδίζει μέσα στα στενά σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Να εξερευνά, να φαντάζεται και να ονειρεύεται.  Όταν όμως οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Παρίσι πατέρας και κόρη αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη τους και...

Η Κριτική μου "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι" Πηνελόπη Κουρτζή - Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου

 Μια Μοναδική εποχή. Ένα Παγκόσμιο φαινόμενο που καθόρισε ζωές, αξίες, αντιλήψεις και δημιούργησε ένα πρωτότυπο άβατο στην Ελληνική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στην δεκαετία του 70, αποτελεί το κεντρικό θέμα του τελευταίου μυθιστορήματος της Πηνελόπης Κουρτζή "Το κορίτσι με το σαλιγκάρι." Με φόντο την παραλία των Ματάλων στην Κρήτη παρακολουθούμε μια ιστορία γεμάτη ένταση, ανατροπές και κυρίως μεταστροφές. Μέσα από την προσέγγιση μιας ζωής που μοιάζει ανοίκεια, αλλά μετατρέπεται σε έναν κόσμο που αλλάζει μέσα από την επαφή με την φύση, την θάλασσα, τον πρωτόγονο τρόπο ζωής και την πραγματική επαφή με τους ανθρώπους.  Η Υπατία είναι μια γυναίκα εύθραυστη, μεγαλωμένη μέσα σε μια υπερπροστευτική οικογένεια που την εγκλώβισε μέσα σε μια ζωή χωρίς πρωτοβουλίες και χωρίς ελευθερία. Επιστρέφει από το Λονδίνο τον Μάρτιο του 1969 έχοντας στις αποσκευές της ένα πληγωμένο σαλιγκάρι. Όπως και το σαλιγκάρι με το σκασμένο καβούκι έτσι και εκείνη με σπασμένο κέλυφος βγαίνει α...

Η Κριτική μου για το " Αμαλία " Σπύρος Πετρουλάκης

Γράφει η Γεωργία Ρετετάκου Η Αμαλία είναι το τέταρτο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη που διαβάζω. Ένα Βιβλίο εντελώς διαφορετικό απο τα προηγούμενα του. Τόσο στον ρυθμό, όσο και στην εξέλιξη του. Ένα Βιβλίο με δυνατές εικόνες που κάνουν επίθεση στο μυαλό. Με σκηνές σαν μέταλλο σκληρές. Που γεμίζουν με ένταση την καρδιά του Αναγνώστη. Αλλά και εύπλαστες που χαλαρώνουν όταν το μυαλό και η ψυχή του δεν αντέχει άλλο. Η Ιστορία εναλλάσσετε ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Με σωστές και ισορροπημένες τοποθετήσεις που εντείνουν την αγωνία και ανεβάζουν κατακόρυφα το μυστήριο. 35 Χρόνια πριν σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας προβληματίζει αλλά και αρχίζει να βάζει σε ένα περίεργο ρυθμό εξελίξεις που κανείς δεν μπορεί να καθορίσει και να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα που το τρέφει η δειλία και η βία. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά και απροσδιόριστ...